Ο επιθυμητός τόπος είναι ένας ου-τόπος, ήτοι ουτοπία. Το ότι επιθυμείς έναν ου τόπο αποδεικνύει ότι ο τόπος σου είναι ένας τόπος που δεν σου αρέσει ή δεν σου ταιριάζει. Μπορεί να σου αρέσει μερικώς αλλά όχι ολικά και θα ήθελες, πιστεύεις, έναν τόπο που θα σου αρέσει συνολικά. Υπάρχει αυτός ο τόπος και που; Το πιθανότερο είναι ότι δεν υπάρχει. Κατοικεί στον ψυχικό σου αυλόγυρο που συχνά αναστενάζει.
Ο ου τόπος δεν έχει σύνορα ή (οικονομο)πολιτικό, δικαστικό εκτελεστικό, σύστημα που ευνοεί τους λίγους. Για κάποιο περίεργο λόγο είναι πάντα πράσινος, ανηλεώς αρκαδικός, με δέντρα φυτά ποτάμια και λίμνες είναι ο αρχαίος και ο μονοθεϊστικός παράδεισος, πιθανώς και άλλων θρησκειών που δεν κατέχω. Είναι ένας τόπος ηλιόλουστος χωρίς ηλεκτρονικά μέσα, ένα μέρος ανεκμετάλλευτο όπου ο αέρας είναι καθαρός και εισπνεύσιμος χωρίς μήπως.
Ο ου-τόπος δεν έχει σύνορα. Δεν ξεχωρίζει σε δικούς και αλλότριους, έχει μόνο Ανθρώπους. Άπαντες είναι ιθαγενείς κι όλοι είναι ντόπιοι. Δεν έχει σημασία το χρώμα του δέρματος ούτε το φύλο. Υπάρχει φαγητό και στέγη για όλους αλλά δεν υπάρχει η έννοια της ιδιοκτησίας και πολύ περισσότερο της ετικέτας. Η ομοιομορφία στις ανέσεις λειτουργεί ως προστατευτική σκέπη και η διαφοροποίηση μεταξύ των κατοίκων έγκειται στις φυσικές τους ιδιότητες που ανάπτυξαν είτε με το σώμα είτε με το πνεύμα, είτε –το άριστο- και με τα δυο μαζί.
Στην α-χρονία δεν μεγαλώνεις, διαρκείς. Η διάρκεια έχει πάντα ημερομηνία λήξης μόνον που στο ζωικό και το φυτικό βασίλειο είναι ά-γραφη, ή-τοι άνευ ένδειξης, α-σήμαντη. Σε ένα κόσμο ρευστό, συμπαντικό, τα σημαίνοντα ατονούν συμπαρασύροντας τα σημαινόμενα. Η δική μου έλευση, η δική σου αναχώρηση ως μη γενόμενα, και πάλι α-γέννητα. Ρέουσα ύλη, ενδεχομένως και ρέον πνεύμα, ιδέες ρέουσες αλλά όχι του συρμού. Διότι άλλο συρμός κι άλλο συνειρμός. Το υλικό και το πνευματικό. Η συ-γχρονία και η α-χρονία. Η φορά, η περίσταση και η αιωνιότητα. Το απτό, το θνητό και το αέναο. Η συναίσθηση του ανώτερου και όχι απαραίτητα θεϊκού, πράγμα που δεν μας κάνει άθεους∙ υπενθυμίζει απλώς ότι ακόμη κι ο Θεός είναι κατασκευή. Βοηθάει την εσωτερική ανάγκη μας όπως το ρομπότ την εξωτερική. Έχουμε ανάγκη από ιεραρχίες, το ανώτερο και το κατώτερο, παρόλη την έμφυτη ανάγκη για α-ναρχία που θεωρητικά -και μόνον- δεν περιορίζει.
Το πρόβλημα έτι ά-λυτο
Συν-τοπίτες, ου-τοπίτες στην αίσθηση περί κοινού, ομού, μαζί κι αντάμα αλλληλοδιασπώμεθα αγνοώντας -ηθελημένα;- την αίσθηση της ρευστότητας.
11/01/21 ©
