Ο Χριστός, Υιός και Λόγος του Θεού του Ζώντος, σαρκωθείς εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου, γεννήθηκε σ’ ένα σπήλαιο, διαμορφωμένο σε στάβλο, στη Βηθλεέμ.
Πολύ γρήγορα η Θεοτόκος Μαρία και ο Ιωσήφ αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Παλαιστίνη. Ο βασιλιάς Ηρώδης είχε μάθει την ύπαρξη του παιδιού κι από φόβο, μη χάσει εξαιτίας του τον θρόνο του, έδωσε διαταγή να σφαγιαστούν όλα τα αρσενικά νήπια από δύο ετών και κάτω. Καταφεύγουν στην Αίγυπτο για να επιστρέψουν όταν πλέον ο κίνδυνος είχε περάσει.

Ο Χριστός, ως Θεάνθρωπος, εισέρχεται στην ανθρώπινη ιστορία με την Σάρκωση και τη Γέννησή Του και απ’ την πρώτη στιγμή σχεδόν έρχεται σε ρήξη με την εξουσία. Στη διαδρομή του Θεανθρώπου από τη Βηθλεέμ στη Ναζαρέτ κι από εκεί στις πόλεις και στις περιοχές της Γαλιλαίας και την Ιερουσαλήμ, ένα απ’ αυτά που γίνεται ξεκάθαρο είναι η ρήξη. Η ρήξη με τις εξουσίες.
Στην πραγματικότητα ο Χριστός δεν καταφέρεται εναντίον της πολιτικής εξουσίας λ.χ. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός της έλευσης Του. Άλλωστε αυτό απογοητεύει και τον Ιούδα. Ρήξη αποτελεί το γεγονός ότι Εκείνος μιλά για Ουράνια Βασιλεία και προσφέρει αιώνια ζωή, απαλλαγμένη από την αμαρτία. Κάπου εκεί κινούνται και οι Φαρισαίοι με τον Νόμο και με την προσδοκία του Μεσσία. Εναντιώνεται, ωστόσο, απέναντι στην εκμετάλλευση των Φαρισαίων, την υποκριτική τους στάση και στο γεγονός ότι χρησιμοποιούν την εξουσία του Νόμου προκειμένου να εξουσιάζουν τους πιστούς. Για τον Χριστό η προσκόλληση στα υλικά αγαθά είναι καταδίκη για τους ανθρώπους. Η εμποροποίηση των πάντων, η εκμετάλλευση της πίστης, η ασέβεια εξοργίζουν τον Θεάνθρωπο. Εναντιώνεται στους εμπόρους που έχουν κατακλύσει τον Ναό των Ιεροσολύμων και τον έχουν μετατρέψει σε Κέντρο Εμπορίου και ανταλλαγής νομισμάτων! Η πρώτη και μοναδική φορά που βλέπουμε τον Ιησού να οργίζεται και να αντιδρά αναποδογυρίζοντας τους πάγκους και τα εμπορεύματα που βρίσκονταν μέσα στο Ναό.
Ο Χριστός έρχεται σε ρήξη και με την εξουσία της αμαρτίας, αλλά γι’ αυτήν επιφυλάσσει το τέλος, τη Σταύρωση και την Ανάσταση Του.
Στην πραγματικότητα, ο Χριστός έρχεται σε ρήξη με οτιδήποτε δεσμεύει τον άνθρωπο, τον αιχμαλωτίζει σε μια ζωή υλιστική, δίχως προοπτική, δίχως σκέψη ελευθερίας. Δεν θέλει να καταλύσει τα πάντα, αλλά να συμπληρώσει για να ολοκληρώσει. Έτσι, δίνει την εντολή της Αγάπης που τελειοποιεί τον Νόμο. Όλα είναι διαφορετικά κι αυτό ενοχλεί τους παραδοσιακούς φορείς του Νόμου, τους Φαρισαίους, γιατί τους “χαλάει” το μαγαζάκι! Παίρνει τον φόβο – προϊόν εκμεταλλεύσιμο – και τον μεταβάλλει σε χαρά, σε ελευθερία. Άλλωστε γι’ αυτό γεννήθηκε, έλαβε σάρκα και οστά, για να ελευθερώσει τον πεπτωκότα άνθρωπο.
Η ελευθερία αφορά και στην απαλλαγή από τα περιττά υλικά και, κυρίως, στη συνειδητοποίηση πως ο Θεός δεν είναι δυνατόν να ταυτίζεται με το εμπόριο, το χρήμα και ό,τι συνεπάγεται αυτό εκείνη τη στιγμή (ή στις μέρες μας που ο υπερκαταναλωτισμός έχει ξεπεράσει κάθε όριο). Δεν είναι δυνατόν να επιτρέψει ο Θεός να συνδέουν οι άνθρωποι το Ναό με το εμπόριο. Ρήξη και με τα συμφέροντα.

