Κατά την διάρκεια του ύπνου τους οι άνθρωποι βλέπουν όνειρα. Άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο, όλοι έρχονται σε άμεση επαφή με αλλοπρόσαλλές ιστορίες που γεννούν εικόνες και συναισθήματα.
Ορισμένα όνειρα, όπως για παράδειγμα ότι πετώ,(από τα αγαπημένα της παιδικής μου ηλικίας), έπαψα να τα βλέπω με την πάροδο του χρόνου, πράγμα που δεν το θεωρώ καθόλου τυχαίο. Σε όλους μας είναι γνωστό, πως οι συνθήκες της ζωής, ψαλιδίζουν ή κόβουν σύριζα τα φτερά των επίδοξων Ικάρων. Τα πετάγματα, σιγά σιγά δίνουν την θέση τους σε απότομες προσγειώσεις ή σε επώδυνες κουτουλιές σε τοίχους ή άλλα αδιαπέραστα εμπόδια.
Ο λόγος όμως στον οποίο οφείλεται η σημερινή μου διάθεση να ασχοληθώ με τα όνειρα, είναι, (όσο και αν αυτό ακούγεται παράξενο), η περίοδος της καραντίνας που αναγκασθήκαμε όλοι να περάσουμε λόγω της αιφνίδιας εισβολής του φονικού ιού στην ζωή μας. Όλον αυτό τον καιρό λοιπόν, ο καθένας από μας, αναγκάσθηκε εκ των πραγμάτων να αλλάξει λιγότερο ή περισσότερο τις καθημερινές του συνήθειες. Φίλους έπαψε να συναντά, (ακόμη και τους πολύ δικούς του ανθρώπους), εκδηλώσεις, λογοτεχνικές βραδιές, κινηματογράφος , θέατρο, μαζώξεις σε ταβερνάκια, όλα κομμένα. Οι περισσότεροι έπαψαν να πηγαίνουν ακόμη και στις δουλειές τους. Τα ζευγάρια ήρθαν άλλα πιο κοντά και άλλα έσπασαν και την τελευταία κλωστούλα που τα συνέδεε, τα παιδιά σταμάτησαν να πηγαίνουν σχολείο, κλπ, κλπ.
Ακούστε όμως τι συνέβη σε μένα ! Άρχισα να βλέπω όνειρα καθημερινά. Όνειρα με ατέλειωτο ρεπερτόριο υποθέσεων και απίστευτo αριθμό προσώπων, – πρωταγωνιστών η κομπάρσων. Όλη η προηγούμενη ζωή μου, από τα παιδικά μου χρόνια μέχρι σήμερα περνούσε καθημερινά ή μάλλον κάθε νύχτα, από μπροστά μου με απίθανα σενάρια. Συνομιλούσα με πρόσωπα, με τα οποία είχα χρόνια να επικοινωνήσω, φιλονικούσα με ανθρώπους που προ πολλού είχαν μεταναστεύσει σε άλλον κόσμο, αγωνιούσα για την τύχη μου σε ακραίες συνθήκες απίστευτων δυσκολιών.(Λαβυρίνθους, γκρεμούς, σκοτεινά σπήλαια κ.α.). Δεν υπήρξαν λίγες οι φορές που ξυπνούσα στη μέση της νύχτας, επηρεασμένη έντονα από την πλοκή του ονείρου, συνερχόμουν για λίγο και ξαναγυρνούσα στο ίδιο όνειρο, αρνούμενη να χάσω την συνέχεια. Αποτέλεσμα όλων αυτών των νυχτερινών περιπετειών ήταν να ξυπνάω προβληματισμένη, συλλογισμένη και αποπροσανατολισμένη. Το σύννεφο στο οποίο ήμουν καθισμένη εδώ και χρόνια, πιεζόταν απειλητικά από το βαρύ σύννεφο του ύπνου. Άρχισα να παίρνω στο τηλέφωνο κάποιους από καιρό ξεχασμένους ανθρώπους για να διαπιστώσω ότι είναι καλά. (οι περισσότεροι, παραδόξως, εξακολουθούσαν να είναι καλά). Τους ήδη αποχωρήσαντες βέβαια δεν μπορούσα να τους πάρω στο τηλέφωνο, παρά μόνο να τους σκέφτομαι εντονότερα. Μέρα με την μέρα, διαπίστωνα πως ο ιός είχε κάνει την καθημερινότητά μου άνω κάτω. Την ίδια ώρα διάβαζα από δω και από κει σκέψεις για τις συμπεριφορές των ανθρώπων μετά την περιπέτεια αυτή, αν θα είναι καλύτερες ή χειρότερες και το μόνο συμπέρασμα στο οποίο με οδηγούσαν οι δικές μου σκέψεις , ήταν ότι σίγουρα οι συμπεριφορές μας θα ήταν ακόμη πιο μπερδεμένες. Κάποιοι εξέφραζαν την βεβαιότητα ότι μετά από όλα αυτά, θα έχουμε πάρει το μάθημά μας και το μέλλον θα μας βρει με άλλα μυαλά! Οι άνθρωποι της εκκλησίας παρουσίαζαν στερητικό σύνδρομο σχετιζόμενο με τους άδειους ναούς και την δυσκολία στην πρόσληψη της θείας κοινωνίας, οι δε εκπρόσωποι του θεού επι της γης παρουσίαζαν ταραγμένη, έως ασυνάρτητη συμπεριφορά. Πολύ συχνά έπιανα τον εαυτό μου να γελάει και με απορία ανάμεικτη με θλίψη, διαπίστωνα ότι το φαιδρό που πήγαζε από όλη αυτή την κατάσταση ήταν μονίμως δυνατότερο του τραγικού. Σε συνέχεια παρηγορούσα τον εαυτό μου με σκέψεις φιλοσοφικού τύπου όπως : Μήπως έτσι δεν ήταν πάντα οι συμπεριφορές των ανθρώπων;
Πάντα είχα μια δυσκολία στον διαχωρισμό των ονείρων (πάσης φύσεως) από την πραγματικότητα. Μπορώ όμως, με αφορμή τον ιό, να πω με σιγουριά ότι η ανακατωσούρα αυτή, απέκτησε εντελώς ρεαλιστικό χαρακτήρα. Καμία σημασία δεν είχε για μένα, τι από όλα αυτά που ζούσαμε ανήκε στην σφαίρα των ονείρων και τι, στην σφαίρα της πεζής πραγματικότητας !
Πάντα υποψιαζόμουν ότι οι δύο αυτές σφαίρες δεν είναι και τόσο διαφορετικές, αλλά νομίζω πως ήρθε η κατάλληλη στιγμή (ευτυχώς προ του βιολογικού μου τέλους), να το εμπεδώσω.
Έτσι, ήρεμη και σχεδόν ευχαριστημένη πηγαίνω να συναντηθώ με τα επόμενα όνειρα μου … Το αυτό εύχομαι και σε σας !
