Από το “Μένουμε Σπίτι” περάσαμε στο “Μένουμε Ασφαλείς” κρατώντας αποστάσεις, φορώντας μάσκες, βάζοντας τα παιδιά στο σχολείο σε διαφορετικές μέρες και μη επιτρέποντας το παιγνίδι μεταξύ τους, κρατώντας τα “σωτήρια” δύο μέτρα παντού, κι άλλα πολλά και συζητήσιμα.
Ειδικά το θέμα των μασκών και των αποστάσεων, του απαγορευμένου αγγίγματος ακόμη και μεταξύ συγγενών και φίλων, συμμαθητών που παίζουν στη γειτονιά, αλλά όχι στο σχολείο είναι μεγάλο και με πολλές προεκτάσεις και προβληματισμούς.
Η μάσκα είναι ένα θέαμα τόσο αστείο, όσο και τρομακτικό. Τη βλέπεις να κρέμεται ως σαλιάρα στο λαιμό πάρα πολλών ανθρώπων κι αναρωτιέσαι γιατί την φοράνε αφού δεν έχει πραγματικό νόημα! Τη βλέπεις μαύρη από τη βρώμα που σημαίνει ότι από μιας χρήσης έχει γίνει πολλαπλών κι επικίνδυνων χρήσεων και μάλιστα φορέας άλλων μολυσματικών νόσων πλην του κοροναϊού! Αν είναι πλενόμενη καταλαβαίνεις ότι έχει να πλυθεί από τότε που αγοράστηκε!
Τρομακτικό το θέαμα είναι όταν βλέπεις τη συνοδό του σχολικού να παραδίδει μικρά παιδιά και να φοράει πλαστική μάσκα, που κρύβει όλο το πρόσωπο, και να παίρνει επιπλέον προφυλάξεις με μαύρα πλαστικά γάντια!
Στο σχολείο, τουλάχιστον στο Δημόσιο, οι δάσκαλοι κι οι καθηγητές δεν φοράνε μάσκες, είναι επιφορτισμένοι όμως με τον ρόλο του χωροφύλακα προκειμένου να κρατούν τους μαθητές σε απόσταση.
Απ’ ό,τι λένε οι ειδήμονες με τον ιό δεν έχουμε τελειώσει. Ήρθε για να μείνει!
Που σημαίνει πως και τα μέτρα ασφαλείας- και η παράνοια μαζί- ήρθαν για να μείνουν και οι αλλαγές στις σχέσεις και στις δομές της κοινωνίας, της οικονομίας, των σχέσεων των χωρών.
Αυτό που μας ενδιαφέρει ή πρέπει να μας ενδιαφέρει είναι οι σχέσεις γιατί απ’ αυτές θα επηρεαστούν όλες οι λειτουργίες και οι δομές της Πολιτείας και της κοινωνίας. Πρέπει να μας νοιάζουν οι νεότερες γενιές κι οι μεγαλύτερες!
Αυτή η στοχευμένη αποστασιοποίηση με την οποία θα γαλουχηθούν οι επόμενες γενιές προκειμένου να αποφύγουν τη νόσο, τις νόσους, θα δημιουργήσει ανθρώπους διαφορετικούς απ’ αυτούς που ξέρουμε. Ήδη η τεχνολογία εισέβαλε βίαια στη ζωή μας αυτό το διάστημα αφού δεν μπορούσαμε, κι ακόμα δεν μπορούμε, να λειτουργήσουμε διαφορετικά. Το μη αγγίζετε, μη νιώθετε, θα έρθει ως φυσική κατάσταση στα επόμενα χρόνια αρχίζοντας από τα παιδάκια που η συνοδός και προφανώς και η δασκάλα του παιδικού και του νηπιαγωγείου τους μιλάνε, τα συνοδεύουν, με μάσκες. Δεν τα αφήνουν να παίζουν μεταξύ τους, να αγγίζονται. Γενιές χωρίς αντίληψη της επαφής με τον άλλο άνθρωπο! Αν τώρα μιλάμε για απανθρωποποίηση της Κοινωνίας, τι θα λέμε αύριο; Και το Αύριο δεν είναι καθόλου μακρυά!
Αυτή η υπόθεση έχει και δεύτερο σκέλος. Όλοι είδαμε πως αυτοί που κινδύνευσαν περισσότερο και συνεχίζουν να κινδυνεύουν είναι άνθρωποι άνω των πενήντα ετών σχετικά και κυρίως άνω των εξήντα πέντε. Δεν συζητάμε αυτούς που έχουν αγγίξει τα εβδομήντα έτη. Ένας ιός με πρόγραμμα ευγονικής. Σκοτώνει ηλικιωμένους και όψιμους μεσήλικες! Ξεφορτώνεται όσους δεν παράγουν αρκετά κι όσους ζητάνε σύνταξη!
Δεν σκέφτομαι πως είναι τηλεκατευθυνόμενος. Όχι. Σκέφτομαι μόνο πως μια κοινωνία με παιδιά δίχως αισθήματα και δίχως ηλικιωμένους είναι μια λειψή κοινωνία. Μια κοινωνία από ταινία επιστημονικής φαντασίας, και ναι, μπορεί να μας έχουν προϊδεάσει με τις ταινίες εδώ και πολλά χρόνια για μια άλλη κοινωνία, ακόμη και με τη λογοτεχνία, αλλά το ζήτημα μας αφορά. Θέλουμε να είμαστε όλοι υγιείς κατά το δυνατόν και όλοι όπως γνωρίζουμε τα πράγματα.
Με τα παιδιά να τρέχουν, να παίζουν, να αγκαλιάζονται, με τους παππούδες και τις γιαγιάδες να λένε παραμύθια και να είναι μέλη της οικογένειας.
Σ’ ένα δημοτικό Σχολείο, στη ΣΤ’ τάξη, την πρώτη μέρα που ξανάνοιξαν τα σχολεία, τα παιδιά μαζί με άλλα πράγματα ρώτησαν τον δάσκαλό τους κι αυτό “κύριε, ποια είναι η γνώμη σας για όλα αυτά; Μας έχουν πει ψέματα για να μας κρατήσουν σπίτι;”, ρώτησαν επίσης “Αλήθεια τώρα δεν θα μας αφήσετε να παίξουμε μαζί; Εμείς παίζουμε όλοι μέρα στη γειτονιά! Κάθε μέρα μαζί είμαστε!”
Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά, έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα που λέει κι ο Νιόνιος!!!
