Αυτές τις μέρες, όλοι μας αναγκαστικά, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια πρωτόγνωρη κατάσταση. Δεν αναφέρομαι στην υποχρεωτική παραμονή μας στο σπίτι. Αυτή, για κάποιους είναι ακόμη και επιθυμητή. Κάποιων άλλων, ίσως ακόμη και πριν, δεν διέφερε και πολύ η καθημερινότητα. Για τους υπόλοιπους είναι σαφώς δυσάρεστη, αλλά όπως και αν έχει δεν μιλάμε για κατάσταση ανυπόφορη. Για όλους υπάρχουν διέξοδοι. Βιβλία, μουσική, τηλεόραση, internet,χρόνος για βελτίωση ή τελείωμα σχέσεων, αγάπες, καυγάδες, καλύτερη διατροφή και ότι άλλο. Αναφέρομαι στις νέες σκέψεις που μας κατακλύζουν σε σχέση με την συνέχεια αυτής της περιόδου. (Αν υποτεθεί ότι η περίοδος θα λήξει σύντομα). Ανάλογα με το ποσοστό αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας του καθενός μας, το μέλλον διαγράφεται στην φαντασία μας ευοίωνο ή θλιβερό. Υπάρχουν και κάποιοι που πιστεύουν πως με το τέλος της περιπέτειας αυτής, θα συνεχίσουμε την ζωή μας από κει που την είχαμε αφήσει. Αυτούς τους τελευταίους τους θεωρώ κάπως απροσάρμοστους. Μετά από μια θεομηνία ποτέ η κατάσταση δεν παραμένει ίδια. Η ίδια η αναταραχή προκαλεί καταστροφές. Αυτό είναι δεδομένο. Κάποτε όμως η καταστροφή γίνεται αφορμή για να κτισθεί κάτι καλύτερο. Και κυρίως ασφαλέστερο. Αν για παράδειγμα η πλημμύρα κατέστρεψε το σπίτι σου, δεν το ξαναχτίζεις όπως το προηγούμενο, αλλά σκέφτεσαι τρόπους βελτίωσης της ασφάλειάς του. Ελπίζω αυτή η σκέψη να μας περιλάβει όλους, έτσι ώστε να συνεχίσουμε να ζούμε πάνω σε αυτόν τον κουρασμένο πλανήτη, για όσο ακόμα μας αντέχει. Η μήπως δεν μας αντέχει άλλο; Με την ίδια ανεύθυνη συμπεριφορά είναι περίπου σίγουρο ότι δεν μας αντέχει!
Από τις σημειώσεις του Ρώσσου ακαδημαϊκού Λιχατσόφ.
Η ευτυχία μπορεί να υπάρχει μόνο μαχητική. Μόνο κατακτημένη από μας. Αιωνίως σταθερή ευτυχία δεν υπάρχει. Δεν μπορείς να είσαι ευτυχισμένος, όταν δίπλα σου υποφέρουν. Μπορείς όμως να είσαι ευτυχισμένος με ότι πετυχαίνεις αγωνιζόμενος.
Σε κάποια τηλεοπτική εκπομπή, ο δημοσιογράφος, σταματούσε ανθρώπους στον δρόμο και ρωτούσε σε τι κατά τη γνώμη τους συνίσταται η ευτυχία. Οι περισσότερο έδιναν παιδικές απαντήσεις του τύπου: «Είμαστε ευτυχείς όταν τα έχουμε όλα στο σπίτι, όταν έχουμε καλή δουλειά, όταν βλέπουμε τα παιδιά μας τακτοποιημένα κλπ». Ακόμη και όταν κάποιοι έδωσαν έμφαση στην αρμονία που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στα πράγματα , για να μπορούμε να μιλάμε για ευτυχία, δεν έφτασαν κοντά στον ορισμό της ευτυχίας. Ευτυχισμένος μπορεί να είναι κάποιος μόνο για μικρά διαστήματα, όταν επιτυγχάνεται κάτι επιθυμητό. Αμέσως μετά, εμφανίζονται νέα προβλήματα, νέες ανησυχίες, εφόσον δίπλα του εξακολουθεί να υπάρχει δυστυχία.
Η ζωή, όσο και αν αυτό ακούγεται σκληρό, είναι ολοκληρωμένη μόνο αν κάποιος έχει ζήσει λύπες και πόνο.
