Στ’ ακρογιάλια π’ αγάπησα
έχω κρύψει μια θλίψη.
Σε κοχύλια ανάμεσα
Βοτσαλάκια και φύκια.
Κομματιάστηκε ο πόνος μου
σε πολύτιμα θρύψαλα,
απαλά νανουρίστηκε
σε νερένια αγκαλιά.
Αγκαλιά μου, της θάλασσας
τη μεγάλη μου λύπη
στη στοργή σου εμπιστεύτηκα
Να προσέχεις τη λύπη μου.
Αν ξυπνήσει, φοβάμαι,
θα γυρίσει ο θάνατος
θα γυρίσει και πάλι.
