ΔΕΝ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑ
Απ’ την αυπνία, την κούραση και τη ζάλη βλέπω τον καπνό απ’ το cigarillo του τύπου με τα γκριζαρισμένα μαλλιά να σχηματίζει τη φιγούρα του Χάρου με δρεπάνι. Σφυρί πουθενά. Διάολοι, δαίμονες και κολασμένοι δεν έχουν κριτήριο. Μόνο της γης οι κολασμένοι. Ο αέρας των τελευταίων στιγμών μου φυσάει τα αυτιά. Χτυπάει το σβέρκο μου. Έχει 37 βαθμούς εδώ μέσα. Όταν πλησιάζει ο Χάρος έχει κρύο; Αν ναι γιατί βγήκε η φράση «μέχρι να παγώσει η κόλαση» για να δηλώσει απίθανο φαινόμενο; Ο Μίμης μιλάει με την καστανόξανθη που τη ρίχνει δώδεκα χρόνια. Έτσι που μικροδείχνει φαίνεται σαν η τύπισσα να του ρίχνει δώδεκα χρόνια. Η καστανή που έψαχνε αναπτήρα κοζάρει. Άνετος είναι ο τύπος για ψαρομάλλης σε μπαρ με πιτσιρικαρία. Τέτοια άνεση είχα να δω απ’ το Μεϊμαράκη στο προεκλογικό debate των πολιτικών αρχηγών το Σεπτέμβριο του 2015. Ποιος Λαφαζάνης… Οι μουσικές επιλογές του dj μου θυμίζουν την πανκ εφηβεία μου.
Ετοιμάζεται να δρέψει ο Χάρος. Ο Μίμης δε λέει ν’ αφήσει την καστανόξανθη σε ησυχία. Δεν είδα καν ποιος ξεκίνησε να μιλάει πρώτος. Έπιασα ένα σκαμπώ στο μπαρ και κόντεψα να γείρω. Ήθελα πολύ να έχω αναπτήρα να δώσω στην τύπισσα. Lame εξηντάρης. «Να σου κάνω μια τράκα;». Ένεψε καταφατικά κι άπλωσε τον καπνό. Τρέμουν τα χέρια μου. Πέφτει κάτω ο καπνός σαν το διαμελισμένο σώμα μου μετά τα γδαρσίματα απ’ το Χάρο. Δε γυρνάει το ρημάδι. Το φιλτράκι δεν κουμπώνει καλά. Χαλασμένο. Χαλασμένο φιλτράκι είχα να δω απ’ το στρατό όταν ο Βολιώτης μου ‘δινε συνέχεια τα χαλασμένα χαρτόφιλτρα. Αυτά παθαίνεις όταν ξεχνάς τα καπνικά σε random κωλότσεπες. Συνεχίζει να κοζάρει. «Να σου στρίψω γιατί το κόβω να μην πηγαίνει και πολύ καλά;». «Ναι», είπα και τις ξαναέδωσα τον καπνό και τα χαρτόφιλτρα. Αλφάδι το ‘στριψε. Έτοιμο να μπει σε πακέτο. Τέτοιο τσιγάρο δεν το χαλάς.
«Πως λέγεσαι;»
«Χριστόφορος»
«Χαρά»
Μοιάζει με την καθηγήτρια γαλλικών στη Γ’ λυκείου. Σίγουρα στο ύψος. Είχε έρθει ο λυκειάρχης στην τάξη να μας ειδοποιήσει για τη δημιουργία τμήματος δεύτερης ξένης γλώσσας και να μαζέψει διαθεσιμότητες. Απ’ το τμήμα μου κανείς και καμμία δεν ήθελε. Γύρισε στο Λεγούκη και φώναξε «Λεγούκης, πήγαινε γαλλικά! Όταν ήμουν φοιτητής στη γαλλική φιλολογία βολτάραμε! Τέσσερα άτομα λείπουν για να συμπληρωθεί τμήμα». Κι ο Λεγούκης δέχθηκε.
