Τόλμησα να μπω

μετά από χρόνια

στο σπίτι που ονομάζω

πατρικό

μόνον εγώ

 

Ο λόγος ήτανε βεβαίως

να εποπτεύσω τα αισθήματα

Να δω αν στέκουνε εκεί

αν μένουν ζωντανά ακόμα

 

Και βάζω το κλειδί στην πόρτα

με το σπασμένο τζάμι

Νιώθω και πάλι

πως ο χώρος μου ανήκει

είναι δικός μου και μου κάνει

 

Το πόδι μου περνά το κεφαλόσκαλο

και μπαίνει

μέσα στα παιδικά μου χρόνια

 

Κι αν τα δωμάτια είναι άδεια

και γυμνά

επικρατεί μεγάλη ακαταστασία

στου νου μου μέσα τη σειρά

 

καθώς η ανάμνηση που έχω 

δεν κολλά

συνειρμικά 

με όλα αυτά

 

Κοιτάζω το παλιό μωσαϊκό

Είναι δυσεύρετο στις μέρες μας

αλήθεια

και προσπαθώ με βήμα

σταθερό – προσεκτικό

στα μέσα τα δωμάτια να μπω

σε μέρη άγνωστα

και μύχια

 

Για δες!

 

Περάσαν τόσα χρόνια 

κι αυτό το σπίτι  έμεινε κλειστό

κανείς δεν σκέφτηκε ποτέ

στον άδειο χώρο τι συμβαίνει

Ο χρόνος αν και για τους τοίχους

με τον ίδιο τρόπο χάνεται

και μακραίνει

 

Μέσα στην τόση ακινησία

μες στο κενό

ο χρόνος προ πολλού

είχε σταματήσει

 

και καθώς τώρα έρχομαι εγώ 

να μετρά θα ξαναρχίσει

 

Θα μπούνε στη σειρά

Οι μέρες και οι μήνες

της ζωής

στο πατρικό μου σπίτι

 

Θα νιώσω και θα ξαναθυμηθώ

της εφηβικής αφέλειας

 την νίκη

Τα λόγια του πατέρα

στου μαγνητόφωνου

το εγγεγραμμένο παραμύθι

 

Τώρα το ξέρω:

 

Υπήρχαν στην καρδιά

όλα αυτά τα χρόνια

με χρώματα, με ήχους

με οσμές

οι αναμνήσεις

 

Μα στέκονταν

δίχως θεμέλια

σκυρόδεμα και τοίχους

Ορφανές

Από τις τόσες άσκοπες

μετακομίσεις.