Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
στην αγορά, στο Λαύριο
Είμαι μεγάλος, με τιράντες και γυαλιά
κι όλο φοβάμαι το αύριο

Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.
Και μας κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν ξυπνούν στις δύο η ώρα

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν ξέρω τι να παίξω στα παιδιά
μα ούτε και στους μεγάλους
πάει καιρός που έχω μάθει ξαφνικά
πως είμαι ασχημοπαπαγάλος

Πώς να τα κρύψεις όλα αυτά;
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλοι.
Και σε κοιτάζουν με μάτια σαν κι αυτά
όταν γυρνάς μέσα στην πόλη

Ζούμε μέσα σ’ ένα όνειρο που τρίζει
σαν το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας
μα ο χρόνος ο αληθινός
σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος
μα ο χρόνος ο αληθινός
είναι ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός

Δεν θα μπορούσα να βρω πιο κατάλληλους στίχους λίγο πριν την αλλαγή του χρόνου…
Ενός χρόνου που μας αφήνει πικραμένους με τον εαυτό μας, με όσα συμβαίνουν γύρω μας και αβέβαιους για το μέλλον.
Σαν πύργος από τραπουλόχαρτα γκρεμίζονται οι βεβαιότητες και οι αξίες μας. Η φρίκη γεμίζει τα μάτια μας και παλεύουμε να ξεφύγουμε. Ένας ολόκληρος χρόνος χαρακτηρίζεται από τα πιο άσχημα γεγονότα. Μέχρι και το τέλος του δεν μας αφήνει να ελευθερωθούμε. Φταίμε ως κοινωνία για όσα εισπράττουμε κι ας μη μας αρέσει αυτό.
Βία, έγκλημα, κακία, πανουργία, δολοπλοκία… Δεν είναι γνωρίσματα μόνο της μικρής Ελλάδας αυτά βέβαια αλλά του κόσμου όλου, πράγμα που δείχνει πως “κάτι” πάει εξ’ ορισμού πολύ στραβά.
Το λέμε συνήθως, ότι έπαψε ο άνθρωπος να αγαπάει τον άνθρωπο ωστόσο, δεν φαίνεται να το λέει η καρδιά παρά μόνο τα χείλη.
Περνάει ο χρόνος και δεν γυρίζει πίσω κι όσα συμβαίνουν σε κάθε χρονική στιγμή μας στιγματίζουν. Η απόφαση για πόλεμο, μια τρομοκρατική επίθεση, μια δολοφονία, μια γυναικοκτονία, ένας βιασμός και δεν συνειδητοποιεί κανείς ότι μια πράξη τέτοια σημαδεύει ανεξίτηλα όλη την κοινωνία, όλους τους ανθρώπους. Δεν συνειδητοποιεί κανείς σχεδόν ότι ο χρόνος κυλάει και δεν γυρίζει πίσω για να κλείσουν αυτά τα χάσματα που ανοίγονται με τις πληγές των ανθρώπων. Κι ακόμα χειρότερα, ελάχιστοι καταλαβαίνουν πως η κοινωνία που παραδίδουμε στα παιδιά είναι σε άθλια κατάσταση και πως αυτά άθλια θα φερθούν αφού αυτά τα μαθήματα παίρνουν…
“Πώς να κρυφτείς απ’ τα παιδιά;/ Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα.”… Ξέρουν τα παιδιά ότι αυτό που παραλαμβάνουν είναι απελπιστικά σάπιο, ότι δεν υπάρχει προοπτική σ’ αυτή την κοινωνία, ότι αυτή η παιδεία που λαμβάνουν δεν τους δίνει διέξοδο, αλλά αντίθετα δημιουργεί περισσότερα αδιέξοδα για τη ζωή τους.
Μας αφήνει άναυδους η ιστορία του Κολωνού, μας διαλύει η ιστορία που ήρθε στο φως από το Ίλιον, μας κομματιάζουν οι βιασμοί νεαρών κοριτσιών από, επίσης, νεαρά αγόρια. Εγκλήματα που δεν μπορούσαμε να διανοηθούμε με θύματα παιδιά. Ασέλγειες σε παιδιά από ενηλίκους, εκπόρνευση και εκμετάλλευση, πατεράδες και θείοι που βιάζουν για χρόνια μικρά παιδιά… Θύματα τα παιδιά!
Ο χρόνος αποκαλύπτει τέρατα. Σε κάνει η κατάσταση ν’ αναρωτιέσαι πού πήγε η αθωότητα και ποιος μπορεί να φταίει που τόσο εξαγριώθηκαν όλοι. Ποιος έκλεψε απ’ τα παιδιά την ιδιότητα τους να είναι παιδιά τόσο βίαια.
Τις απαντήσεις τις γνωρίζουμε βέβαια. Τους ενόχους τους έχουμε υπόψη. Τι κι αν δεν το ομολογούμε; Είμαστε όλοι εμείς που πιστεύουμε πως το καθήκον μας είναι να είμαστε σωστοί γονείς μόνο με τα δικά μας παιδιά. Να διδάσκουμε αυτά που έχουμε καθήκον και μετά ό, τι γίνει έγινε, γιατί δεν θα σώσουμε εμείς τον κόσμο… Να μη διαμαρτυρόμαστε για το κακό που σιγά σιγά πνίγει την κοινωνία. Ο χρόνος που δεν χρησιμοποιούμε για να κάνουμε μια κίνηση για τους άλλους είναι αυτός που θα μας γυρέψει τα ρέστα.

