Μεσούντος του κορονοϊού η δημιουργικότητα δίνει και παίρνει -ευτυχώς να λέμε, γιατί τόσον καιρό καραντίνα τι θα κάναμε- και είναι γεγονός πως δεχόμαστε κι εδώ στο περιοδικό πλούσιο υλικό από πλήθος ανθρώπων. Ευχάριστη είδηση να ασχολείται ο κόσμος με την τέχνη, με τον πολιτισμό.
Κείμενα, διηγήματα, ποιήματα… αχ αυτά τα ποιήματα! Νιώθω πως θέλω να γκρινιάξω λίγο. Σχεδόν όλοι θέλουν να γράψουν ποίηση! Και το κάνουν, ή νομίζουν πως το κάνουν. Παίρνουν φόρα και γράφουν με κακά ελληνικά, με ακαταλαβίστικες εκφράσεις επειδή τάχα θέλουν να δείξουν έμπνευση και γνώση, με επαναλήψεις θεμάτων, σχημάτων, με ελλείψεις και λοιπές άλλες όχι απλώς αδυναμίες, αλλά θηριωδίες κατά της ποίησης.
Αλίμονο! Δεν είναι αυτός ο γενικός κανόνας, αλλά δυστυχώς είναι μια γενική εικόνα, αν με καταλαβαίνετε…
Πρέπει μετά να μπεις στη διαδικασία να εξηγήσεις, πάντα ευγενικά, γιατί αυτό το «ποίημα» δεν μπορεί να δημοσιευτεί, ή να μην εξηγήσεις.
Αναρωτιέμαι γιατί δεν διαβάζουμε λίγο παραπάνω στον χρόνο που έχουμε. Να διαβάσουμε τους μεγάλους ποιητές μας. Να διαβάσουμε ποίηση κι από τους λιγότερο γνωστούς, ωστόσο καταξιωμένους ποιητές μας! Να δούμε βρε αδερφέ πώς γράφουν! Γιατί πολύ μελάνι χύνεται άσκοπα και άκοπα! Με αυτοπεποίθηση και με απροθυμία να δει κανείς τα πιθανά λάθη ή πάθη του.
Κι έτσι μαραζώνει η ποίηση, μαραζώνει η γλώσσα μας που μας την έδωσαν ελληνική, μαραζώνουμε γενικώς…