Τα τζιτζίκια που ξέρουμε, δεν ανήκουν στα σπάνια είδη. Ανήκουν όμως στην υπο-τάξη των Αυχενορρύγχων (Auchenorrhyncha) και στην οικογένεια των Μεμβρακιδών (Membracidae). Σε παλιότερα ταξινομικά συστήματα όλα τα συγγενικά είδη ονομάζονταν Τετιγίδες ή Κικαδίδες (Cicadidae), από το ελληνικό ή το λατινικό ηχομιμητικό όνομα των τζιτζικιών. Κύριο χαρακτηριστικό τους είναι μια δονούμενη μεμβράνη-κύμβαλο στην κοιλιά τους, που μπορεί να παράγει ήχους μέχρι 112 ντεσιμπέλ (κάτι μεταξύ αλυσοπρίονου και κομπρεσέρ), την εποχή που ζευγαρώνουν. Στους Τετιγίδες περιλαμβάνονται πολλά σπάνια είδη, μεγέθους μερικών χιλιοστών, αλλά με αξιοθαύμαστες ιδιομορφίες που μαγεύουν τους επιστήμονες.

Οι «γλυπτικές» επιδόσεις των Μεμβρακιδών δεν έχουν ερμηνευτεί ικανοποιητικά. Το υλικό τους είναι η χιτίνη, δομικό στοιχείο του εξωσκελετού των αρθροπόδων σε στεριά και θάλασσα. Συνήθως τα σχήματα έχουν μιμητικό χαρακτήρα και λειτουργούν σαν καμουφλάζ. Μερικοί θεωρούν ότι οι περίεργες προεξέχουσες φόρμες αντιστοιχούν σε ένα επιπλέον ζευγάρι φτερά, που φυτρώνει στον θώρακά τους και, καθώς αναπτύσσεται, παίρνει διάφορες μορφές για άγνωστους λόγους.

Και μια τελευταία λεπτομέρεια που ίσως εξηγεί, σε κάποιο βαθμό, την ασυνήθιστη εμφάνιση αυτών των πλασμάτων: Σε αρκετές περιπτώσεις, μετά την εκκόλαψη των αυγών,  οι προνύμφες μένουν θαμμένες βαθιά στο χώμα για πολύν καιρό, από 8 μήνες μέχρι 17 χρόνια (!). Επιβιώνουν στο σκοτάδι, σε εντελώς στάσιμη κατάσταση, ρουφώντας χυμούς από ρίζες.  Όταν βγουν στο φως, έχουν κάπου 40 μέρες ζωής για να αναπαραχθούν προτού πεθάνουν. Νομίζω ότι είναι μάλλον υγιές εκ μέρους τους, το να δοκιμάζουν τρελές ιδέες και να κυκλοφορούν με τρελά outfits.