Ας διευκρινίσουμε καταρχάς ότι το γένος Tragelaphus ανήκει στην οικογένεια των Βοοειδών, όχι των Ελαφιδών. Το ίδιο ισχύει και για άλλα γένη με ονόματα που παραπέμπουν σε υβρίδια (Ιππότραγος-Hippotragus, Ονέλαφος-Onelaphus, Ταυρότραγος-Taurotragus κ. ά.), τα οποία αντιστοιχούν σε διάφορα άγρια είδη αντιλόπης. Πρόκειται για κερασφόρα  και οπληφόρα μηρυκαστικά, συνήθως μυώδη και γοργοπόδαρα. Τα κέρατά τους δεν έχουν διακλαδώσεις, είναι κούφια από μέσα, και φοριούνται μόνιμα, σε όλη τη διάρκεια της ενήλικης ζωής των ζώων, αρσενικών και θηλυκών (με λίγες εξαιρέσεις).

Από την άλλη πλευρά, στην οικογένεια των Ελαφιδών (Cervidae) τα κέρατα ανήκουν κατά κύριο λόγο στους αρσενικούς. Είναι συμπαγή, οστέινα και με διακλαδώσεις. Κάθε χρόνο πέφτουν και ξαναφυτρώνουν, συνήθως μεγαλύτερα. Σε πολλές γλώσσες δεν λέγονται κέρατα, αφού το υλικό τους δεν είναι η κερατίνη.  Θηλυκές με κέρατα συναντάμε μόνο στο είδος Rangifer tarandus (Τάρανδος ο τάρανδος), ένα από τα ελάχιστα εξημερωμένα είδη ελαφιού. Σημαντική πληροφορία: οι αρσενικοί τάρανδοι χάνουν τα κέρατά τους το Χειμώνα, ενώ οι θηλυκές την Άνοιξη (αφού πρώτα γεννήσουν). Αυτό σημαίνει ότι οι τάρανδοι του χριστουγεννιάτικου έλκυθρου, εφόσον έχουν κέρατα το καταχείμωνο, είναι οπωσδήποτε δεσποινίδες ή κυρίες, πιθανότατα εγκυμονούσες.

Και μια τελευταία πληροφορία: πολλά ελάφια που ζουν σε ακραίες κλιματικές συνθήκες, όπως οι τάρανδοι, έχουν την αξιοθαύμαστη δυνατότητα να ελέγχουν το κιρκάδιο ρολόι τους, για να ρυθμίζουν τόσο τις διατροφικές ή μεταβολικές τους ανάγκες, όσο και τη θερμοκρασία τους, χωρίς να καταφεύγουν σε χειμερία νάρκη. Οι επιστήμονες λένε ότι η θερμοκρασία του περιβάλλοντος ελέγχεται με τη βοήθεια των απειράριθμων αιμοφόρων αγγείων που υπάρχουν στην επιφάνεια των γυμνών μερών του  σώματος των ζώων, στα κέρατα και στη μουσούδα. Έτσι μάθαμε λοιπόν ότι η μύτη των ταράνδων κοκκινίζει όντως στην παγωνιά και φωσφορίζει στο ημίφως. Άρα, επί τέλους και ευτυχώς, ο Ρούντολφ θα νιώθει δικαιωμένος.