Όταν βρέθηκα στην πόλη για την οποία σας μιλώ, συνειδητοποίησα πως πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο, από το χειρότερο που έτυχε να δεις. Δεν έχει τέλος η ασχήμια. Εκείνη η πόλη, θα μπορούσε σίγουρα να κερδίσει τον τίτλο της αποκρουστικότερης πόλης του κόσμου (μπορούμε ακόμη να παρηγορούμαστε για ορισμένες δικές μας).
Τα σπίτια, σε σκληρούς κάθετους άξονες- δρόμους, (χαρακτηριστικό της δόμησης των δικτατορικών καθεστώτων τα οποία έζησε η χώρα), στο στάδιο των τούβλων, (με εξαίρεση ελάχιστα που είχαν επένδυση με γυαλιστερά πλακάκια σε χρώματα σκληρού πράσινου λαχανί ή μπορντό), συνήθως διώροφα ή ισόγεια, με αναμονές σε ύψος ορόφου να χάσκουν διαβολικά (άγνωστο γιατί), με τεράστιες γυάλινες επιφάνειες στις προσόψεις τους, οι οποίες για κάποιον λόγο που θα ‘πρεπε να απασχολήσει την ψυχιατρική, κατέληγαν σε καμπύλες σχήματος παρένθεσης. Οι παρανοϊκές αυτές παρενθέσεις συνδυάζονταν με παραθυράκια κυκλικά,τριγωνικά και καμαροστεμμένα σε μια απίθανη συμφωνία ασυναρτησίας. Ο Κίτσος και η μάνα του, μπροστά σε αυτό το θέαμα θα έμεναν άφωνοι από κατάπληξη.
Την μαζική παράνοια συμπλήρωναν οι διαφημιστικές πινακίδες (στην προκειμένη περίπτωση, συμπαθέστερες από τις όψεις των κτισμάτων), με κυρίαρχη την παρουσία της βασίλισσας Reina cola.
Όλα αυτά τα απίθανα, συνέβαιναν σε υψόμετρο κοντά στις τέσσερις χιλιάδες μέτρα, στην περιοχή μιας υπέροχης πλωτής λίμνης, σ’ ένα τοπίο ιδιαίτερης φυσικής ομορφιάς. Μόνον ο άνθρωπος θα μπορούσε να ασελγήσει με τέτοιο βίαιο τρόπο πάνω στην γη που τον φιλοξενεί! Αυτός ο ίδιος άνθρωπος που κάτω από άλλες συνθήκες της δώρισε αριστουργήματα.
Αυτήν την πόλη θα την θυμάμαι πάντα. Έχει αποτυπωθεί με την ανεξίτηλη ασχήμια της στην μνήμη μου. Ιδιαίτερα θυμάμαι την ανακούφιση που αισθάνθηκα τη στιγμή που την εγκατέλειπα. Αυτή η ώρα του περάσματος από ένα εφιαλτικό τούνελ στην ηρεμία του φυσικού τοπίου ήταν μια ευλογημένη αίσθηση.
Καθώς δεν ήταν η πρώτη φορά που αντίκριζα άσχημη πόλη (όλοι μας έχουμε εξοικειωθεί δυστυχώς με την ασχήμια), άρχισα να προβληματίζομαι σοβαρά πάνω στο ερώτημα τι ακριβώς ήταν εκείνο που με ενόχλησε τόσο στην συγκεκριμένη.
Βρισκόμουν σε μια χώρα με ιδιαίτερες φυσικές ομορφιές και παράδοση στην αισθητική των όγκων και των χρωμάτων, παράλληλα όμως, πολύ φτωχής.
Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έχτισαν αριστουργήματα (σε άλλες εποχές βέβαια και κάτω από άλλες συνθήκες), τα βιώματά τους αυτά άλλωστε εκφράζονται στις καλές τέχνες, στα χρώματα της λαϊκής τους τέχνης, στη μουσική τους.
Πώς λοιπόν να εξηγήσει κανείς το παράδοξο αυτό φαινόμενο της τέλειας απαξίωσης της αισθητικής;
Έχω την αίσθηση, πως μόνο μια εξήγηση υπάρχει. Η τρέλα. Ο άνθρωπος τρελαίνεται. Κουρασμένος από τις δυσκολίες της ζωής του, οδηγείται στην παραφροσύνη.
Κάτι ακόμη εντυπωσιακό (ίσως όχι τυχαίο), είναι το γεγονός ότι δεν θυμάμαι το όνομα αυτής της πόλης. Το όνομα της ασχήμιας είναι απλά, ασχήμια!
