«Παράξενη πρωτομαγιά/ μ’ αγκάθια πλέκουν σήμερα στεφάνια/ ηρθ’ ο καιρός του “έχε γεια” /τι να την κάνεις πια την περηφάνια.
Στα δυο σου μάτια τα χρυσαφιά/ σκοτάδι πέφτει και συννεφιά/ ποιες μπόρες φέρνεις και ποιες βροχές/ σε κουρασμένες νεκρές ψυχές/ σε κουρασμένες νεκρές ψυχές.»
Δεν ξέρω τι έβλεπαν για τον αιώνα που θα ερχόταν ο Νίκος Γκάτσος κι ο Μάνος Χατζιδάκις, μα το τραγούδι που έγραψαν – και σιγοτραγουδάω τις τελευταίες μέρες- μου μοιάζει απολύτως επίκαιρο. Παράξενη Πρωτομαγιά…ναι! Ελπίζω κι εύχομαι οι ψυχές να μην έχουν νεκρωθεί όσο κι αν έχουν κουραστεί έχοντας όλη ανθρωπότητα αποδυθεί έναν άνισο αγώνα απέναντι σε μια ασθένεια για την οποία όλοι εργάζονται και τίποτα δεν φαίνεται να “δικαιολογεί” την ανάπαυλα για μια ανάσα, πόσο μάλλον μια στάση εργασίας ή μια απεργία…
Απεργία;;;
Η καραντίνα για τον κορονοϊό συνεχίζεται στη χώρα μας με τα αυστηρά μέτρα προστασίας να συνεχίζονται και μετά τη λήξη της. Το ίδιο συμβαίνει σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Η 1η Μαΐου είναι μια μέρα μνήμης και τιμής των αγώνων των εργατών για τα δικαιώματά τους στην εργασία, στις καλύτερες συνθήκες εργασίας, στην καθιέρωση του οκταώρου- που σταδιακά καταργείται- σε δικαιότερες αμοιβές, στα ίσα δικαιώματα εργαζομένων ανεξάρτητα από το φύλο… Όχι, δεν κάνω μάθημα. Σκέφτομαι μόνο πόσα σηματοδοτεί μια συγκεκριμένη ημέρα ιδιαίτερα σε τούτη τη δύσκολη εποχή.
Ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, όταν κάποιοι μιλάνε και ψηφίζουν “ομαδικούς εμβολιασμούς”… Εργασία για όλους, όταν η “επόμενη μέρα” βρίσκει τον κόσμο ολόκληρο με εκατοντάδες χιλιάδες ανέργους. Οκτάωρο, όταν η “τηλεργασία” έχει καθιερωθεί και κανείς δεν γνωρίζει τις απαιτήσεις των εργοδοτών ούτε πόση προετοιμασία χρειάζεται για μια ώρα διαδικτυακό μάθημα ή για την ανάρτηση ασκήσεων, διαγωνισμάτων κλπ.
Με πόσες αντιφάσεις και ανισότητες θα προχωρήσει άραγε αυτή η κοινωνία; Η ΓΣΕΕ καλεί σε “Απεργία” την 1η Μαΐου 2020, το ίδιο και τα συνδικαλιστικά όργανα των κομμάτων της Αντιπολίτευσης. Καλούν εργαζόμενους που δεν εργάζονται αφού τα μαγαζιά εδώ και πολύ καιρό έχουν κατεβάσει τα ρολλά τους, στα εργοστάσια- αλήθεια πόσα εργοστάσια έχουν απομείνει στον τόπο;- τηρούνται επίσης μέτρα ασφαλείας, στις αλυσίδες εταιρειών, στον Δημόσιο τομέα υπολειτουργούν οι υπηρεσίες.
