Όταν ο Μάριος ήταν στη μέση της  Α΄ Δημοτικού, ο πατέρας του έμεινε άνεργος και έτσι αποφασίστηκε όλη η οικογένεια να μετακομίσει στο πατρικό σπίτι, στο χωριό. Θα ζούσανε από τις ελιές και από κάποια μποστάνια.
Τους υποδέχτηκαν τα χιόνια -τέλος Φλεβάρη ήταν- και ο Μάριος έφτιαξε ένα χιονάνθρωπο. Αλλά τα χιόνια  γρήγορα λιώσαν… Οι νέοι συμμαθητές βλέπανε με δυσπιστία τον πρωτευουσιάνο.
Ο Μάριος  περνούσε  τα απογεύματα παίζοντας με τα στρατιωτάκια του. Είχε την ελπίδα πως το Πάσχα θα κάνανε σύντομο ταξιδάκι στην παλιά τους γειτονιά, αλλά άκουσε τον πατέρα του να λέει πως την άνοιξη τα μποστάνια θέλουν φροντίδα κι έτσι…
Κι έτσι η ελπίδα έγινε … Ελπίδα – στη διπλανή αυλή εμφανίστηκε ένα αρνάκι.
Χαράματα  ακούστηκε το κελαριστό  ‘μπεεε…’ κι ο Μάριος έτρεξε να χτυπήσει την γειτονική πόρτα.
Ο Πασχάλης που του άνοιξε , πέρναγε τον Μάριο δυο κεφάλια και δέκα χρόνια.
«Έμπα να δεις το μανάρι!» τον προσκάλεσε. «Για τη γιορτή μου, μας το στείλανε…»
Ο Μάριος από τη πρώτη στιγμή αισθάνθηκε να λατρεύει το ζωντανό που τον κοίταζε με ένα βλέμμα… Όλο προσμονή!
Και το είπε Ελπίδα.
Και κάθε μέρα το έπαιρνε να βοσκήσει στα γύρω λιβάδια. Του πέρασε γύρω από το λαιμό και μια πράσινη κορδέλα.
«Πιτσιρίκο, στο κούτελο να του ‘βαζες μια κόκκινη πινελιά!» γέλαγε ο Πασχάλης.
Ο Μάριος προτιμούσε το πράσινο χρώμα. Το χρώμα της ελπίδας είχε ακούσει πως ήταν.
Και  -Μεγάλη Εβδομάδα πια- ζήτησε από τη μητέρα του να βάψει όχι μόνο κόκκινα τα αβγά, αλλά και πράσινα.
Τη Μεγάλη Πέμπτη ζύμωσε η μητέρα και κουλούρια.
Και το επόμενο πρωί, ο Μάριος πήρε ένα  για να το δώσει στην Ελπίδα.
Στη γειτονική αυλή, κάτι -μα τί ήταν αυτό;- κρεμότανε από ένα κλαρί.  Ολόγυρα μύγες πετούσαν.  Στο χώμα, κόκκινες κηλίδες και τούφες ολόλευκες…
«Έλα μεθαύριο, το Πάσχα  που γιορτάζω… Θα βοηθήσεις κι εσύ στο ψήσιμο; Έτσι δεν είναι;» ο Πασχάλης έβγαζε από πάνω του μια ματωμένη ποδιά.
Λοιπόν…
Έχουν από τότε περάσει χρόνια. Ο Μάριος τελειώνει το Λύκειο.
Η αγαπημένη του -δηλώνει παντού-  γιορτή είναι τα Χριστούγεννα