Ο ΗΡΩΑΣ

Είχαμε έναν ήρωα στο σπίτι.

Αόρατος και διαφανής

περνούσε,

σκιά που δύσκολα χαμογελούσε.

Σκυμένος

του σταυρόλεξου τον γρίφο να λύσει.

Αυτό μονάχα τουχε μείνει

γιατί δεν ήθελε να ξέρει

τι συμβαίνει .

Ο χρόνος είχε για εκείνον σταματήσει .

Ποια λέξη  προσπαθεί να θυμηθεί

κι όλο κοιτάζει τα κενά που περισεύουν,

κι όλο θαυμάζει τα άσπρόμαυρα κουτιά

που στέκουνε και περιμένουν,

η ερώτηση να απαντηθεί.

Κι όλο το βλέμα ξεμακραίνει

κι όλο και πιο βαθιά πηγαίνει …

και ο νους του πάει στον λεκέ

απ’ το αίμα 

που’ναι απάνω στην στολή την φυλαγμένη στη ντουλάπα

και ακούει το κρότο,

την φωνή που αιμορραγεί

και δεν μπορει να θυμηθεί

τι είχε γίνει

τότε

εκεί …

ποιά είναι η λέξη η σωστή…

σε ποιό τετράγωνο χωράει…

απο ποιο γράμμα αρχίζει …

Βαθιά στα μάτια  του

εκείνο το παιδί που τον κοιτούσε    

είδε

πως κάτι δεν ομολογούσε

είδε

πως μέσα στην ψυχή του

θολές στεκόνταν οι αναμνήσεις

κι εκείνος

δεν τολμούσε να τις δει.

Παππού,

άκου με, εμένα,

το παιδί:  

Δεν φταις εσύ.