FLANEUR

Μερικά βιβλία τα διαβάζεις ξανά και ξανά. Ένα απ’ αυτά για μένα είναι το βιβλίο του Κώστα Γιαννόπουλου «Στον φεγγίτη του μυαλού του Μιχαήλ Μητσάκη». Ο Μιχαήλ Μητσάκης παραγκωνίστηκε όσο ζούσε αλλά και μετά θάνατον. Κάθε φορά που ανατρέχω στο βιβλίο αυτό του Κώστα, ανακαλύπτω κάτι καινούργιο.
Στο κεφάλαιο Flaneur(?),o συγγραφέας μας μιλάει για έναν εγωτιστή, ο οποίος δεν περιαυτολογεί. Έναν άνθρωπο που παρουσιάζει το δράμα του μέσα από την παρατήρηση, πράγμα που μπορεί να κάνει θαυμάσια και αποτελεσματικά. Παρά ταύτα, ο δημιουργός αυτός θεωρείται αυτός που παρεκκλίνει από τον σωστό δρόμο, αυτός που χάνει τον προσανατολισμό του, ο περιπλανώμενος δίχως στόχο και σκοπό. Σαν τον περιπλανώμενο Ιουδαίο.
Ο Flaneur, ο πλάνης, δεν είναι παρά ένας συλλέκτης εικόνων, πληροφοριών και συμβάντων.

Αποσυρμένος ψυχολογικά, αλλά πάσχοντας με τα πάθη του πλήθους. Δεν αποκαλύπτει τα αισθήματα και τις προθέσεις του, εμφανίζεται ως αμέριμνος θεατής. Στην πραγματικότητα, είναι αυτό που λέει ο Μπωντλέρ, ένας τεράστιος καθρέφτης, ένα καλειδοσκόπιο που αναπαριστά την «ποικιλία και την κινούμενη χάρη όλων των στοιχείων της ζωής».
Εκεί ακριβώς, με διαπερνά η πνοή της «Εγωτικής προπαγάνδας» του αυτόχειρα ποιητή Γιώργου Φιλιππίδη. Η «Εγωτική προπαγάνδα» είναι ένα από τα ποιήματα που έγραψε ο ποιητής σε πολύ νεαρή ηλικία. Όταν προετοιμαζόταν η έκδοση του βιβλίου του με τίτλο «Γαλάζια μηχανή», που εκδόθηκε δύο χρόνια μετά την αποχώρησή του, οι άνθρωποι που επιμελήθηκαν της έκδοσης, συνέχεαν αμήχανα τον όρο «Εγωτική» με τον όρο «Ερωτική».
Ένα γράμμα! Τόσο εύθραυστη η διαφορά ! Τόσο απέραντη η διαφορά για κάποιους που πάλεψαν να γίνουν παραμυθένιοι.

Για κάποιους που
Ίσως, αλλόκοτα,
γιατί αλλιώς δεν θα
μπορούσαν.

(*Στίχος από το ποίημα Εγωτική προπαγάνδα του Γ.Φ.)