Πλησιάζουν Χριστούγεννα και πρώτη φορά τα συναισθήματα είναι ανάμεικτα. Η χαρά της προσμονής από τη μια κι από την άλλη η σκιά των απαγορεύσεων λόγω κορονοϊού. Απαγορεύσεις για συνάντηση με τους αγαπημένους, για συνάντηση με τον Αγαπημένο που γεννιέται και θύεται ταυτόχρονα για τη σωτηρία μας, για συνάντηση με τον Άλλο άνθρωπο. Όλα κι όλοι είναι δυνητικά φορείς του ιού.
Τα Χριστούγεννα είναι φορείς του ιού κι ας είναι οι μέρες που ο Υιός και Λόγος σαρκώνεται και γεννάται για να αποκατασταθεί η διαρραγείσα σχέση ανάμεσα στον άνθρωπο και στον Θεό.
Ξαφνικά κάτι…”ανεξέλεγκτο” φαίνεται να ορθώνει το ανάστημά του και διεκδικεί να εμποδίσει αυτή την σχέση, αλλά και την σχέση των ανθρώπων μεταξύ τους. Να εμποδίσει την Αγάπη.
Τέτοιες μέρες πέρυσι, ας πούμε, ποιος θα φανταζόταν ότι ένα χρόνο μετά δεν θα ακούγονταν παιδικές φωνές στους δρόμους να ψέλνουν τα Κάλαντα των Χριστουγέννων, δεν θα πλησιάζαμε ο ένας τον άλλον ούτε θα απλώναμε το χέρι να αγγίξουμε κάποιον που υποφέρει, να προσφέρουμε κάτι από το υστέρημα ή το περίσσευμα, πολύ περισσότερο ότι θα είχαμε απαγορεύσεις στον εκκλησιασμό των ημερών, ακόμη κι αυτόν τον τυπικό, ή και αμφιβολίες στο να πλησιάσουμε και να λάβουμε Σώμα και Αίμα Χριστού;
Ήταν αρκετός ένας αόρατος ιός για να ανατρέψει την καθημερινότητα στις ζωές δισεκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη, αλλά και τις πιο ξεχωριστές στιγμές τους. Από τον περασμένο Μάρτιο γευτήκαμε αυτή την πίκρα με μια “ζόρικη” Πασχαλιά, μια Ανάσταση μέσα από μια Σταύρωση και τη λαχτάρα να ανταμώσουμε όλοι μαζί τόσο στα τραπέζια μας όσο και στην Κοινή Αγία Τράπεζα.
Φαίνεται πως αυτό που έχουμε να χαρίσουμε τέτοιες μέρες στον Χριστό που γεννιέται, αλλά και στον Άνθρωπο που πάσχει σωματικά ή πνευματικά είναι η καρδιά μας. Η προσευχή μας. Καθαρή, καρδιακή, συνειδητή. Άλλωστε από τη Βηθλεέμ φαίνεται πως περνάμε κατευθείαν στον δρόμο για τον Γολγοθά κι είναι πολλά αυτά που πρέπει να ξεκαθαρίσουμε και να αντέξουμε. Η αλήθεια είναι ότι τα Χριστούγεννα προοιωνίζονται την Ανάσταση και συνακόλουθα το Πάθος. Μπορούμε να ελπίζουμε ή να είμαστε βέβαιοι ότι αυτός ο δύσκολος δρόμος, δρόμος Πάθους, θα οδηγήσει στην Ανάσταση.
