Την αγάπη, αυτήν την κουρασμένη έννοια, που καθένας την καταλαβαίνει όπως θέλει, την χρησιμοποιεί όπως θέλει, την τραβολογάει ως μη όφειλε, αυτήν, που οι ποιητές την έχουν κάνει καραμέλα, οι σύζυγοι υποχρέωση, οι εραστές μασκαρά και άλλα πολλά, είναι σαφώς πολύ δύσκολο να την περιγράψει κανείς με σαφήνεια, με εξαίρεση ίσως την αγάπη της μάνας προς τα παιδιά της. Για όλες τις υπόλοιπες μορφές της, διατηρώ τεράστιες επιφυλάξεις, αφού, σε κάθε περίπτωση αισθημάτων από ένα πρόσωπο σε άλλο, τον πρώτο λόγο έχει το εγώ μας. Αγαπώ κάποιον, επειδή έτσι αισθάνομαι καλά! Επειδή κάτι τέτοιο μου προσφέρει ικανοποίηση, με κάνει χαρούμενο.

Πολλά έχουν γραφτεί πάνω σε αυτό, ώστε να μην θεωρείται ότι ανακαλύφθηκε η Αμερική ή κάποιος άγνωστος πλανήτης στο μέλλον, με όλες αυτές τις σκέψεις.

Έξαφνα όμως, μια φράση που διάβασα τυχαία, ήρθε να με προβληματίσει τόσο έντονα, να με χτυπήσει σαν κεραμίδα αναπάντεχη, να με ταρακουνήσει θα έλεγα σαν σεισμός περίπου οχτώ ρίχτερ! “Όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις, σκέψου τι θα έκανε η αγάπη”.

Την έγραψε ένας φίλος από την Θεσσαλονίκη, στο f.b. Εδώ, δεν γινόταν αναφορά στον ορισμό της αγάπης, ο γράφων δεν προσέτρεχε στον Αριστοτέλη, στον Καζαντζάκη ή σε ρήσεις άλλων που προσπάθησαν κατά καιρούς να την ορίσουν. Προσπερνούσε όλους τους ορισμούς που πολλοί θέλησαν να της δώσουν, (μια και ο καθένας διαφορετικά την αντιλαμβάνεται), και, επικεντρωνόταν στην δύναμη που η αγάπη διαθέτει. Τέτοια, που θα μπορούσε να λύσει το όποιο πρόβλημα! Να βγάλει κάποιον από αδιέξοδο! Να ρίξει φως στο σκοτάδι! Να δώσει λύση!

Την βρήκα καταπληκτική αυτή την οπτική. Και όχι μόνον. Ευθύς, αισθάνθηκα μια τεράστια εσωτερική δύναμη που αγνοούσα ότι διέθετα. Όλα έγιναν ξεκάθαρα. Ήταν σαν θαύμα. Ένα θαύμα που μόνο η αγάπη μπορεί να προκαλέσει. Κι ας μην ξέρει κανείς τι ακριβώς είναι η αγάπη, ξέρει όμως πως να πορευτεί, αν ακολουθήσει τα χνάρια της! Αυτά, θα του δείξουν τον δρόμο. Τα πετραδάκια του Κοντορεβιθούλη δεν λαθεύουν ποτέ!