Κεφάλαιο 7

Υπήρχε ένα τραπέζι στρωμένο κάτω από ένα δέντρο, μπροστά στο σπίτι, και ο Μαρτιάτικος Λαγός μαζί με τον Καπελά έπιναν καθισμένοι εκεί το τσάι τους. Ένας κοιμισμένος Τυφλοπόντικας καθόταν ανάμεσά τους κι οι άλλοι δυο ακουμπούσαν πάνω του τους αγκώνες τους και κουβέντιαζαν πάνω απ’ το κεφάλι του.

«Πολύ άβολα για τον Τυφλοπόντικα» σκέφτηκε η Αλίκη «υποθέτω όμως πως δεν θα τον νοιάζει αφού κοιμάται».

Το τραπέζι ήταν μεγάλο, αλλά αυτοί οι τρεις ήταν όλοι στριμωγμένοι στη μια του άκρη.

«Δεν υπάρχει χώρος! Δεν υπάρχει χώρος!» φώναξαν καθώς είδαν την Αλίκη να πλησιάζει.

«Υπάρχει άφθονος χώρος» είπε η Αλίκη προσβεβλημένα και κάθισε σε μια μεγάλη πολυθρόνα στην κορυφή του τραπεζιού.

«Πάρε λίγο κρασί» είπε ο Μαρτιάτικος Λαγός με ενθαρρυντικό τόνο. Η Αλίκη έριξε μια ματιά στο τραπέζι,, αλλά δεν είδε να υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από τσάι.  

«Δεν βλέπω να υπάρχει κρασί» παρατήρησε.

«Δεν υπάρχει καθόλου» είπε ο Μαρτιάτικος Λαγός.

«Τότε, δεν ήταν και πολύ ευγενικό εκ μέρους σας να μου προσφέρετε» είπε η Αλίκη θυμωμένη.

«Δεν ήταν και πολύ ευγενικό εκ μέρους σου να καθίσεις ακάλεστη στο τραπέζι μας» απάντησε ο Μαρτιάτικος Λαγός.

«Δεν το ’ξερα πως είναι δικό σας το τραπέζι» είπε η Αλίκη «είναι στρωμένο για περισσότερους από τρεις.

«Τα μαλλιά σου θέλουν κόψιμο» είπε ο Καπελάς. Παρατηρούσε από ώρα την Αλίκη με μεγάλη περιέργεια κι αυτή ήταν η πρώτη του κουβέντα.

«Δεν θα ’πρεπε να κάνεις προσωπικές παρατηρήσεις. Είναι μεγάλη αγένεια « είπε η Αλίκη.

Ο Καπελάς ακούγοντας αυτό γούρλωσε τα μάτια του, αλλά το μόνο που είπε ήταν:

«Γιατί ένα κοράκι μοιάζει μ’ ένα γραφείο;»

«Ωραία, θα διασκεδάσουμε τώρα» σκέφτηκε η Αλίκη. «Είμαι ευχαριστημένη που άρχισαν τα αινίγματα!» Και πρόσθεσε δυνατά: «Πιστεύω πως μπορώ να το μαντέψω!»

«Εννοείς πως μπορείς να βρεις την απάντηση;» ρώτησε ο Μαρτιάτικος Λαγός.

«Αυτό εννοώ» απάντησε η Αλίκη.

«Τότε, θα έπρεπε να πεις αυτό που εννοείς».

«Μα, ναι» είπε η Αλίκη βιαστικά. «Τουλάχιστον… τουλάχιστον, ξέρεις, εννοώ αυτό που λέω. Το ίδιο είναι.»

«Δεν είναι καθόλου το ίδιο» είπε ο Καπελάς. «Θα μπορούσες θαυμάσια να πεις πως το ‘βλέπω αυτό που τρώω’ είναι το ίδιο με το ‘τρώω αυτό που βλέπω’».

 «Θα μπορούσες θαυμάσια να πεις πως το ‘μ’ αρέσει αυτό που παίρνω’ είναι το ίδιο με το ‘παίρνω αυτό που μ’ αρέσει’» είπε ο Μαρτιάτικος Λαγός.

«Θα μπορούσες θαυμάσια να πεις» ακούστηκε ο Τυφλοπόντικας, που φαινόταν να παραμιλάει στον ύπνο του, πως το ‘ανασαίνω όταν κοιμάμαι’ είναι το ίδιο με το ‘κοιμάμαι όταν ανασαίνω’.»

«Με σένα είναι το ίδιο είπε ο Καπελάς. Και στο σημείο αυτό κόπηκε η συζήτηση κι όλοι έμειναν σιωπηλοί για λίγο, ενώ η Αλίκη σκεφτόταν όλα αυτά που μπορούσε να θυμηθεί γύρω από κοράκια και γραφεία – δεν ήταν όμως πολλά.

  (………………………………………………………………………….)