[…]
Ποια πόρτα άνοιξε
Ποια σκάλα έτριξε
Ποιος έτρεξε
Τι έτρεξε
Ποια πόρτα άνοιξε
Και ποιο κουβάρι έμπλεξε

Ποια πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα; Ε;

Έξι πατώματα
Τι μαγειρέψανε
Ποιοι δώσαν δικαιώματα
Πώς τα βολέψανε
Τι χάψαν
Τι χορέψανε

Βρε μπας και είμαι καταβάθος μια κυράτσα;
Διότι…

Όλα
Θέλω να τα ξέρω όλα
Δε με νοιάζει αυτή η φρατζόλα
Το δικό μου το ψωμί
Είναι η κάθε μια στιγμή
Που θα λύσω τα μυστήριά τους …

ποια πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην ταράτσα!

… όλα!¹

Το τραγούδι της κουτσομπόλας… θα αναρωτιέστε τι δουλειά έχει στο άρθρο.
Αν δεν έχει αυτό, τότε ποιος έχει;
Αγαπητές φίλες και αγαπητοί φίλοι, δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε, αλλά τον τελευταίο καιρό,
περισσότερο από ποτέ η ατμόσφαιρα θυμίζει μια απέραντη αυλή ή μια γειτονιά στην οποία
όλοι κουτσομπολεύουν με κακία! Αδημονούν οι τηλεθεατές να μάθουν Ποιος πήγε κι άπλωσε τα ρούχα στην Ταράτσα!

Ο ενορχηστρωτής αυτής της κατάστασης; Οι “λατρεμένοι” μας δημοσιογράφοι τόσο των πρωινάδικων όσο και των ειδήσεων, που έχουν μεταμορφωθεί σε γριές και γέρους κουτσομπόληδες οι οποίοι
βρυκολάκιασαν

εξασκώντας την “τέχνη”!

Ανά λίγους μήνες ή λίγες εβδομάδες προκύπτει ένας φόνος, μια γυναικοκτονία, μια αισχρή παιδοκτονία που πραγματοποιεί μια μητέρα προφανώς διαταραγμένη, ένας παιδοβιαστής με κλίκα οργανωμένη, ένα “σκάνδαλο” που περιλαμβάνει ιερωμένο κι ακόμη δεν έχει στοιχειοθετηθεί υπόθεση για σύλληψη, αλλά οι δημοσιογράφοι και οι πρωινές εκπομπές και οι μεσημεριανές και κάθε περιφερόμενο νούμερο έχουν δικάσει και καταδικάσει!
Στην τελευταία αυτή περίπτωση μάλιστα, που απασχολεί τα αφτιά και τα μάτια μας με κάθε τρόπο, έχει καταπατηθεί κάθε έννοια “τεκμηρίου αθωότητας”, απορρήτου ανακρίσεων, απορρήτου για τραπεζικές συναλλαγές, σε σημείο που αναρωτιέται κανείς τι μπορεί να τον βρει αν συλληφθεί και πέσει στο στόμα “αυτών που θέλουν να τα ξέρουν όλα”!

Ε, λοιπόν! Μας δουλεύουν! Πότε η Πισπιρίγκου πότε ο Μπάμπης, πότε ο Μίχος, πότε η Κιβωτός! Σκάνε στα μούτρα μας την ώρα που η πολιτική κατάσταση, εσωτερική και εξωτερική, έχει να αντιμετωπίσει φλέγοντα ζητήματα κι εμείς δεν πρέπει να πάρουμε είδηση, για να μην αντιδράσουμε! Μεγάλες προσδοκίες! Τέτοια χάπατα που έχουμε γίνει! Ο κόσμος κυριολεκτικά χάνεται!

Μας έφαγε το κουτσομπολιό! Όλα, θέλουμε να τα ξέρουμε όλα!
Τι έφαγε η Μίτσα Πίτσα που βγήκε με τον γκόμενο στο Ψι φοβερό μαγαζί στο Κολωνάκι και μετά στη Γλυφάδα και φάνηκε και το βυζί και λίγο το βρακί και είχε δώσει κι αυτή λεφτά στη δομή και έδωσε και συνέντευξη στον δημοσιογράφαρο που ούρλιαζε το πρωί γιατί αυτός είναι και δικαστής στον ελεύθερο χρόνο του και ξέρει τους νόμους, τις ποινές κι έχει βγάλει αποφάσεις! Το ίδιο με την Λίζα, τη Μίνα, την Σούλα, τον Μήτσο, τον Κοκό, τον Γιάννη, τον Μανώλη κι όλους τους γνωστούς άγνωστους που περιφέρονται από μαγαζί σε μαγαζί κι από πρωινάδικο σε μεσημεριανάδικο κι απογευματιάτικο να μας ανοίξουν τα μάτια μαζί με τις τηλεοπτικές κουρούνες που κράζουν ολημερίς κι ολονυχτίς!

25 Νοέμβρη, δεν είναι μόνο μεγάλη γιορτή, της Αγίας Αικατερίνης και χρόνια πολλά στις εορταζόμενες. Είναι και Παγκόσμια Ημέρα κατά της βίας εναντίον των γυναικών!
Το ακούσατε κάπου; Γιατί να το ακούσετε; Είναι αυτό πιασάρικο όσο η Δομή;;; Άσε μας κουκλίτσα μου! Όταν σηκώσει χέρι όμως ο αλήτης που σε συνοδεύει, θα βγεις στα κανάλια με μπλαβιά μάτια να τον καταγγείλεις;

Ότι το ΣτΕ δικαίωσε τους Υγειονομικούς το πήραμε χαμπάρι; Κι ο Υγείας έβγαλε αφρούς; Εμείς εκεί! Σκανδαλοθήρες και δικαστές ξερόλες!

Αντέχουμε να πούμε για τα εσωτερικά μας προβλήματα αναλυτικά; Όχι, γι’ αυτό πέφτουμε στις παγίδες.

Για τα εξωτερικά;

Ότι είναι κάτι περισσότερο από πιθανό να ξυπνήσουμε ένα πρωί και να έχουν ρίξει πυρηνικά οι εμπόλεμοι μας λέει κάτι; Ο πόλεμος του οποίου τις συνέπειες ζούμε σε παγκόσμιο επίπεδο μας αγγίζει; Οι νεκροί; Η πείνα; Το Αφγανιστάν απειλείται με λιμό! Η Τουρκία ξανά αιματοκυλάει τη Συρία και όλοι περιορίζονται σε αυστηρές προειδοποιήσεις που οι “γείτονες” γράφουν στα πασουμάκια τους.

Όσο κοιμόμαστε ακούγοντας “παραμύθια” – η αλήθεια τους δεν είναι το ζητούμενο εδώ, η διάρκεια είναι το θέμα – διαπραγματευόμαστε την ελευθερία, την αξιοπρέπεια, τις αρχές μας- αν έχουμε – τη δημοκρατία, τον χώρο και τον τόπο μας. Όλα αυτά τα ζωτικά. Την ώρα που οι λύκοι ουρλιάζουν…
Άραγε, εμείς τι φοβόμαστε περισσότερο;

1.(Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης)