Λοξές οι σκέψεις μου, λοξή η Πολιτεία, λοξοί οι δρόμοι που γυρνώ νύχτες και μέρες με μάτια χορτασμένα από ασχήμια.
Τα ίδια σε κάθε γωνιά, σε κάθε δρόμο. Χαμόγελα βαμμένα στο χρώμα της σκουριάς, ξεπλυμένα βλέμματα, σκιές ανθρώπων που παλεύουν να μείνουν αφανείς μόλις χτυπήσει ο ήλιος την πρώτη κάρτα.
Ζωή είναι αυτή ή απομίμηση; Θέατρο όχι! Σίγουρα όχι! Το θέατρο έχει παιδευτική αξία, αυτό το “κάτι” παιδεύει αλλά όχι όπως θα ήθελαν οι “πνευματικοί φορείς” της Πολιτείας! Ή μήπως τελικά έτσι θέλουν;

Σήμερα, 8 Ιουνίου, τα παιδιά της Γ’ λυκείου και οι απόφοιτοι των Γενικών Λυκείων εξετάζονται πανελλαδικά στο μάθημα της Έκθεσης. Το θέμα με απλά λόγια αφορά στην παρεχόμενη Εκπαίδευση και Παιδεία από το Σχολείο. Τραγική ειρωνεία; Το ίδιο το κείμενο και το θέμα που προκύπτει αναιρεί αυτό που συζητάμε τις προηγούμενες μέρες! Πως το Σχολείο Μπορεί! Κι έρχεται να πει πως δεν μπορεί! Δεν μπορεί να διαπαιδαγωγήσει!
Χαίρω πολύ! Λοξοδρόμος!!!
Ούτε Πυθία ούτε Απόλλωνας Λοξίας! Ούτε Δελφοί! Εδώ Ελλάδα, 2018, καθημερινότητα, με φασίζουζες συμπεριφορές από ανθρώπους που όχι μόνο τελείωσαν το Σχολείο αλλά και τα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα της Χώρας! Δεν ακυρώνω καθόλου τη γνώση! Αντίθετα τη θεωρώ απαραίτητη! Αλίμονο αν λείψει κι αυτή!
Με αγριεύει η έλλειψη Παιδείας! Αυτή που σηκώνει όπλα, αυτή που δεν ξέρει πώς να διεκδικήσει το Δίκιο της, σε κάθε τομέα, και μπερδεύει τα πάντα και τους πάντες, αυτή που πιέζει τα παιδιά της να καταξιωθούν μέσα από το Πτυχίο χωρίς να τα μαθαίνει να αγαπούν τη γνώση και τον εαυτό τους, να αγαπούν τη δημιουργία, να αγαπούν την ουσία! Όλα αυτή η έλλειψη Παιδείας τα κάνει! Κι είναι βαθιές οι ρίζες της! Τη γυρεύουν από δω, την ψάχνουν από ‘κει και δεν τη βρίσκουν τα “Συστήματα” κάθε Κυβέρνησης και μόνο κάποιοι γονείς με ευαισθησία παλεύουν να δώσουν στα παιδιά τους αυτό το “κάτι” που θα στεριώσει την ανθρωπιά τους απέναντι στην ανθρωποφαγία! Όσο αντέξουν! Γιατί κάποτε θα τους πουν και βλάκες!
Διότι ο σεβασμός στην όποια διαφορετικότητα, όχι μόνο σ’ αυτή που επιβάλλει η μόδα, αλλά σε κάθε έναν άνθρωπο που πρώτα βλέπεις ως Εικόνα Θεού είναι η κατ’ εξοχήν νίκη Παιδείας στην εποχή που σε όλα και όλους οι ταμπέλες μπαίνουν τόσο εύκολα και τόσο χυδαία! Γιατί χυδαία είναι κάθε φτηνή αξιολόγηση Ανθρώπου!
….Στους δρόμους που περπατάω βλέπω μόνο δέντρα που διψάνε για ένα χάδι…με λόγο, με βλέμμα, με μια υποστήριξη. Δέντρα είμαστε όλοι. Διψασμένα. Με την Αγάπη ανθίζουμε και καρπίζουμε. Και η Αγάπη αυτή δεν είναι μια αφηρημένη, επιλεκτική, εκλεκτική έννοια. Είναι Δρόμος που περπατιέται δύσκολα και θέλει Διαπαιδαγώγηση Πνεύματος…