Χρειάζομαι αέρα. Να εισπνεύσω κάτι διαφορετικό από κάπνα. Και απ’ τα cigarillos βανίλια του ψαρομάλλη. Με το που κατέβηκα απ’ το σκαμπώ ο Μίμης με σκούντηξε στο στέρνο μ’ ένα ποτήρι βαρελίσιας. Τον δάγκωσα στο αυτί και την ήπια μονορούφι. Ακούστηκε ένα «αχ» και κάλυψη του πληγωμένου σημείου. Τέτοιο «αχ» είχα να ακούσω απ’ την προπόνηση Daniel–san με το ξύλινο σκιάχτρο. Ο μπαρμπα Λάκης με το κρεοπωλείο δίπλα βγήκε απ’ το μαγαζί του μαζί με άλλους τρεις τύπους εκ των οποίων ο καθένας κρατούσε ένα μπουκάλι τσίπουρο κάτω απ’ τη μασχάλη. Τελευταίος βγήκε ένας πέμπτος με σπασμένο μπουκάλι ανά χείρας -έλειπε το πάνω μέρος με το πώμα- παραπατώντας και στουκάροντας στη τζαμαρία. Τη ράγισε. Αιμορραγούσε το κούτελό του. Ο μπαρμπα Λάκης φώναζε «η Λάρισα είναι πόλη Γκεσταπό». Εκεί κατάλαβα ότι ο τόνος στο άλφα είναι για τους αδύναμους. Ξαναμπαίνοντας η καστανή με κάρφωνε μ’ ένα βλέμα που έσταζε υποσχέσεις και απόβλεψη συνέχειας. Τέτοιο βλέμα είχα να δω απ’ τη σωσία της Sexy Vanessa στο τσιπουράδικο στη Μαυρογένους. Δεν το περίμενα. Xρόνια μετά την πίκρα της απορριψης απ’ τη συμμαθήτρια στο γυμνάσιο που της εξομολογήθηκα κι εκείνη επέλεξε να με δείχνει χλευαστικά από απόσταση γελώντας με την κλίκα της και νόμιζα ότι δε θα μου μιλήσει ποτέ ξανά καμμία, στον απόηχο της ερωτικής απογοήτευσης απ’ την Αλκμήνη εκεί που έπινα κάργα δύο λίτρα τσίπουρο την ημέρα και φώναζα τ’ όνομά της στους δρόμους, τα στενά και τους υπονόμους σε μια προσπάθεια αποφυγής της σάπιας υστεροεφηβικής φάσης που ακούς το χειρότερο ποπ τραγούδι με απόπειρες ερωτικού στίχου και έχεις την αυταπάτη για τρία λεπτά ότι σε αγγίζει και μισείς τον εαυτό σου καθώς από πάνκης ξέπεσες σε ξεφτιλοποπ περιμένοντας να μην επιστρέψει κι ούρλιαζα σαν ένας άλλος Corpsegrinder, μετά την καστανοκοκκινομάλλα με ίδια απόχρωση με την ομορφούλα παρουσιάστρια και μάτια ίδια με την καστανή ομορφούλα δημοσιογράφο δεν το περίμενα, στους millenial έκοψαν την Astra Zenecάρα και μας άφησαν με Johnson -κάτι καλύτερο απ’ το να μας άφηναν στον άσσο, σίγουρα κάτι καλύτερο απ’ το να μας άφηναν με τη μαλαπέρδα ανά χείρας και να γινόμασταν η δεύτερη γενιά με καθολική στυτική δυσλειτουργία-, μετά τη μέρα που ξυρίστηκα με μαγιονέζα αντί για αφρό, μετά την οπτική συνάντηση με τη βέρα στα χέρια της γιατρού του νοσοκομείου που με ρώτησε πού βρήκα το λίθιο τα χαράματα που έπαθα τράβηγμα στο κρανίο, την επόμενη μέρα που η Μπέττω στη «Λάμπα» με κέρασε τρεις γραμμές απ’ τα μπούτια της συνοδευόμενα από τέσσερα ουΐσκι τετραετούς κατοικίας στη σαποαποθήκη και σίγουρα κάτι κόλλησα, όταν δε μπορούσα καν να πάω για ένα χαλαρό περπάτημα με τζιν κι ένα freddo espresso στο χέρι έπρεπε να έχω αθλητική περιβολή και να περπατάω με την προπονήτρια του cross fit που ποτέ δε γνώρισα για να αποφύγω το πρόστιμο δεν το περίμενα.
«Πάμε προς το σπίτι», είπε η Χαρά μ’ ένα βλέμμα γεμάτο περισσότερες υποσχέσεις κι έτοιμο για κάθε συνέχεια. Φωτεινές σκιώδεις αποχρώσεις με φόντο καστανομελί μάτια κι ένα ημιμέλαμψο πρόσωπο να τα πλαισιώνει. «Τι λες;», συνέχισε ενώ καπάκι έριξε ένα παρόμοιο βλέμα στον τύπο που φασωνόταν μες στο μπαρ. Δεν το περίμενα!
Απ’ το κρεοπωλείο ακούστηκαν θραύσματα γυαλιών όταν πέρασε ένας έκτος τύπος μέσα απ’ τη ραγισμένη τζαμαρία. Με αίματα στα χέρια, στα πλευρά και στο μισό μπουκάλι απ’ το σημείο με το πώμα και μέχρι τα μισοφαγωμένα γράμματα της ετικέτας στο σημείο που γράφει «ΤΣΙΠΟΥΡΟ» κάτι.
Το καλύτερο που έχω να ελπίζω είναι να μην έχει φετίχ με λεπίδες, μαχαίρια και δρεπάνια.
Τ Ε Λ Ο Σ
