Απ’ αυτή τη στήλη συνήθως γκρινιάζουμε, λέμε για τα κακώς κείμενα και για τις πίκρες του κόσμου και της ζωής μας.
Όμως ξημερώνει μεγάλη μέρα, μέρα Αγάπης και Χαράς. Μέρα που ο Θεός γίνεται άνθρωπος. Για να σώσει, να θεώσει το πλάσμα των χειρών Του. Από απέραντη, ακατανόητη Αγάπη.
Αγάπη που ζητά κι από εμάς να δείξουμε στους αδελφούς μας. Χωρίς διακρίσεις και μέτρο.
Αυτή τη χρονιά κλάψαμε πολύ, θρηνήσαμε, θυμώσαμε πολύ. Είδαμε τη σκληρότητα σε όλο της το μεγαλείο. Άνθρωποι αφαίρεσαν ζωές, φέρθηκαν σε παιδιά που ψυχορραγούσαν όπως σε σακούλες σκουπιδιών, είδαμε τους δικούς μας λίγο πριν φύγουν από βίντεοκλήση (ναι, μας συνέβη κι αυτό..), είδαμε τον θάνατο να θεριεύει και να κατακυριεύει την ανθρωπότητα.
Αγάπη δεν είδαμε και συμπόνια για τον συνάνθρωπο. Δεν είδαμε χέρια να απλώνονται για να βοηθήσουν…
Κι όμως μια τέτοια κίνηση έκανε μια παρέα νεαρών παιδιών στα Χανιά δίνοντας το μήνυμα της Αγάπης χωρίς ανταλλάγματα!
Έβαλαν ρεφενέ το χαρτζηλίκι τους και πλήρωσαν διαμονή σε ξενοδοχείο της πόλης τους για τον άστεγο κ. Σπύρο προκειμένου να μην ξεπαγιάσει με τον χιονιά! Η κίνησή τους μαθεύτηκε μέσω των μέσων δικτύωσης κι έτσι την επόμενη μέρα ένας άλλος συμπατριώτης τους προσέφερε ένα σπίτι στον κ. Σπύρο για τρεις μήνες! Γρήγορα μαζεύτηκαν ρούχα και κλινοσκεπάσματα κι οι άνθρωποι ανέλαβαν τη φροντίδα του!
Η παρέα των νεαρών παιδιών με την πρωτοφανή για την ηλικία τους χειρονομία ήταν η αφορμή για να κινητοποιηθούν όλοι προκειμένου να βοηθηθεί ένας συνάνθρωπος.
Κάπου εκεί έξω υπάρχει κάποιος που χρειάζεται βοήθεια. Ίσως χρειάζεται μόνο έναν καλό λόγο. Ίσως ένα πιάτο φαγητό. Ο κορονοϊός μας έκανε όλους απόμακρους και περισσότερο αποξενωμένους. Ας σπάσουμε το φράγμα όπως μπορεί ο καθένας. Άλλωστε η Αγάπη είναι ουσιαστικότερη αντίσταση στην όποια παγκοσμιοποίηση.
Όσο για το πρωί των Χριστουγέννων… ας ελπίσουμε να μη χρειαστεί κράτηση για το κεράκι που θα θελήσει να ανάψει κάθε πιστός..
