Ταξίδι στην Κύπρο

Μόλις επέστρεψα από το διχοτομημένο νησί. Το νησί, όπου, εν έτει 2017 για να διασχίσεις την  κεντρική πόλη του ή για να πας σε άλλη πόλη, πρέπει να περάσεις από έλεγχο διαβατηρίων! (Και να σκεφθεί κανείς ότι το τείχος του Βερολίνου έχει πέσει το 1989, μετά από 28 χρόνια ντροπής.)

Οι σκέψεις μπορούν να βόσκουν ελεύθερα. Το ίδιο και οι Ρώσοι νεόπλουτοι που κατέκλυσαν το εν λόγω νησί και «λούζονται» στα γαλανά νερά του, στα διαλείμματα από τις μπίζνες.

Στην Λευκωσία, στο πάρκο έξω από το προεδρικό μέγαρο έχει στηθεί το μνημείο των πεσόντων. Έργο της ταλαντούχας φίλης μου Μάρως. Κοιτάζοντάς το, δεν μπορείς να μην αναλογισθείς όλα τα τραγικά που συνέβησαν σε έναν τόπο που του στέρησαν το δικαίωμα να ανήκει στους κατοίκους του.

Ύστερα τα ξεχνάς όλα και πας μια βόλτα στην Τουρκική πλευρά, όπου, μεταξύ των άλλων, αγοράζεις πολύχρωμους σπάγκους και ό, τι άλλο ήθελε προκύψει, σε χαμηλότερες τιμές. Έτσι είναι αυτή η ζωή! Αναγκαστικά θα πρέπει να μην την παίρνεις στα σοβαρά, αν θέλεις να επιβιώσεις.

Στα κατεχόμενα οι άνθρωποι είναι φιλικοί, τα παραδοσιακά κτίρια προστατευμένα, η μπύρα ‘Έφεσος» γευστική, οι γάτες πεντάμορφες!

Στο ελληνικό κουτσουρεμένο κομμάτι, η ατμόσφαιρα είναι ευρωπαϊκή, οι ρεκλάμες καλύπτουν τις προσόψεις των κτιρίων, η Ζιβανία δυνατότερη από το τσίπουρο, αλλά εξαιρετική! Το κόκκινο κρασί μικρών παραγωγών θεσπέσιο.

Μετά δε από την εξαιρετικά ζεστή παρουσίαση του βιβλίου μου στην πολιτιστική κίνηση της Αγλαντζιάς, ανάμεσα σε ανθρώπους του πνεύματος και με την συντροφιά οινοπνεύματος, μπορώ ως ευτυχής γραφιάς να ανακράξω: Tην πήραμε την Κύπρο!