Κολιτήρι: Μπαμπάκο…
Καραγκιόζης: Τι ‘ναι ωρέ;
Κολιτήρι: Μες στην καρδάρα με το γάλα έπεσ’ ένας ποντικός!
Καραγκιόζης: Τον έβγαλες ωρέ;;;
Κολιτήρι: Έριξα τη γάτα να τον φάει!!!
Αυτός ο διάλογος μας έκανε να ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια όταν ο μπαμπάς μας είχε κέφια κι αναθυμόταν τις μέρες του ως ερασιτέχνης καραγκιοζοπαίχτης στη γειτονιά- που κατέληγαν σε μπόλικο καταχέρισμα από τον παππού…
Βέβαια αυτό δεν εμπόδιζε σε τίποτα την παρουσία γατών στο σπίτι και κατ’ επέκταση στο μαγαζί.
Το ίδιο και στο Κτήμα. Γάτες – κυρίες και κύριοι, εκπαιδευμένοι να αντιμετωπίζουν τους ανεπιθύμητους εισβολείς, αλλά, κατά τ’ άλλα, να συμπεριφέρονται πάντα με καλούς τρόπους!
Ανάλογη, μην πω και πιο αυστηρή εκπαίδευση σε τρόπους, είχαν και οι γάτες της θείας μου. Είναι γεγονός ότι ποτέ δεν είδα τις γάτες μας να κάνουν …αλητείες!
Και βέβαια όλες οι γάτες που γνώρισα και συνεχίζω να γνωρίζω έχουν όνομα, ταυτότητα βρε αδερφέ!
Εδώ και δυο χρόνια παρακολουθώ από το μπαλκόνι ή το παράθυρο εντυπωσιασμένη τις γάτες της γειτονιάς μου, και πιστέψτε με είναι πολλές! Δεν είναι αδέσποτες ακριβώς! Δεσπόζονται σε ένα συγκεκριμένο σπίτι του οποίου ο ιδιοκτήτης “φροντίζει”, τρομάρα του, για τη διατροφή τους! Πρώτη φορά βλέπω άνθρωπο να του εξηγεί όλη η γειτονιά ότι αρρωσταίνει τα ζώα με την ωμή τροφή κι αυτός να επιμένει! Τους παίρνει και καμιά κονσέρβα, αλλά με τριάντα και, γάτες που έχει μαζέψει πού να φτάσει!
Όταν ξεχύνονται στο δρόμο είναι σαν μαλλιαρός στρατός με ουρές! Δεν μπορώ να πω ότι τα συναισθήματά μου είναι πάντα τα ίδια! Ποικίλουν από τον θαυμασμό ως τον θυμό!
Τις βλέπω πώς αλλάζουν πεζοδρόμιο, μαθαίνοντας και στα γατάκια τους τον ΚΟΚ: αφουγκράζονται, κοιτούν, ξανακοιτούν κι ύστερα, γρήγορα, διασχίζουν το δρόμο. Κι αν χρειαστεί ρίχνουν και καμιά ψιλή στα άταχτα μικρά!
Οι μητέρες που γυρίζουν από το σχολείο με τα παιδιά τους υστερούν σε προσοχή!
Το απίθανο είναι το μανικιούρ! Πώς άλλωστε θα τα βγάλουν πέρα δίχως τροχισμένα νύχια; Οι σκεπασμένοι με πλαστικό σωλήνες της απέναντι πολυκατοικίας πλέον χάσκουν ξέσκεποι διότι ειδικά μία, η πιο ζόρικη, φροντίζει τακτικότατα τα νύχια της εκεί με αποτέλεσμα να μην έχει αφήσει ούτε κομμάτι πλαστικού! Ακόμη και την πόρτα ασφαλείας έχουν γδάρει! Ας μην πω για τα παρτέρια!
Το μεγάλο κυνήγι γίνεται με τα περιστέρια! Στη γειτονιά έχουμε περιστεράδες, μεγάλη πληγή για τις μπουγάδες και τα μπαλκόνια, πού να σηκώσεις τέντα!
Οι γάτες παραμονεύουν το περιστέρι που θα ξεχαστεί αμέριμνο για να το ξεπουπουλιάσουν! Η εν λόγω ζόρικη μας έφερε πεσκέσι στο πίσω μπαλκόνι ένα περιστέρι και μας άφησε τα πούπουλα. Φρίκη!!!!
Όμως υπάρχουν στιγμές που νιώθω απίστευτη τρυφερότητα γι’ αυτές. Όταν βγαίνουν στο ταρατσάκι αυτού που τις φιλοξενεί και βλέπεις με τη λιακάδα καμιά τριανταριά γάτες και γατάκια να παίζουν αμέριμνες ή να λιάζονται. Τότε είναι χάρμα οφθαλμών!
Εντυπωσιακές είναι και σ’ αυτή την προσπάθειά τους να επιβιώσουν στις σκληρές συνθήκες της πόλης, κυνηγημένες από σκύλους, ανθρώπους, αυτοκίνητα…
Παρακολουθώντας τες αντιλήφθηκα ότι ναι μεν είναι “αλανιάρες” καθώς δεν είναι γάτες σπιτίσιες με τα καλά και τις περιποιήσεις τους, όμως η ζωή τους διέπεται από κανόνες! Μάλιστα! Η ζωή στον δρόμο διέπεται από αυστηρούς κανόνες, σχεδόν στρατιωτικούς. Οι γάτες οφείλουν να είναι πολύ προσεχτικές, επιφυλακτικές και πάντα ετοιμοπόλεμες.
Ένας κόσμος αλλιώτικος οι γάτες της γειτονιάς μου…