Πιο κάτω ο Λιχατσόφ αναρωτιέται, αν κάποιος με τις ιδέες και την κοσμοθεωρία του, μπορεί να δραπετεύσει από την εποχή του. Και απαντάει : «Όχι ! Κάθε προσπάθεια να γυρίσεις σε περασμένο αιώνα ή να πηδήξεις προς το μέλλον είναι αδύνατη. Ο άνθρωπος ζει στην εποχή του, στα δικά του χρόνια και μόνο σ’ αυτά. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να ακολουθεί στα τυφλά την τρέχουσα πραγματικότητα. Ο άνθρωπος έχει την ελεύθερη βούληση να διαλέγει και είναι υποχρεωμένος να δημιουργεί κάτι καινούργιο. Αν πάψει να δημιουργεί, ατενίζοντας το μέλλον, παύει να είναι άνθρωπος. Τα πανιά του καραβιού του πρέπει να ταξιδεύουν πάνω από την εποχή του και κάποιες στιγμές να μπορεί να πετάει, δίχως να πέφτει».
«…Η αρχή της διατήρησης της ενέργειας, ισχύει και για την ψυχική και την πνευματική ενέργεια. Αυτή όμως η ενέργεια έχει ορισμένη διάρκεια μέχρις ότου διαλυθεί και αφήσει στην θέση της κενό. Διαφορετικά, θα υπήρχε η ενέργεια ανθρώπων που έζησαν αιώνες πριν. Δεν υπάρχει χώρος… Αν ο άνθρωπος δεν ενδιαφέρεται για κανέναν και για τίποτα, η ζωή του δεν έχει πνευματική ενέργεια. Έχει απόλυτη ανάγκη να σκέφτεται κάτι. Να υποφέρει για κάτι. Ακόμη και η αγάπη, για να έχει διάρκεια, χρειάζεται ένα μέρος ανικανοποίητου. Να έχει να περιμένει κάτι ακόμη».
«…Η ζωή του ανθρώπου, δεν είναι απλώς το άθροισμα ξεχωριστών γεγονότων που συνδέονται με κάποια νομοτελειακή ακολουθία, αλλά ένας οργανισμός, ένα «βιογραφικό όλον». Πράξεις και γεγονότα είναι μόνο κρίκοι μιας αλυσίδας που έχει την δική της μορφή, την δική της έμπνευση, την δική της μοναδικότητα. Υπάρχει η μοναδικότητα του ανθρώπου και η μοναδικότητα της ζωής. Η δεύτερη εξαρτάται από την πρώτη, αλλά και οι δύο ολοκληρώνονται από την αλληλοσυμπλήρωση».
«Ένας βοσκός που έζησε 110 χρόνια, αλλά δεν έφυγε ποτέ από τα βουνά του, έζησε μια σύντομη ζωή».
«Με το πέρασμα των χρόνων, ο άνθρωπος συνειδητοποιεί ότι η ζωή είναι μια διαρκής απώλεια. Δεν χάνεις μόνο τα δόντια, τα μαλλιά, την λάμψη στο βλέμμα, αλλά και όλο τον πλούτο και την δύναμη της ψυχής. Ικανότητες, εξαρτήσεις, αναμνήσεις, αισθήματα, ακόμη και επιθυμίες. Το ένα μετά το άλλο, πέφτουν πελεκημένα τα παλαμάρια που κρατούν το πνεύμα στη γη και τότε, το πνεύμα, σχεδόν απελευθερωμένο, σπαρταράει από ελαφράδα». Και ακόμη : «Με τον θάνατο των δικών μας ανθρώπων, σιγά σιγά, πεθαίνουμε κι εμείς».
«…Γιατί σε κάποια μέρη οι άνθρωποι ζουν πάνω από 100 χρόνια; Είναι επειδή ο αέρας εκεί είναι καθαρός, βουνίσιος ή ο τρόπος ζωής τους είναι καλύτερος ή η διατροφή τους είναι πιο υγιεινή ; Η απάντηση είναι μάλλον πιο απλή. Ζουν περισσότερο οι γέροντες, εκεί που τους σέβονται, εκεί που αισθάνονται καλύτερα, εκεί που πιστεύουν ότι ακόμη είναι χρήσιμοι με τις συμβουλές τους» !
Μετά και από τις πάντα επίκαιρες σκέψεις αυτού του «Αριστοκράτη του πνεύματος» που πέρα από διανοητής υπήρξε και ένας υποδειγματικός πολίτης, ας δώσουμε έμφαση στο χτίσιμο ενός καλύτερου μέλλοντος. Ίσως είναι η τελευταία μας ευκαιρία !
