Γυναίκες πρωταγωνιστούν στο τελευταίο βιβλίο του Νίκου Φαρούπου που εκδόθηκε από τον Κέδρο και περιλαμβάνει δεκατέσσερα διηγήματα- ιστορίες με γυναικείους χαρακτήρες.
«Ιστορίες εποχής και ιστορίες σύγχρονες. Από το Περιστέρι του ’70, την Κυψέλη και τη Φωκίωνος Νέγρη του ’80, την παλιά και τη νέα Αθήνα, την Κρήτη, έως και την Αυστρία…», γράφει στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ιστορίες ερώτων, αληθινές, φανταστικές, κλεμμένες, όλες πάντως για γυναίκες κάθε είδους και τύπου.
Το εξώφυλλο του βιβλίου με μια πρώτη ματιά σε παραπέμπει σε κεφάλι με λουλούδια, κοιτάζοντάς το προσεκτικά θα δεις να προβάλουν γυναίκες- σύμβολα όπως η Εύα, η Παναγία- Μητέρα, η Λίλιθ, η Αφροδίτη της Μήλου, η Τζοκόντα, η Μαίρυλιν, η Φρύνη, συμβολισμοί καθοριστικοί μέσα στους αιώνες για τους άντρες. Σύμβολα και των γυναικών των ιστοριών.
Οι γυναίκες που φτιάχνει ο Νίκος Φαρούπος είναι πέρα για πέρα αληθινές. Όπως και οι άντρες. Μπορεί κανείς να δει γυναίκες αράχνες που κατασπαράζουν τα θύματά τους, γυναίκες ερωμένες, γυναίκες θύματα, γυναίκες θεές, αλλά και γυναίκες μεγαλοπρεπείς, γυναίκες αγέρωχες, γυναίκες μητέρες.
Όλες περνάνε από μπροστά μας. Ο συγγραφέας δεν τις ενοχοποιεί γιατί είναι γυναίκες. Σε καμία περίπτωση δεν αφήνει να φανεί κάτι τέτοιο. Αντίθετα, φροντίζει να δίνει στον καθένα αυτό που του αναλογεί μέσα στην ιστορία.
Οι έρωτες που αφηγείται ωστόσο είναι, οι περισσότεροι, “εγκληματικοί”. Πότε καταλήγουν σε φόνο λόγω απιστίας, πότε τίθεται θέμα εκδίκησης που πάει στραβά και την πληρώνει και το αγαπημένο πρόσωπο, όπως στην ιστορία της Ωραίας Ελένης και του looser, πότε είναι μέρος ενός σχεδίου για να βγει από τη μέση ο σύζυγος και να υπάρχει “δολοφόνος” ένας ανύποπτος εραστής (Bloody Mary), άλλοτε πάλι μια μοιραία Νίκη μαθήτρια χρησιμοποιείται για να εξοντωθεί ένας καθηγητής.
Οι ιστορίες του Ν. Φαρούπου έχουν όλες στοιχεία αληθοφάνειας, έχουν και ψήγματα αλήθειας καθώς σε κάθε μια υπάρχει είτε μια πρόταση είτε μια παράγραφος από κάποιο αληθινό γεγονός το οποίο ο συγγραφέας επεξεργάστηκε με τη φαντασία και το ταλέντο και απέδωσε μια ολοκληρωμένη ιστορία.
Πολλές απ’ αυτές μοιάζουν με ιστορίες μυστηρίου κι όλες έχουν στο τέλος το στοιχείο της έκπληξης και της ανατροπής. Κινούνται στα όρια του χιούμορ και της τραγικής ειρωνείας της ζωής που δεν σου αφήνει περιθώρια για γέλιο. Μπορείς να τις διαβάσει απλώς, μπορείς όμως και να σταθείς σε κάθε μια και να προβληματιστείς. Μυστήριο η γυναίκα; Και γιατί προκαλεί τόσες φοβίες στον άνδρα εδώ κι αιώνες; Γιατί τόση ανάγκη για έλεγχο; Αυτό φαίνεται στις ιστορίες του Φαρούπου. Το παιχνίδι της εξουσίας τόσο στα λαϊκά στρώματα όσο και στα ανώτερα κοινωνικά. Μια ατταβιστική σύγκρουση.

Αξίζει να σταθούμε στη δεξιοτεχνία με την οποία χειρίζεται την αργκό σε ορισμένες από τις ιστορίες του ο Νίκος Φαρούπος. Θυμίζει λ.χ. “Τα Παιδιά της πιάτσας” του Ν. Τσιφόρου χωρίς βέβαια να μιμείται, αλλά δημιουργώντας τον δικό του τρόπο γραφής. Αναδεικνύει το πού συμβαίνουν τα γεγονότα.