Θα κάνω πάλι ό,τι μπορώ, για να αρθούν -κατά το δυνατόν- ορισμένες παρεξηγήσεις σχετικά με τις βαθύτερες βιολογικές και υπαρξιακές λειτουργίες της παρθενογένεσης (όπου και αν αυτή συμβαίνει). Επέλεξα λοιπόν τα δυο πιο ακραία παραδείγματα από την τάξη των φολιδωτών (ομοταξία ερπετών):

Στην πρώτη περίπτωση πρωταγωνιστεί η μεγαλύτερη και τρομερότερη σαύρα του πλανήτη, ο Δράκος του Κομόντο (Varanus Comodοensis). Το είδος προστατεύεται πλέον, ως απειλούμενο, ενώ είναι πολύ δημοφιλές σε ζωολογικούς κήπους. Ωστόσο, η ζωή των δράκων σε συνθήκες αιχμαλωσίας είχε απροσδόκητες συνέπειες: πολλές θηλυκές αναγκάστηκαν να τεκνοποιήσουν εκτάκτως παρθενογενετικά – και μάλιστα αρρενοτοκικά, κάτι σπάνιο στην παρθενοτοκία.

Η δεύτερη περίπτωση είναι το κατεξοχήν παράδειγμα υποχρεωτικής και μόνιμης παρθενογενετικής θηλυτοκίας, όπως συναντάται -μεταξύ άλλων- στα γένη Knemidophorus (Κνημιδοφόρος) και Αspidoskelis (Ασπιδοσκελίς). Πρόκειται για θηλυκές σαύρες που ζουν, αιώνες τώρα, χωρίς κανένα αρσενικό και, αναγκαστικά, αναπαράγονται μόνες τους.

Βλέπουμε λοιπόν ότι η παρθενογένεση είναι κατά κανόνα μια λύση ανάγκης σε αντίξοες συνθήκες, έκτακτες ή μόνιμες. Ασφαλώς και αναμφιβόλως η αμφιγονική αναπαραγωγή εγγυάται απογόνους με υγιέστερους γονότυπους. Ακόμα και οι εκ φύσεως ερμαφρόδιτοι οργανισμοί αποφεύγουν να αυτογονιμοποιούνται, και προτιμούν το ντούμπλεξ ζευγάρωμα.

Εξάλλου, σύντομα η παρθενογένεση θα είναι απλώς μια εργαστηριακή άσκηση των γενετιστών που ασχολούνται με την κλωνοποίηση. Οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι οι περισσότεροι ζωντανοί οργανισμοί μπορούν άνετα, με λίγο «πείραγμα» ορισμένων οργάνων τους, να αναπαραχθούν παρθενογενετικά. Αγνοώ τι μπορεί να σημαίνει αυτό για τους ποιητές.