Με το μωρό στην πλάτη κυκλοφορούν πολλά ζώα, όπως ο γνωστός μας παγκολίνος. Τον αναφέρω επειδή κι αυτός τρέφεται με μυρμήγκια και τερμίτες, αν και δεν συγγενεύει με τους επώνυμους μυρμηγκοφάγους της Αμερικής, οι οποίοι, όπως θα δούμε, έχουν πολλούς λόγους να κουβαλάνε τα μωρά τους ιππαστί. Αυτός ο τρόπος μετακίνησης εξασφαλίζει ταχύτητα και ασφάλεια, ενώ αφήνει ελεύθερα τα χέρια-πόδια της μητέρας, κάτι απαραίτητο στα δενδρόβια και στα υδρόβια είδη. Τα μωρά μπορούν εύκολα να θηλάζουν, διότι οι μαστοί βρίσκονται στις μασχάλες της μαμάς τους. Τρέφονται επίσης με τα παράσιτα της μητρικής γούνας.

Οι μυρμηγκοφάγοι ανήκουν στην τάξη Pilosa (Τριχωτά ή Βραδυποδόμορφα) και στην υποτάξη Vermilingua, (Σκωληκόγλωσσα). Όσοι θυμούνται την οικογένεια Ταχυγλωσσίδες (Tachyglossidae) της τάξης των Μονοτρημάτων, ας έχουν υπόψη τους ότι δεν πρόκειται για συγγενείς, απλώς έχουν παρόμοιες διατροφικές συνήθειες.

Η βραδυκινησία είναι χαρακτηριστικό όλων των συγγενικών ζώων και έρχεται σε αντίθεση με τη μεγάλη ταχύτητα των κινήσεων της γλώσσας τους. Ο εντυπωσιακός Γιγάντιος Μυρμηγκοφάγος (Myrmecophaga tridactyla) τρώει 30.000 μυρμήγκια ή τερμίτες την ημέρα. Για να το καταφέρει, γκρεμίζει με τα νύχια του έως και 200 φωλιές. Ευτυχώς καταπίνει και αρκετά χαλίκια που «αλέθουν» τα δύσπεπτα έντομα μέσα στο στομάχι του, ενώ το μυρμηκικό οξύ βοηθάει πολύ στη χώνεψη. Κουβαλάει πάντα το παιδί του «καλικούτσα» (όπως θα έλεγε ο Καρκαβίτσας και οι Πελοπονήσιοι) και τα πάει καλύτερα στο κολύμπι, παρά στο περπάτημα. Σήμερα τον συναντάμε κυρίως σε ζωολογικά πάρκα.

Όλα τα μυρμηγκοφάγα θηλαστικά, ανεξάρτητα από τη θέση τους στα σημερινά ταξινομικά συστήματα, κατατάσσονταν κάποτε στην ίδια κατηγορία και ονομάζονταν «νωδά» (= φαφούτικα, χωρίς δόντια). Όντως, δεν έχουν δόντια, έχουν όμως σωληνωτό στόμα και μακριά, ευκίνητη και κολλώδη γλώσσα, οπλισμένη με χιλιάδες αγκιστροειδείς θηλές. Οι Ευρωπαίοι του 18^ου αιώνα νόμιζαν ότι τα εξωτικά αυτά ζώα χρησιμοποιούν τις προβοσκίδες τους για να ζευγαρώνουν. (Είναι αλήθεια ότι τα γεννητικά όργανα των αρσενικών είναι εσωτερικά και δεν φαίνονται καθόλου. Το ζευγάρωμα γίνεται χωρίς διείσδυση.)

Ας θυμηθούμε εξάλλου ότι οι σουρρεαλιστές λάτρεψαν «τη γλώσσα του μυρμηγκοφάγου που αποτελεί πειρασμό για τα μυρμήγκια» και θεώρησαν ότι η παράξενη εικόνα και συμπεριφορά του ζώου ταιριάζει γάντι στους ποιητές. Υποθέτω ότι υπάρχουν ακόμα ποιητές που συμφωνούν.