Από τις Εκδόσεις των Φίλων, η Φωτεινή Βασιλοπούλου και ο Γιώργος Γάββαρης μας παρουσίασαν το 2018 μια συλλογή 68 χαϊκού. Ιδιαίτερο είδος και απαιτητικό τεχνικά το χαϊκού, φερμένο από την Ανατολή, συνδυάζει την ευαισθησία, την ακρίβεια, το συναίσθημα, την αποφθεγματική διατύπωση και την αυστηρότητα στην τεχνική του. Οι δύο ποιητές ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις αυτού του είδους όπως φαίνεται από την παραγωγική συνεργασία τους. Τρεις στίχοι με ισοζυγισμένες τις συλλαβές και χωρίς περιττολογίες. Λυρικοί λόγω των θεμάτων και των αναπάντεχων συνδυασμών λέξεων, κρατούν ισορροπίες λεπτές μεταξύ της “παραδοσιακής” ανατολίτικης μοιρολατρίας και της φιλοσοφικής σκέψης πάνω στον κύκλο της ζωής, όπως μας έρχεται από τα αρχαία χρόνια.
Χαρακτηριστικό γνώρισμά τους η πρωτοτυπία στην εικονοποιΐα, λ.χ “ελικόπτερα μάτια. Με την εικονοποιΐα διάχυτη στα ποιήματα, με λέξεις καλοζυγιασμένες και στη σωστή θέση να συνθέτουν πυκνά νοήματα και να αποδίδουν απροκάλυπτα την ευαισθησία που “σκεπάζεται” με μια αδιόρατη αύρα μελαγχολίας, μάλλον αναπότρεπτης και απαραίτητης στην κατανόηση της ατμόσφαιρας ενός χαϊκού, δηλώνεται η αντίληψη των δύο δημιουργών για την ουσία και τα υλικά της Ποίησης και των ποιητών.
Το γεγονός και μόνο ότι αντιμετωπίζει ο ποιητής – σχεδόν πάντα- τη θνητότητα στο μέλλον και είναι το πλάσμα με τη μεγαλύτερη ευαισθησία ώστε και στην πιο αισιόδοξη στιγμή της ζωής, όπως ο έρωτας, να νιώθει μελαγχολία καθώς ο θάνατος είναι η μοναδική και αδιαπραγμάτευτη βεβαιότητα.
Ένα απ’ τα ποιήματα που δείχνουν την κυκλοθυμία απέναντι στη ζωή είναι και το επόμενο:

Άλλοτε πέφτεις
στο έσχατο όρυγμα
άλλοτε πετάς

ή του ποιητή η λαχτάρα κι ο πόνος…

Φόβος ποιητή
Θα μάθει να κολυμπά
στον Αχέροντα;

Ταυτόχρονα, αυτή η “στιγμιαία”, σχεδόν σαν φωτογραφία, εικονοποιΐα σ’ ένα “κλικ” κλείνει τα στοιχεία της φύσης που με αστραφτερό σκούρο χρώμα στιλβώνουν αισθήματα, συναισθήματα, ιδέες. Η λιτότητα και η αφαιρετικότητα των δύο ποιητών καταφέρνει να απεικονίσει τη μοναξιά στα κυκλάμινα μέσα στον βράχο, τη ματαιότητα των ονείρων, τους μάταιους πόθους, ή “Με κιμωλία/ ζωγράφισα το μέλλον/ Έβρεχε πολύ.”, “Αδιαφορία./ Μεταξένιος αχινός/ ως μέσα τρυπά.”, “ Σε φλούδες σιωπής/ ελικόπτερα μάτια/ με διαμελίζουν”…
Ο ποιητής, η μοναξιά, ο άνθρωπος, ο θάνατος… οι έννοιες που αναδιφώνται μέσα στα ποιήματα και βασανίζουν. Όλους.
Ρεαλιστές οι δύο ποιητές. Με μια τρυφερότητα που διέπεται από την κοινή αλήθεια.  Η Φωτεινή Βασιλοπούλου και ο Γιώργος Γάββαρης επιτυγχάνουν τον σκοπό τους και τον σκοπό του χαϊκού. Μας παραδίδουν 68 στιχουργήματα μέσα σε κουκούλι και μόλις αρχίσει κάποιος το διάβασμα πετάγονται μπροστά του 68 λαμπερά λεπιδόπτερα. Ο τίτλος να πω ότι παραπέμπει- συνεπείς οι δημιουργοί- στο πρόσκαιρο της ανθρώπινης ζωής, σαν την πεταλούδα ο άνθρωπος γεννιέται, λάμπει και πεθαίνει…

Λάμψη πρόσκαιρη.
Θνητοί γεννηθήκαμε.
Σαν πεταλούδες.