• Η στιγμή

Η στιγμή όπου, έπειτα από πολλά χρόνια

σκληρής δουλειάς κι ένα μακρύ ταξίδι

στέκεις στη μέση του δικού σου δωματίου,

σπιτιού, μισού ακρ, τετραγωνικού μιλίου, νησιού, χώρας,

και επιτέλους ξέρεις πώς βρέθηκες εκεί,

και λες, αυτό είναι δικό μου,

Είναι η ίδια στιγμή που τα δέντρα ανοίγουν

τα εύκαμπτα μπράτσα τους που γύρω σου ήταν τυλιγμένα,

τα πουλιά ανακτούν τη λαλιά τους,

οι λόφοι σχίζονται και καταρρέουν,

ο αέρας κινείται πίσω σου σαν κύμα

και δεν μπορείς ν’ ανασάνεις.

Όχι, ψιθυρίζουν. Τίποτα δεν σου ανήκει.

Επισκέπτης είσαι, ξανά και ξανά μέσα στο χρόνο

ανεβαίνεις το λόφο, στερεώνεις τη σημαία, διακηρύσσεις.

Ποτέ δεν σου ανήκαμε.

Ποτέ δεν μας βρήκες.

Πάντα το αντίστροφο ίσχυε.

2003

• Τεχνάσματα με καθρέπτες

i

Σύμπτωση δεν είναι

εδώ είναι μια αποθήκη

επίπλων από δεύτερο χέρι.

Εισέρχομαι μαζί σου

και γίνομαι καθρέπτης.

Οι καθρέπτες

είναι οι ιδανικοί εραστές,

έτσι μπράβο, στην αγκαλιά σου ανέβασέ με τα σκαλιά

από τις άκριες, μη σου πέσω,

κακοτυχία θα ‘ναι,

ρίξε με στο κρεβάτι

με την αντανάκλαση προς τα πάνω,

αν πέσεις πάνω μου,

το δικό σου στόμα

θα χτυπήσεις, άκαμπτο και γυάλινο,

τα δικά σου μάτια θα διαπιστώσεις

ότι έχεις απέναντί σου κλειστά κλειστά

ii

περισσότερα έχει ένας καθρέφτης

από ‘σένα να κοιτάς

το ολόσωμο σώμα σου

αψεγάδιαστο αλλά ανεστραμμένο,

περισσότερα έχει απ’ το μουντό αυτό γαλάζιο

επίμηκες μάτι στραμμένο προς εσένα εξερχόμενο.

Σκέψου το πλαίσιο.

Το πλαίσιο σκαλιστό είναι, είναι σημαντικό,

Υπάρχει, δεν σε αντανακλά,

δεν υποχωρεί και ξαναυποχωρεί, έχει όρια

και δικές του αντανακλάσεις.

Από πίσω υπάρχει ένα καρφί

για να τον κρεμάς· πολλά καρφιά υπάρχουν,

σκέψου τα καρφιά,

πρόσεχε του καρφιού

τα σημάδια μες στο ξύλο,

είναι κι αυτά σημαντικά.

iii

Μην φανταστείς πως είναι απαθής

ή εύκολη, η καθαρότητα αυτή

με την οποία σου προσφέρω τον εαυτό σου.

Σκέψου πόση αυτοκυριαρχία

χρειάζεται· κρατημένη την ανάσα, καθόλου θυμός

ούτε χαρά να ταράσσουν την επιφάνεια

του πάγου.

Αναστέλλεσαι μέσα μου

ωραίος και παγερός, εγώ

σε συντηρώ, μέσα μου είσαι ασφαλής.

Κι ούτε τέχνασμα είναι,

είναι τέχνη·

οι καθρέπτες δεξιοτέχνες είναι

iv

Ήθελα να το σταματήσω,

να σταματήσω τη ζωή αυτή την ισοπεδωμένη πάνω στον τοίχο,

άλαλη κι άχρωμη,

φτιαγμένη από άμωμο φως,

αυτή τη ζωή μόνο από όραμα, διχασμένη

και απομονωμένη, ένα ευκρινές αδιέξοδο.

Ομολογώ· δεν είναι καθρέπτης αυτός,

είναι πόρτα

που πίσω της έχω παγιδευτεί.

Ήθελα να με δεις εδώ,

να πεις την ανακουφιστική λέξη, όποια

κι αν είναι αυτή, ν’ ανοίξεις τον τοίχο.

Αντί γι’ αυτό εσύ στέκεσαι μπροστά μου

και χτενίζεις τα μαλλιά σου.

v

Δεν σ’ αρέσουν αυτές οι μεταφορές.

εντάξει·

Ίσως δεν είμαι καθρέπτης.

Ίσως είμαι λίμνη.

Σκέψου τις λίμνες.

1974 

• Διαμονή

Ο γάμος δεν είναι

ένα σπίτι ούτε καν μια σκηνή

προηγείται, κι είναι ψυχρότερο·

το άκρο του δάσους, το άκρο

της ερήμου

οι άβαφες σκάλες

στο πίσω μέρος που καταλαμβάνουμε

έξω, μασουλώντας ποπ-κορν

το άκρο του παγετώνα που υποχωρεί

όπου επώδυνα και πλήρεις δέους

που έχουμε επιζήσει έστω

ως εδώ

μαθαίνουμε να ανάβουμε φωτιά.