(…)

Σ’ αυτό το σημείο, η Αλίκη ανησύχησε λίγο γιατί άκουσε κάτι σαν ξεφύσημα ατμομηχανής στο δάσος κοντά τους, και φοβήθηκε μήπως ο ήχος προερχόταν από κανένα άγριο θηρίο. «Υπάρχουν καθόλου λιοντάρια ή τίγρεις εδώ γύρω;» ρώτησε φοβισμένα.

«Είναι απλώς ο Κόκκινος Βασιλιάς που ροχαλίζει» είπε ο Τουίντλντι.

«Έλα να τον δεις»! φώναξαν τα δυο αδελφάκια και, πιάνοντας ο καθένας από ένα χέρι της Αλίκης, την οδήγησαν εκεί που κοιμόταν ο Κόκκινος Βασιλιάς.

«Δεν είναι ωραίο θέαμα;» ρώτησε ο Τουίντλουμ.

Η Αλίκη δεν θα μπορούσε να πει με τιμιότητα πως ναι, ήταν. Φορούσε έναν ψηλό κόκκινο σκούφο με φούντα, ήταν σωριασμένος κάτω πολύ άγαρμπα «Θα του φύγει το κεφάλι απ’ το ροχαλητό» παρατήρησε ο Τουίντλουμ.

«Φοβάμαι πως θ’ αρπάξει κανένα κρυολόγημα έτσι ξαπλωμένος στα υγρά χορτάρια» είπε η Αλίκη, που ήταν ένα πολύ προσεκτικό κοριτσάκι.

«Ονειρεύεται τώρα» είπε ο Τουίντλι, «και τι νομίζεις πως ονειρεύεται;»

Η Αλίκη ξαφνιάστηκε. «Κανείς δεν μπορεί να το μαντέψει» είπε.

«Τι λες! Ονειρεύεται εσένα!» ξεφώνισε ο Τουίντλντι χτυπώντας παλαμάκια θριαμβευτικά. «Κι αν σταματούσε να σε ονειρεύεται, πού νομίζεις πως θα βρισκόσουν;»

«Εδώ που βρίσκομαι, φυσικά» είπε η Αλίκη.

«Όχι» ανταπάντησε περιφρονητικά ο Τουίντλντι. «Δεν θα βρισκόσουν πουθενά. Γιατί είσαι μόνο ένα κάτι μέσα στ’ όνειρό του!».

«Αν ξυπνούσε ο Βασιλιάς», πρόσθεσε ο Τουίντλουμ, «εσύ θα έσβηνες – παφ!- σαν κερί!».

«Δεν θα ’σβηνα!» φώναξε η Αλίκη αγανακτισμένη. «Ύστερα, αν εγώ είμαι ένα κάτι μέσα στο όνειρό του, εσείς, τι είστε; Πολύ θα ήθελα να ξέρω!».

«Το ίδιο!» είπε ο Τουίντλουμ.

«Το ίδιο, το ίδιο!» φώναξε ο Τουίντλντι.

Και φώναξε τόσο δυνατά, που η Αλίκη είπε άθελά της «Σουτ! Φοβάμαι πως θα τον ξυπνήσετε αν κάνετε τόσο θόρυβο!».

«Δεν έχει νόημα να μιλάς για το ξύπνημά του» είπε ο Τουίντλουμ, «όταν είσαι απλώς ένα από τα πράγματα που ονειρεύεται. Το ξέρεις πολύ καλά πως δεν είσαι αληθινή».

«Μα είμαι αληθινή!» είπε η Αλίκη κι άρχισε να κλαίει.

«Δεν πρόκειται να γίνεις πιο αληθινή με το κλάμα» παρατήρησε ο Τουίντλντι. «Δεν υπάρχει λόγος να κλαις».

«Αν δεν ήμουν αληθινή», είπε η Αλίκη, μισογελώντας μέσα στα δάκρυά της, γιατί όλα έμοιαζαν τόσο γελοία, «δεν θα μπορούσα να κλάψω».

«Δεν πιστεύεις, ελπίζω, πως αυτά είναι αληθινά δάκρυα;» τη διέκοψε ο Τουίντλντουμ μ’ ένα πολύ περιφρονητικό τόνο.

Ξέρω πως λένε ανοησίες, είπε μέσα της η Αλίκη, και είναι χαζό να κλαίω γι αυτό. (…)