«Αχ! Πώς με πονούν τας ημέρας αυτάς αι αρθρώσεις μου… Εγώ που ήμην πρώτη εις τους περιπάτους, τα γλέντια, τα κυνήγια, σήμερον δεν δύναμαι παρά να μεταφερθώ από το υπέροχο και ζεστό κρεβάτι μου (αγαπημένη θεραπαινίς μου Λένη, πόσο μοιάζεις της σεβασμίας γιαγιάς σου και του πατρός σου…), προκειμένου να επισκεφθώ την λεκανίτσα με την άμμο μου, την πάντα καθαρή -ας είναι καλά η κυρία Μαρία, μητέρα της Λένης και σύζυγος του αειμνήστου αφεντικού μου, που με φροντίζει με στοργήν περισσήν και αγάπη. Είμαστε πια συντροφιά η μία διά την άλλη.
Φίλτατοι αναγνώσται, είμαι μια ηλικιωμένη γαλή (γάτα εις την καθομιλουμένην), υποφέρουσα από ρευματισμούς και μερικήν κώφωσιν, δέχομαι με ευγνωμοσύνη τας περιποιήσεις των κυριών μου και, μοναδικήν μου ψυχαγωγίαν πλέον αποτελεί η αναπόλησις στιγμών του παρελθόντος.
Το όνομά μου είναι Ρόζα. Λαίδη Ρόζα. Πρόκειται περί ενδόξου ονόματος, ανήκοντος εις την προπρογιαγιάν μου, η οποία ήτο γαλή Γαλλίς εις την καταγωγήν, και ανήκε εις τας Κυρίας της Αυλής. Γεννηθείσα δε ολίγον προ του πολέμου, υπήρξε και αύτη, δυστυχώς, μία ακόμη παράπλευρος απώλεια κατά την διάρκειαν της μετά την Κατοχήν εποχής.
Η προπρογιαγιά μου Ρόζα λοιπόν, εγέννησε την προγιαγιά Φρίκη (υποκοριστικόν της Φρειδερίκης), και, σε επόμενον τοκετόν, τον θείον Φιξ.
Ούτος ο θείος Φίξ, αφ’ ης στιγμής εγεννήθη, εγένετο ο ηγαπημένος γάτος του μικρού υιού της οικογενείας! Ο εν λόγω μικρός υιός, παις φιλάσθενος αλλά ζωηρός και σκανταλιάρης, έγινε με τον θείο Φιξ αχώριστος φίλος. Όπου ο μικρός Ιωάννης- δηλαδή ο αείμνηστος αφέντης και πολυαγαπημένος κύρης της οικίας ημών- εκεί και ο Φιξ!
Ο θείος ήτο ιδιαζόντως παιχνιδιάρης, καθώς διηγούντο άνθρωποι και γάτες! Συνόδευε τον μικρόν Ιωάννη εις άπασας τας τρέλας του, με αποτέλεσμα να αρπάζει και αυτός καμία ‘ξώφαλτση’ από την κυρά-Λένη, την μητέρα του πιτσιρίκου.
Βεβαίως, ο θείος Φιξ ήτο και ιδιαζόντως ευφυής: είχε μάθει την ώρα αφυπνίσεως του μικρού φίλου του, ο οποίος έπρεπε καθημερινώς να μεταβαίνει εις εκείνο το μυστηριώδες κτήριον που ονομάζουσιν “Σχολείον”, έτρεχε πριν την μητέρα του Ιωάννου και με το μπροστινό χεράκι του έτυπτεν απαλώς την μυτούλα του, μέχρι εγέρσεως αυτού! (Μυτούλα… Προσωπικώς, αγαπητοί μου, τον κύρη μου με μυτόγκα τον εγνώρισα εγώ, και ενθυμούμαι μάλιστα ότι τα τέκνα και τα εγγόνια του εφοβούντο μήπως εξελιχθώσι και αι ρίνες αυτών τοιουτοτρόπως! Και ποίος να τους αδικήσει άλλωστε…)
Τα μεσημέρια, ότε πλησίαζεν η ώρα της επιστροφής του μικρού Ιωάννη από το «Σχολείον», ο θείος Φιξ, ο οποίος κατοικοέδρευε συνήθως εις το μαγαζί (μαγαζί μεγαλομπακάλικο της εποχής εν εκ των μεγαλυτέρων και σπουδαιοτέρων), και περιεφέρετο βαριεστημένα, αίφνης επετάγετο, έφευγε δρομαίως, και εις την αρχήν της ανηφόρας επερίμενε λίαν χαρωπός τον μικρόν του φίλο. Επέστρεφαν εις το σπίτι μαζί και επερίμεναν τα μεζεδάκια της κυρά – Λένης.
