Οι παλιοί φυσιοδίφες γοητεύονταν από την ομορφιά τους, τις πολλαπλές τους  συμμετρίες και τη χορευτική τους κίνηση.

Ανήκουν στα «Πρώτιστα» ζώα, διότι εμφανίστηκαν στα πρώτα στάδια της εξέλιξης των ειδών. Λέγονται όμως και  «Κατώτερα», λόγω του χαμηλού εξελικτικού τους επιπέδου. Οι ανεπαίσθητες ορολογικές αντιφάσεις των βιολόγων ταιριάζουν γάντι στα Μεδουσόζωα της συνομοταξίας Κνιδόζωα ή Κνιδάρια. Το όνομα παραπέμπει στις τοξικές κνιδοκύστεις των πλοκαμιών τους, ενώ τα πλοκάμια με τη σειρά τους παραπέμπουν στα φίδια του κεφαλιού της μυθικής Μέδουσας. Εμείς τα λέμε τσούχτρες και υπάρχουν άπειρα είδη σε διάφορα χρώματα, σχήματα και  μεγέθη.

Κάποτε τα έλεγαν «Ζωόφυτα» και πίστευαν ότι τα πλοκάμια ήταν αναπαραγωγικά όργανα, σαν τους στήμονες στα άνθη. Η αλήθεια είναι ότι τα Μεδουσόζωα, μέσα στον κύκλο της ζωής τους, γίνονται κάποια στιγμή «φυτά», θαλάσσιοι πολύποδες του βυθού, οι οποίοι διαιρούνται, γεννώντας τα τέλεια ζώα που κινούνται ελεύθερα και αναπαράγονται κανονικά με γονιμοποίηση.

Ας σημειωθεί ότι μερικά είδη, ακόμα και στην ώριμη μορφή τους, μπορούν να πολλαπλασιαστούν (και) με διαίρεση. Έχει συμβεί να εκατονταπλασιαστεί ο ,πληθυσμός των μεδουσών σε μια περιοχή, όταν οι κοφτερές προπέλες των ψαράδικων προσπάθησαν να διαλύσουν ένα ενοχλητικό κοπάδι.

Η εξεζητημένη διαδικασία επιβίωσης που φτάνει ως την κατάργηση του βιολογικού θανάτου, συνεπάγεται μια αναστροφή του χρόνου με παράλληλη κυτταρική «δια-διαφοροποίηση» (transdifferentiation), που ισοδυναμεί με μεταπήδηση από ένα είδος ή γένος σε άλλο. Τέτοια φοβερά κάνουν οι μέδουσες, ζώα που δεν διαθέτουν εγκέφαλο.

Περιττό να πούμε ότι δεν κινδυνεύουν από κανέναν εχθρό και θα εξακολουθήσουν να πολλαπλασιάζονται, να μας τσιμπάνε και να πωλούνται εδώ και εκεί ως ντελικατέσεν ή ως θαυματουργό φάρμακο. Το κολλαγόνο τους, λέει, θεωρείται πολύτιμο και στην κλασική ιατρική. Στοίχημα, ότι θα το δούμε σύντομα να κυκλοφορεί σε αλοιφές και καλλυντικά.