Η Μαρία Δριμή, με σπουδές στη Φιλολογία, αλλά και στην Ιατρική (την οποία και επέλεξε ως επάγγελμά της), ενώ παράλληλα έχει διακριθεί και στη συγγραφή θεατρικών έργων, έδωσε τώρα στην κυκλοφορία το πρώτο της βιβλίο -μια νουβέλα με τον τίτλο «Ρωγμή στον τοίχο»
Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν πέφτει στα χέρια μου το πρώτο βιβλίο ενός συγγραφέα και δεν μπορώ να το αφήσω από τα χέρια μου.
Και αυτό είναι που μου συνέβη με τη νουβέλα αυτή.
Πρόκειται για ένα κείμενο που συνδυάζει τη απλότητα της γραφής με το ξάφνιασμα μιας απρόσμενης αφήγησης.
Ο νεαρός φοιτητής της Ιατρικής Μάρκος Σελαβής, διαπιστώνει την ύπαρξη μιας ρωγμής σε μεσοτοιχία του διαμερίσματός του με διαμέρισμα διπλανής πολυκατοικίας. Στην αρχή δε δίνει σημασία, αλλά καθώς η ρωγμή ολοένα και γίνεται πιο μεγάλη, αποφασίζει να επισκεφθεί τους ενοίκους του διπλανού κτηρίου.
Η επίσκεψή του θα είναι η αρχή μιας νέας ενατένησης της ίδιας του της ύπαρξης.
Οι άνθρωποι που θα γνωρίσει, ο τρόπος ζωής τους και το μυστικό που κρύβουν θα είναι η αφορμή ο ίδιος να δει με άλλον τρόπο το παρελθόν του και να θελήσει κάποια στιγμή όλη αυτήν την εμπειρία του να τη γράψει με τη μορφή μιας νουβέλας.
Το έργο του θα το υποβάλει προς έκδοση σε ένα εκδοτικό οίκο και ο εκδότης καθώς θα διαβάσει το χειρόγραφο, θα επανεξετάσει και αυτός το δικό του παρελθόν.
Μια ιστορία μέσα σε μιαν άλλη και όλες τους λες και είναι ιδωμένες μέσα από μια ρωγμή σε ένα τοίχο που από τη μια δίνει τη δυνατότητα να παρακολουθήσεις τις ζωές των άλλων και από την άλλη να κατανοήσεις τη δική σου.
Τελικά ρωγμή σε ένα τοίχο -ίσως αυτό να είναι ένα λογοτεχνικό κείμενο.
Ένα κείμενο που το γράφει κάποιος και ενώ νομίζει πως καταγράφει τις ζωές των ηρώων που ο ίδιος έπλασε, στην ουσία οδηγείται στο να διακρίνει λεπτομέρειες της δικής του προσωπικότητας.
Ναι, μια τέτοια ρωγμή για τον συγγραφέα είναι το κείμενο του. Αλλά την ίδια στιγμή ρωγμή είναι και για τον αναγνώστη. Γιατί καθώς αυτός διαβάζει για τις ζωές των άλλων, αργά , αργά δημιουργεί μια δική του εσωτερική ρωγμή από την οποία θα μπορέσει -ίσως- να περάσει κάτι πολύ δικό του , κάτι που για χρόνια, για μια ζωή ήταν κρυμμένο.
Αυτό είναι το θέμα αυτής της νουβέλας και είναι πολύ θετικό για το ταλέντο της νέας συγγραφέα που μια τόσο σύνθετή άποψη, καταφέρνει να την υλοποιήσει με ένα λόγο απλό, και με μικρά, καθημερινά όσο όμως και συμβολικά ευρήματα.
Διέκρινα -όχι στη γλώσσα- αλλά στη δομή της νουβέλας ένα θεατρικό σκελετό. Στην ουσία έχουμε πεζογράφημα δωματίου, που εύκολα μπορεί κανείς να το φανταστεί να παίρνει τη μορφή θεάτρου δωματίου.
Τα δυο επίπεδα αφήγησης -η προς έκδοση νουβέλα και οι αντιδράσεις του εκδότη- είναι διαφορετικά μεταξύ τους.
Το πρώτο γραμμένο σε άμεση, σχεδόν προφορική αφήγηση είναι αυτό που δίνει περισσότερο της αίσθησης ενός θεατρικού έργου.
Το δεύτερο, σε μια τριτοπρόσωπη αυτό αφήγηση, λες και κρατά το ρόλο του θεατή -ενός θεατή που παρακολουθεί τα ‘επί σκηνής’ διαδραματιζόμενα.
Και τα δυο δείχνουν την ικανότητα της Μαρίας Δριμή να χειρίζεται με άνεση τη γλώσσα και μέσω αυτής να διαχειρίζεται τον τρόπο υλοποίησης του θέματός της.
