Ήταν 12 Φεβρουαρίου του 2012 στη μεγάλη συγκέντρωση έξω από τη Βουλή που οι δυο μπροστάρηδες, ο Μανώλης Γλέζος κι ο Μίκης Θεοδωράκης, δέχτηκαν τα πρώτα χημικά από τα ΜΑΤ, στην προσπάθειά τους να μπουν στο κτίριο του Κοινοβουλίου. Το νέο διαδόθηκε σαν αστραπή και μια ανατριχίλα πάγωσε όλους μας. “Τον Γλέζο;” ρωτούσε ο ένας τον άλλο συγκλονισμένοι. Κανείς δεν πίστευε ότι ο μεγάλος συνθέτης αφενός, αλλά κυρίως ο “πρώτος παρτιζάνος στην Ευρώπη”, κατά τον Ντε Γκολ, θα ήταν οι πρώτοι αποδέκτες της αγριότητας. Το 2010 άλλωστε η σκηνή είχε επαναληφθεί μπροστά στον “Άγνωστο Στρατιώτη” σε διαμαρτυρία για τα “μνημονιακά” μέτρα. Τον άντρα που τον “ψέκασε” το ’10, τον δέχτηκε σπίτι του όταν πήγε να του ζητήσει “συγγνώμη” για το γεγονός.
Ο Μανώλης Γλέζος υπήρξε, και θα παραμείνει, σύμβολο αντίστασης και ελεύθερου πνεύματος, σύμβολο αγώνα. Μια απ’ τις πραγματικά σπουδαίες μορφές της νεότερης και σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Η μαχητικότητά του, η δραστηριοποίησή του, η ενάργεια πνεύματος που τον χαρακτήριζε, οι παρεμβάσεις του σε κρίσιμα ζητήματα, αφήνουν σ’ εμάς την εικόνα του ανθρώπου που συνεχώς και αδιάλειπτα αγωνίζεται. Έτσι όπως έκανε από τη στιγμή που αποφάσισε μαζί με τον Απόστολο Σάντα να κατεβάσουν από την Ακρόπολη τη ναζιστική σβάστικα. Εκφράζοντας την ψυχή όλου του ελληνικού λαού σκαρφαλώνουν στον ιερό βράχο από τη ΒΔ πλευρά και χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από τη γερμανική φρουρά πλησιάζουν τον ιστό και κατεβάζουν τη σημαία. Δίνουν έτσι το πρώτο αποτελεσματικό ράπισμα στα στρατεύματα κατοχής τη νύχτα της 30ης Μαΐου 1941. Για την πράξη του αυτή ο Ντε Γκολ τον απεκάλεσε “πρώτο παρτιζάνο της Ευρώπης”. Ωστόσο δεν έμεινε χωρίς συνέπειες. Την επόμενη χρονιά συνελήφθη από την Γκεστάπο, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και γλίτωσε τα χειρότερα μόνο επειδή αρρώστησε βαριά από φυματίωση. Όμως ο Γλέζος ήταν και έκανε πολλά περισσότερα. Όπως ήταν φυσικό συνέχισε τη δράση του κατά των Γερμανών και των Ιταλών κατακτητών, και των ντόπιων συνεργατών τους.  Συνελήφθη  και φυλακίστηκε ξανά, αρχικά από τους Ιταλούς, ύστερα από τους Ταγματασφαλίτες. Μετά την απελευθέρωση αναλαμβάνει διευθυντής του «Ριζοσπάστη», με την έναρξη όμως του Εμφυλίου συλλαμβάνεται ξανά. Του «φορτώνουν» τον μισό ποινικό κώδικα, καταδικάζεται μέχρι και σε θάνατο για να αποφυλακιστεί εντέλει το ’54 χάρη στη διεθνή κινητοποίηση και το ενδιαφέρον προσωπικοτήτων όπως ο Ντε Γκολ και ο Πικάσο.

Δυο χρόνια μετά αναλαμβάνει τη διεύθυνση της «Αυγής» και στη συνέχεια εκλέγεται στην ΚΕ του παράνομου τότε ΚΚΕ, όμως τον Αύγουστο του ’58 – χρονιά που του απονέμεται το Διεθνές Βραβείο Δημοσιογραφίας – βρίσκεται ξανά στα κρατητήρια κατηγορούμενος ως κατάσκοπος μαζί με άλλα οκτώ στελέχη του κόμματος. Στρατοδικείο, πέντε χρόνια φυλακή, νέες εγχώριες και διεθνείς αντιδράσεις, στους αλληλέγγυους και οι Πολ Μπονκούρ, Αλμπέρ Καμύ και Ζαν Πολ Σαρτρ, αποφυλάκιση με βασιλικό διάταγμα το ’62, βραβείο Λένιν το ’63, νέα σύλληψη ανήμερα της 21ης Απριλίου 1967, φυλακές, εξορίες, απελευθέρωση με τη γενική αμνηστία του Παπαδόπουλου το ’71. Είχε περάσει συνολικά ως τότε, όπως αναθυμόταν αργότερα, 13 Χριστούγεννα στη φυλακή, μερικά από τα οποία αναμένοντας να εκτελεστεί.
Η πολυσχιδής προσωπικότητά του δεν περιγράφεται με λίγα λόγια. Ο Γλέζος ήταν αυτό που φαινόταν, ένα δέντρο που πάλεψε άγρια με το χρόνο, με τις κακουχίες, αλλά έδωσε καρπούς κι άφησε παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές κυρίως και προπαντός την ύψιστη αξία του αγώνα για τα ιδανικά ως το τέλος της ζωής.
Σήμερα που τιμούμε τη μνήμη ενός ακόμη αγωνιστή, του Νίκου Μπελογιάννη, που εκτελέστηκε στις 30 Μάρτη 1952 στο Γουδί μαζί με τους συντρόφους του μετά από μια δίκη παρωδία, έλαχε να αποχαιρετάμε και τον Μανώλη Γλέζο.
Αιωνία η μνήμη.