Μια από τις μέρες του πρώτου δεκαήμερου του μήνα Μάρτη (γδάρτη και κακού παλουκοκαύτη), ή αλλιώς, του μήνα αυτού που, όπως όλα τα ανάποδα σε αυτή τη χώρα, έξω κάνει Άνοιξη και μέσα Χειμώνα , είναι αφιερωμένη στην γυναίκα!

Οι αναμνήσεις μου από την μέρα αυτή την εποχή των σπουδών μου στην Σοβιετία, είναι χαρές και πανηγύρια, αργία, έξοδοι με φίλες διαφόρων εθνοτήτων σε φαγάδικα κλπ. Μια άλλη εποχή, την εποχή της θητείας μου στο  Ελληνικό Δημόσιο, θυμάμαι τους  συνδικαλιστές που μας επισκέπτονταν, προσφέροντας σε όλες τις κυρίες κόκκινα γαρίφαλα,  χρωματίζοντας έτσι το γκρίζο του Δημοσίου.

Έκτοτε, δεν διατηρώ καμία ανάμνηση γιορτής, πέρα από την αναφορά στην ημερομηνία.

Λίγο πολύ, όλοι γνωρίζουμε τι συνέβη στις 8 του Μάρτη του 1857 στη Νέα Υόρκη με την μεγάλη εκδήλωση διαμαρτυρίας από τις εργάτριες της κλωστοϋφαντουργίας για καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η ημέρα, αφού ξεκίνησε να γιορτάζεται σε χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Ρωσίας, θεσμοθετήθηκε από τον ΟΗΕ  και καθιερώθηκε να γιορτάζεται παγκοσμίως σαν ημέρα για τα δικαιώματα της γυναίκας.

Α! τι ωραία! Γιορτή για την γυναίκα! (Θα αναφωνούσε κάποιος, αν δεν σκεφτόταν ότι, όπου γιορτάζουν κάτι μια μέρα, κάτι δεν πάει καλά γενικώς.) Η γυναίκα βεβαίως, και χωρίς γιορτές  έχει βρει τον τρόπο (από την εποχή της Λυσιστράτης ακόμη), να είναι το κέντρο του σύμπαντος. Η δύναμή της είναι τέτοια που, από τον τρόμο τους οι άνδρες της έδωσαν τον χαρακτηρισμό «αδύνατο φύλο» (κάτι σαν Εύξεινος πόντος).

Είναι γνωστό πως οι άνθρωποι λατρεύουν τους μύθους. Δεν θα γινόταν λοιπόν να μην υπάρξει παραμύθι και για τα δυο φύλα. Το «ισχυρό» φύλο και το «αδύνατο»!

Προσωπικά, την ημέρα αυτή σκέφτομαι τους άνδρες και την δύσκολη μοίρα τους, τουλάχιστον στην εποχή μας. Καταδικασμένοι από τον μύθο (άντε και την ιστορία τους), να παίζουν στον ρόλο του ισχυρού, είναι περισσότερο αξιολύπητοι από ποτέ. Οι γυναίκες τους έχουν ξεπεράσει παντού. Παρά ταύτα (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων ), αρνούνται πεισματικά να βγάλουν το προσωπείο τους. Ωιμέ , τι δυστυχία!  Να ζεις σε πλήρη εξάρτηση από το άλλο φύλο και να καμώνεσαι πως είσαι ο δυνατός!

 Οι γυναίκες από την άλλη  (λιγότερο εξαρτημένες, αλλά δυστυχείς δίχως άνδρες),  γιορτάζουν την ημέρα τους, θεωρώντας ότι γιορτάζουν την ανεξαρτησία τους (χμ…), την χειραφέτησή τους (ωχ),  τα ίσα δικαιώματα (μπρρρ…)

Εκείνο που θέλω να πω με όλη αυτή την γκρίνια είναι ότι, καιρός είναι να γιορτάζουμε και μια ημέρα του ανθρώπου γενικώς! Του ταλαίπωρου ανθρώπου που τον διαμελίζουν, τον κατηγοριοποιούν, τον γιορτάζουν, διασπασμένο σε χιλιάδες κομμάτια, ενώ την ίδια ώρα τον φορτώνουν με ενοχές για όλα όσα του συμβαίνουν!

Και ποιοι το κάνουν αυτό; (Θα μου πείτε.)

Μα, οι άνθρωποι πάλι!