Επιστρέφω στα έγκατα της σιωπής με τα κρυφά λαλήματα, τους μυστικούς ψιθύρους και όλο διαπορεύομαι με ποντοπόρα όνειρα σε γαλαξίες γνώριμους με όρμους διάφανους και υπήνεμα λιμάνια… Όλα σιγαλά κι ολόφωτα στο αιθέριο σύμπαν. Μα ξάφνου, εκεί στων ονείρων τα πλάτη, μιας αρχαίας κατάρας ακούγεται η βουή και ηχοβολές αμέτρητες καταθρυμματίζουν των αστεριών το φως. Ώσπου μες στην αχλύ φανήκαν στρατιές από ρυτιδιασμένες λέξεις, ντυμένες κατάστικτα πέπλα εκλάμψεις και σκόνη αστρική, να υψώνουν τον αυχένα και να ζητούν σωσίβιες γραφίδες. Εκεί, στην ερημία του σύμπαντος, λέξεις σωσμένες σε ψευδεπίγραφα αλλοτινών καιρών… Και μαζί μ’ αυτές φανήκαν διάφανες ανθρώπων σκιές που όλο εκλιπαρούσαν, όρκους ομνύοντας, για αναδιπλώσεις και προσαρμογές στων καιρών τα γυρίσματα και με οργή καταθρυμάτιζαν τίτλους, επαίνους και περγαμηνές. Ναι. Στα έγκατα της σιωπής με τα κρυφά λαλήματα. Κι αν με ρωτάς για σένα, όχι, δεν ήσουν πουθενά. Μόνο κάτι ασήμαντο μιας πλάνης η υποψία γοργοφτερούγισε μες στη βουή κι εχάθη…