Μας απομένουν σε πλήρη λειτουργία τα super markets, οι φούρνοι, τα cafe που κάνουν deliveri – οι ελληνικές λέξεις κατηργημένες από καιρό…- και σαφώς τα νοσοκομεία και οι δάσκαλοι και καθηγητές. Για μια μέρα μάθημα σίγουρα δεν χάθηκε ο κόσμος. Αναρωτιέμαι όμως, με βάση αυτόν τον καθημερινό απολογισμό σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο, ποιος από το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό “πρέπει” να απεργήσει. Σύμφωνα με τα λεγόμενα, όλοι βρίσκονται στις επάλξεις και καθημερινά δίνουν αγώνα είτε για την αντιμετώπιση της νόσου είτε για την αποσυμφόρηση των νοσοκομείων, ώστε να μπορέσουν να δεχτούν κι άλλου είδους περιστατικά.
Θα απεργήσουν άραγε οι υπάλληλοι του υπουργείου Πολιτικής Προστασίας; Η σωτηρία της χώρας βρίσκεται στα χέρια τους και στα χέρια της Επιτροπής Υγείας…
“Η Πρωτομαγιά είναι καραντίνα”!
Θα απεργήσουν τα άδεια λεωφορεία και στην πόλη θα εμφανιστούν άνθρωποι με μάσκες, αντισηπτικά και πανό; Και ποιο μήνυμα θα σταλεί αύριο; Άσκηση; Θα εμφανιστούν άραγε άνθρωποι με αθλητική περιβολή που θα κάνουν, υποτίθεται, τρέξιμο ή περπάτημα ή ποδήλατο κι έτσι κάποιοι θ’ αποτολμήσουν να διαδηλώσουν;
Πώς θα διαδηλώσουν; Με μάσκες, πιστοί φαινομενικά στις αρχές; Πάνω απ’ όλα υπακοή κι ευταξία! Σε μια Πολιτεία ευνομούμενη όλοι κάνουν τα πάντα για την πρόοδο και την ευημερία της- (ακόμη και μαζικούς εμβολιασμούς, αλλά γι’ αυτούς να δούμε ποια μέρα θα ξυπνήσει αυτή η Πόλη που νανουρίζεται με τ’ αντισηπτικά, κάτω από μάσκες μιας χρήσης).
Βέβαια ούτε μαθητές ούτε φοιτητές πουθενά κι εδώ που τα λέμε ούτε εργάτες! Ούτε αντιδράσεις πραγματικές για την “επόμενη μέρα”. Η μ. Κ. εποχή φαίνεται ήδη στον ορίζοντα και δεν προοιωνίζεται καθόλου “εύκολη”.
Είναι προφανές πως θα κληθούμε ν’ απεργήσουμε πολλές φορές για να μην απεργήσουμε από τη… Ζωή!
Να πατήσουμε στους ώμους των προηγούμενων. Συναισθηματικό. Ίσως, κάπως όμως πρέπει να τροφοδοτηθεί, να αφυπνιστεί το μυαλό, να κατανοηθεί το διακύβευμα. “Η Πρωτομαγιά είναι Απεργία”. Είναι ο Μάης του ’68, ο Μάης του ’36, είναι ο Μάης που απαιτεί, μέσα στην Άνοιξη, να σηκωθούμε ψηλά και να βγούμε νικητές απέναντι σ’ ό,τι μας θέλει υποτακτικούς, σ’ ό,τι απαιτεί από εμάς να γίνουμε ενεργούμενα μιας απάνθρωπης και τόσο “ύποπτης εξουσίας”.
“Η ζωή τραβάει την ανηφόρα”, θα μου πεις.
“Δίχως σημαίες”, θα σου πω ή “με σημαία μια μάσκα αμφιβόλου ηθικής!”
Τα ταμπούρλα είναι της Άνοιξης που οργιάζει, η κίτρινη γύρη απλώνεται παντού αποδεικνύοντας πως η γη ακόμα μια φορά γονιμοποιείται ενάντια στην τρέλα και στην ασυδοσία κι είναι η μόνη που, παρά τις “φιλότιμες” προσπάθειες, αντιστέκεται.
Καλό μήνα!
ΥΓ.
Το τραγούδι αφιερωμένο.
Τόσο ο Ν. Γκάτσος όσο κι ο Μάνος Χατζιδάκις
έβλεπαν πολύ μπροστά…