Η Γέννηση του Χριστού για κάποιο περίεργο λόγο έχει μετατραπεί σε περίοδο που οργιάζει ο καταναλωτισμός. Σχεδόν ταυτίζεται με τα ψώνια, με το “γιορτινό” τραπέζι στο οποίο ρέουν άφθονα τα πάντα. Ακριβά ρούχα, αρώματα, παιχνίδια, πακέτα διακοπών διαφημίζονται από το πρωί ως το βράδυ. Τίποτα δεν έχει σχέση με το νόημα και την ουσία των Χριστουγέννων, με τη στάση του Θεανθρώπου απέναντι στον άκρατο υλισμό. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Χριστός σε όλα αυτά. Μια εθιμοτυπία είναι η υπόθεση. “Για το καλό”, που λένε οι πολλοί. Κι είναι άδικο για την ανθρώπινη ύπαρξη να έρχεται σε ρήξη με Αυτόν που Γεννήθηκε και Σταυρώθηκε και Αναστήθηκε για τη Σωτηρία της. Το τραγικό είναι πως καμιά ευτυχία δεν εξασφαλίζουν όλα αυτά. Οι έμποροι συνεχίζουν να πουλάνε την πραμάτεια τους ανενόχλητοι και διάφορες εξουσίες – θρησκευτικές, μεταφυσικές, πολιτικές – να εκμεταλλεύονται τον φόβο του ανθρώπου. Αυτό συμβαίνει και με την υπερκατανάλωση. Τα πάντα εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο φόβο απέναντι στον θάνατο. Αυτόν που νίκησε ο Χριστός με την Ανάσταση Του. Οριστική ρήξη!

Η ρήξη συνεχίζεται αιώνες. Ο Χριστός είναι διαρκώς παρών στην ιστορία. Στο όνομά Του εξουσίες έχουν οργιάσει στο πέρασμα των αιώνων. Άνθρωποι έχουν απογοητευτεί, έχουν πονέσει, έχουν πεθάνει εξαιτίας της εκμετάλλευσης του ονόματος του Χριστού… Την ίδια στιγμή υπάρχουν κι αυτοί που λειτουργούν ως αντίβαρο. Όσοι αγωνίζονται να ζουν τη Γέννησή Του και συνακόλουθα τη Σταύρωση και την Ανάσταση Του καθημερινά και αδιάλειπτα, μετουσιώνοντας την έννοια της Αγάπης σε βίωμα και τρόπο ζωής, όσοι “δίνονται” αιώνες τώρα, με την απλότητα και την πίστη των Ποιμένων της Βηθλεέμ, στον Άνθρωπο, στον Άλλον. Όσοι προσφέρονται με τη γενναιοδωρία των Μάγων της Ανατολής στους “Βασιλιάδες” της δυστυχίας για να τους κάνουν να χαμογελάσουν.
Πέρα και πάνω απ’ όλους και όλα υπάρχει Εκείνος, ο Λόγος του Θεού Πατέρα, ο Θεάνθρωπος Χριστός που με τη Γέννησή Του αλλάζει τη ροή του κόσμου και μετατοπίζει το σύνορο για την ανθρώπινη μοίρα. Και η ρήξη με τον κόσμο αυτόν συνεχίζεται, γιατί είναι ζήτημα Ελευθερίας και Σωτηρίας του ανθρώπου.

Καλά Χριστούγεννα!