Τάξη
Να ζεις τη ζωή σου με τάξη. Πόση δυστυχία κρύβει αυτή η επιταγή. Τι βίαιο τράνταγμα του νου αυτή η ευθεία. Να ουρανοδρομείς, καλέ μου. Μάθε το πια πως άλλη οδός πέρα απ’ τα σύννεφα δε στέκει. Να υψώνεσαι πιο πάνω από τα νέφη των άλλων και να τους βγάζεις τη γλώσσα. Η τάξη ,το κουτί ,ο πνιγμός, ο ρόγχος του τέλους. Η τάξη βαθιά ραμμένη στο νήμα της τύψης.
Παραμύθι
Του ζητούσε να της πει ένα παραμύθι. Απ’ αυτά που δεν έχουν αρχή μήτε τέλος. Που απλώνονται σε διάστημα αχανές και σε τραβούν απ’ τα μαλλιά και σου γυρεύουν να γευτείς την τέφρα. “ Ποιο παραμύθι να μιλήσει για την πέτρα;” Αντέλεγε εκείνος. “ Όποιο παραμύθι κι αν σου πω, εσύ θα με κοιτάξεις με μάτια πουλιού που το φυλακίσαν σε συρμάτινα δίχτυα. Είσαι απ’ αυτές. Τις γυναίκες που δεν ξεδιψούν εύκολα. Τι να σου δώσω που να μην το βρεις λειψό;”
Ποίημα
Μοιάζει το ποίημα με λευκό χνούδι στις άκριες των χειλιών βαρύθυμης κυρίας. Κάθεται σε πολυθρόνα και κοιτά στον καθρέφτη την όψη της. Βλέπει το πρόσωπο αρραγές και γελά. Κατεβάζει τον καθρέφτη στο ύψος της κοιλιάς της και κλείνει τα μάτια. Και τότε το χνούδι γίνεται δασωμένο σμήνος πουλιών και ορμά να την πνίξει.
Georges Braque Lithograph 1955
Πουλί
Πουλί με τις φτερούγες διπλωμένες ,να μην τις βρίσκουν τα σκάγια των επίγειων, γαντζώνει τα νύχια στο σύρμα. Το ράμφος γερτό στο στήθος. Θαλασσοπούλι της αργής θλίψης . Αθέατο στους άβρεχτους και τους χορτάτους.
Βλέμμα
Το μόνο αντίδοτο στη σήψη είναι το γυμνό βλέμμα. Δίχως παραπλανητικούς φακούς. Το δίλημμα τότε χάσκει με τον ίλιγγο του γκρεμού στο στέρνο. Ο Οιδίποδας, γυμνός από την πλάνη του, κρατά τα σκοτωμένα μάτια στα χέρια του και μας περιγελά.
Η Ειρήνη Παραδεισιανού γεννήθηκε το 1972. Εργάζεται ως φιλόλογος στο Ηράκλειο Κρήτης. Έχει εκδώσει δυο ποιητικές συλλογές.
