Το μεταξένιο νήμα που εκκρίνουν τα περισσότερα είδη της ομοταξίας Αραχνίδια και με το οποίο πλέκουν τις δαντέλες τους, έχει συνήθως διάμετρο από 25 ως 70 μμ. Λένε ότι είναι ανθεκτικότερο από το ατσάλινο νήμα αντίστοιχης διαμέτρου και 10 φορές πιο ελαστικό από το λατέξ. Αυτό σημαίνει ότι ο ιστός της αράχνης, εκτός από τις γνωστές του λειτουργίες και την αναντίρρητη ομορφιά του, είναι ένα υλικό με αξιοθαύμαστες ιδιότητες, που θα μπορούσε να έχει πολλές χρήσεις. Μερικά πουλιά ξέρουν να το αξιοποιούν με τον καλύτερο τρόπο.   

Υπάρχουν όμως και πιο ασυνήθιστες χρήσεις του ιστού, από τις ίδιες τις αράχνες – και όχι μόνο. Όταν βλέπουμε μεγάλες επιφάνειες ή αντικείμενα καλυμμένα με πυκνούς ιστούς, λογικά υποψιαζόμαστε ότι το ζητούμενο είναι η προστασία (η «μόνωση») του χώρου, κυρίως σε περιπτώσεις μεγάλης υγρασίας ή ακραίων θερμοκρασιών. Όταν όμως βλέπουμε κατασκευές σαν το μυστηριώδες “Silkhenge” του Αμαζονίου, σηκώνουμε τα χέρια ψηλά.

Τα αρχαιότερα γένη Αραχνιδίων δεν έπλεκαν ιστούς. Χρησιμοποιούσαν το μετάξι τους κυρίως για τα κουκούλια των αυγών. Σε κάποια φάση της εξέλιξής τους έμαθαν να υφαίνουν παγίδες για τα θύματά τους. Τον τελευταίο καιρό οι ειδικοί παρατηρούν ότι και τα νεότερα γένη τείνουν να εγκαταλείψουν την υφαντική. Ενδεχομένως για τους ανθρώπους του μέλλοντος ο ιστός της αράχνης θα ανήκει στη σφαίρα του μύθου. Δεν ξέρω κατά πόσο θα εκλείψει και η αραχνοφοβία.