ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΠΕΡΙΠΟΛΙΕΣ

Σάββατο βράδυ, κέντρο απόκεντρο.
Η πόλη, αρχαία εταίρα στολισμένη τα καλά της,
αίροντας τις ανομίες όλων.
Από μακριά αχοί
κροτίδων ή μολότωφ.

Η Πλατεία
-πάντα η Πλατεία με την ιστορία της-
τρομάζει την Εξουσία
μικρή ή μεγάλη, δεν έχει σημασία.
Παραμονεύει ένα μπουλούκι κράνη και ασπίδες
γωνία Πατησίων και Στουρνάρη
ανέκδοτο από κάποια στιγμή
που ξέφυγε της Ιστορίας.
Αργότερα θα γίνει χαλασμός.

Παραμονές Χριστουγέννων

Ομόνοια, η ασχήμια ανταγωνίζεται
τα λαμπιόνια του Δήμου.

Απόψε δεν ξέρω
πού κρύφτηκαν οι φίλοι μου·
βλέπω μονάχα δέντρα, άλλα ψεύτικα
κι άλλα ξεριζωμένα να περιφέρονται
άγνωστο γιατί ή για πού.

Κατηφορίζω.
Αγίου Κωνσταντίνου, “Βασιλικόν Θέατρον”
απομεινάρι Κράτους εν τη γενέσει.
Τραγική ειρωνεία:
εκεί γύρω, χρόνια τώρα, όλα γκρεμίζονται.
Τα όνειρα των ανθρώπων
τα βλέπεις πεταμένα στην άσφαλτο
να τα πατούν αυτοκίνητα, κυρίως ‘συνάνθρωποι’.

Στ’ αριστερά μου κάποιος
αγοράζει την αυτοχειρία του
Πειραιώς, Γκάζι,
τα φώτα τυφλώνουν και “άνθρωπον ουκ έχω”
να σωθώ απ’ την τύφλα
Κύριε
προσδοκώ, απαιτώ, ζητώ
όχι άλλο ψεύτικο φως.

Η Αθήνα της κρίσης συνωστίζεται
στο μαζικό διασκόρπισμα
αγνοεί τις τραγωδίες εν εξελίξει
απόψε γλεντάει, κι όποιος περιμένει
να βρει Φάτνη να ακουμπήσει
πόνους, φόβους, τρόμους,

λυπάμαι, προηγούνται τα ρεβεγιόν
τις επόμενες νύχτες.