Ο θείος Φιξ, εσκάλιζε, εξέταζε και ερευνούσε τα πάντα. Η ερευνητική φύσις όμως δεν βγαίνει πάντοτε εις καλόν: Την 28ην Οκτωβρίου, – ολίγας ημέρας πριν τον εορτασμό των πρώτων γενεθλίων του- ως νεαρός πλέον και φιλοπερίεργος γάτος, πλην μη γνωρίζων ακόμη χημεία, απεφάσισε να κατέλθει εις το υπόγειον του μαγαζιού! Φευ! Την περίοδον εκείνην, εις τα μεγάλα δρύινα βαρέλια έβραζεν μούστος νέας εσοδείας προκειμένου να γίνει οίνος. Αι ζυμώσεις που πραγματοποιούνται κατά την διάρκειαν της μετατροπής του μούστου εις οίνον προκαλούν αναθυμιάσεις ικανάς πολλές φορές να αποβούν θανατηφόροι δι’ ανθρώπους ακόμη, πόσο μάλλον δι’ έναν νεαρόν γάτον.
Θρήνος εις την οικίαν! Ο θείος Φιξ ευρέθη νεκρός εις το υπόγειον εξ αιτίας των αναθυμιάσεων, και δεν επρόλαβε καν να συμπληρώσει το πρώτο έτος της γατίσιας ζωής του… Ο μικρός Ιωάννης για δύο ολοκλήρους ημέρας δεν έβαζε μπουκιά εις το στόμα του. Με απειλάς επήγαινε εις το «Σχολείον» και με φοβέρας έκαμνε τα μαθήματά του! Στο τέλος ηναγκάσθη και να φάγει διότι η κυρά – Λένη δεν αστειευόταν με τα πράγματα αυτά!
Ενθυμούμαι, από τις διηγήσεις των μεγαλυτέρων, αλλά και τας προσωπικάς μου εμπειρίας, ότι από την οικίαν ημών επέρασαν πολλαί γαλαί. Όλες με κοινήν καταγωγήν.
Ιστορίαν ωστόσο έχουν γράψει ελάχισται εκτός του θείου Φιξ. Συγκεκριμένως, άλλοι δύο γάτοι, επίσης υιοί της προγιαγιάς μου. Ο θείος Μάριος και ο θείος Μάνιξ.
Επρόκειτο για “μεγάλα μούτρα”, όπως λέγουν οι αγυιόπαιδες. Διότι ναι μεν ήσαν δεσποζόμενοι και αριστοκράται, αλλ’ εφέροντο ως αλητήριοι “κεραμιδόγατοι”! Τριγύριζαν μεταμεσονυκτίως με νεαράς γάτας αγνώστων στοιχείων και αμφιβόλου ηθικής, έσπερναν γατιά σε όλες τις γειτονιές και εν συνεχεία ηρνούντο την πατρότητα αυτών, εδέρνοντο μετ’ άλλων γάτων του δρόμου, και λοιπά τέτοια φρικτά, προκαλώντας κρίσεις λιποθυμίας εις την προγιαγιά, τας αδελφάς αυτών και την οργήν του προπάππου μου!
Στο μαγαζί ήσαν βεβαίως οι καλύτεροι φύλακες και κυνηγοί! Φόβος και τρόμος! Δεν επλησίαζεν τρωκτικόν ούτε εκ του μακρόθεν δια να οσφρησθεί τα φρεσκοανοιγμένα βαρέλια φέτας, τα τυριά που έρχονταν από τυροκομεία όλης της Ελλάδος ή τα αλλαντικά…
Ούτε κατσαρίδα ούτε μυρμήγκι δεν αποτολμούσαν να περάσουν το τετράγωνον εις την γωνίαν του οποίου ευρίσκεται έτι το Ιστορικόν κτίσμα του Παντοπωλείου (Ιστορικόν, διότι κατά τη διάρκειαν του Μεγάλου Πολέμου, το υπόγειόν του ελειτούργει ως καταφύγιον τις ώρες των βομβαρδισμών)! Μάλιστα. Οδός Δ. και οδός Π., γωνία…
Οι προαναφερθέντες θείοι πάντως, ούτε υπήρξαν θρύλοι για τους αρσενικούς γάτους των επόμενων γενεών ούτε καν δια τα τέκνα των, τόσο τα νόμιμα όσον και τα παράνομα.
Εάν όμως θέλω να είμαι δικαία, οφείλω να συμπληρώσω ότι, τα αγαθά στοιχεία των χαρακτήρων των ημπόρεσαν να απαλείψουν τας μέλανας σελίδας της ιστορίας των…»
(συνεχίζεται)
