Το 35% των απειλούμενων ειδών  του ζωικού βασιλείου ανήκουν στην τάξη των Λεπιδοπτέρων της ομοταξίας των Εντόμων. Πήραν το όνομά τους από τα λέπια (λεπίδες) που καλύπτουν τα φτερά τους και δημιουργούν την περίτεχνη ιριδίζουσα εικόνα τους. Στα 200.000 είδη λεπιδοπτέρων περιλαμβάνονται και οι ωραίες πεταλούδες των αγρών με τις κομψές κεραίες (Rhopalocera), αλλά κυρίως επικρατούν οι κάπως πιο άχαρες νυχτοπεταλούδες, σκώροι, μεταξοσκώληκες και λοιπά.

Περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους ως λαίμαργες κάμπιες, δηλαδή ως σκουλήκια. Κάποια στιγμή κλείνονται σε κουκούλια και σε λίγο, μόλις βγουν στο φως, ψάχνουν βιαστικά για ταίρι. ΟΙ θηλυκές εκπέμπουν φερομόνες πριν καλά καλά βγουν από το κουκούλι, ενώ οι αρσενικοί συλλαμβάνουν τις μυρωδιές τους από χιλιόμετρα, με τις κροσσωτές κεραίες τους.

Ο μιμητισμός και η μεταμφίεση είναι τρόπος ζωής για τα λεπιδόπτερα. Οι λεπίδες των φτερών τους κινούνται συνεχώς ανεπαίσθητα, αλλάζοντας χρώματα και «ζωγραφίζοντας» διάφορα σχήματα, μέσω των οποίων το εύθραυστο έντομο μεταμορφώνεται σε παράξενο απειλητικό ερπετό ή πουλί. Το συνηθέστερο «ζωγραφιστό» μοτίβο, τα μάτια, έχει αποδειχθεί αποτελεσματικό και σε άλλα ζώα (ψάρια, παγώνια, κ.ά.). Διώχνει  ή τουλάχιστον αποπροσανατολίζει όλους τους θηρευτές – εκτός από τις νυχτερίδες, οι οποίες όμως αντιμετωπίζονται ακόμα πιο πονηρά, με μια γούνινη ασπίδα υψηλής τεχνολογίας.

Η γοητεία των λεπιδοπτέρων οφείλεται εν πολλοίς στις διαδοχικές μεταμορφώσεις τους, ιδίως στην τελευταία (της χρυσαλίδας) που μοιάζει με νεκρανάσταση. Και οπωσδήποτε ενισχύεται με την κατά κανόνα εντυπωσιακή εμφάνιση του ενήλικου εντόμου και με τη σύντομη διάρκεια της ζωής του. Ίσως γι’ αυτό οι πάσης φύσεως πεταλούδες κατέχουν τόσα ρεκόρ στον τομέα των συμβολισμών από αρχαιοτάτων χρόνων, σε όλα τα μέρη της γης και σε όλους τους τομείς των ανθρώπινων δραστηριοτήτων, από την Αθανασία της Ψυχής έως τη Θεωρία του Χάους.