Ο χρόνος… Κυλάει σαν νερό μέσα απ’ τα χέρια μας. Νομίζουμε πως είναι απεριόριστος και εμείς αθάνατοι και για όλα έχουμε καιρό γι’ αυτό και αναβάλουμε. Την πεποίθηση αυτή έχουν οι κυβερνώντες και γι’ αυτό δεν ασχολούνται με… τους “κοινούς θνητούς”. Με την προοπτική αυτή – απόλυτη ψευδαίσθηση – κανείς ή σχεδόν κανείς, δεν ασχολείται με τα ζωτικά θέματα ούτε με τα … πνευματικά.
Κανείς δεν μπαίνει στη…. διαδικασία της Αγάπης για τον Άλλον. Στην ουσιώδη αυτή διαδρομή αναζήτησης μιας σχεσιακής κατάστασης που μπορεί να ανατρέψει το κακό, να του αφαιρέσει οποιαδήποτε υπόσταση ακριβώς γιατί το κακό υφίσταται μόνο όταν λείπει η Αγάπη. Γιορτάσαμε Χριστούγεννα, Χριστού Γέννα. Τον ερχομό του Θεανθρώπου, την είσοδό Του στην ανθρώπινη ιστορία, του Άχρονου στο χρόνο, προκειμένου να σωθεί ο άνθρωπος. Πώς θα σωθεί; Με την Αγάπη! Που απαιτεί αφιέρωση και θυσία, κόπο για τον Άλλον, αλλαγή εκ των έσω, χρήση του χρόνου με άλλη προοπτική. Δόσιμο στο αλλιώτικο, στο αβέβαιο, χωρίς συμβόλαια και επιταγές προκειμένου να γίνουν όλα Αλλιώς στο χρόνο που έχουμε!
Ο χρόνος δεν είναι κάτι αφηρημένο για το οποίο δεν έχουμε ευθύνη. Είμαστε υπεύθυνοι για το πώς θα εκμεταλλευτούμε τις ώρες και τις μέρες μας. Δεν αρκεί να ανατριχιάζουμε με τα γεγονότα που μας φρικάρουν. Έχουμε ευθύνη να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μην γίνονται τέτοια , αλλά και για να επουλώνονται πληγές. Έχουμε χρέος να αγαπάμε. Να χρησιμοποιήσουμε τον χρόνο μας υπέρ της αγάπης.
Να δώσουμε στα παιδιά μας – όλα είναι παιδιά μας – Αγάπη ακόμα κι αν αυτά έχουν μπερδευτεί στα μονοπάτια της παρανομίας. Άλλωστε για κάθε παιδί που μπλέκει ευθύνεται μια ολόκληρη κοινωνία.
Είναι ο χρόνος που δεν χρησιμοποιήσαμε όπως έπρεπε. Η αγάπη που δεν δώσαμε και η καρδιά που δεν ανοίξαμε.. Είναι μεγάλη η ιστορία. Ξεκινάει από προηγούμενες γενιές. Υπάρχουν τραύματα και πληγές που εμποδίζουν τις καρδιές να αγαπήσουν. Όμως ο χρόνος είναι γιατρός, η αποδοχή και η συντροφικότητα, η έγνοια για τον διπλανό μπορούν να βοηθήσουν τον άλλον. Η Πίστη είναι η δύναμη για να προχωρήσουμε!

Η καινούργια χρονιά πρέπει να έρθει και να την γεμίσουμε αγάπη αληθινή…

Καλή Χρονιά!!!