ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ
Το θέμα σήμερα στην Ομάδα είναι «τα όνειρα». Για προχωρημένους. Πράγματι. Σε δυο μήνες ολοκληρώνεται ο επιμορφωτικός κύκλος της ομάδας μας στην ψυχολογία. Εγώ, η μόνη εκπαιδευτικός μέσα σε ψυχολόγους και μάλιστα νεώτερους μου, ένιωθα σαν αλλοδαπή στην αρχή. Δήλωσα κι από την πρώτη ώρα ότι επέλεξα την ομάδα όχι για επαγγελματικούς λόγους αλλά για την αυτοπραγμάτωση μου, οπότε… Ας είναι! Αυτό που σίγουρα με περηφάνια διαπίστωσα στα δύο αυτά εντατικά εξάμηνα είναι η ενδόμυχη κλίση μου στην ψυχολογία.
Και ασφαλώς θα μπορούσα να είχα διαλέξει αυτή την εκπαίδευση και για επαγγελματικούς λόγους! Προ πολλού μάλιστα… Ως καθηγήτρια φιλολογίας σε λύκειο που ήμουν, όταν γνώρισα τον Λουκά. Μου τον σύστησαν για δικηγόρο σε κάτι μπερδεμένα κληρονομικά της οικογένειας. Ήταν έρωτας! Μετά δυο χρόνια ακολούθησε ο γάμος και στον επόμενο τα δίδυμα. Τότε ήρθε και η χήρα μαμά του να μείνει μαζί μας για βοήθεια… Κορύφωση! Ο Λουκάς επέμενε. Αν υπονοείς να πάει η μαμά σπίτι της, πρέπει να σταματήσεις τη δουλειά…
Η θυσία της μάνας! Και της συζύγου… Ανάσα δεν έπαιρνα… Τώρα και οι δυο στην Αγγλία, σπουδές… Καλά να είναι! Ο ένας στο Λονδίνο, ο άλλος στο Μάντσεστερ… Χαιρετίσματα! Θα γυρίσουν ποτέ; Παρέμεινε ο Λουκάς βέβαια για να γεμίζει τα κενά μου με δικές του δουλειές. Έψαχνα να βρω τον εαυτό μου… Πουθενά! Πουθενά… Η τάση πραγμάτωσης του ατόμου παρέχει το κίνητρο για την ανάπτυξη και την αλλαγή του… Ήταν η πρόταση στο επεξηγητικό φυλλάδιο αυτού του επιμορφωτικού κύκλου ψυχολογίας που με έπεισε.
– Ποιος θα ήθελε να μας πει το όνειρο που είδε χθες, ρωτάει ο Σύμβουλος της Ομάδας, έτσι χωρίς καν εισαγωγή ή κάτι.
Απροετοίμαστη στιγμή, αμήχανη για όλους. Ακολουθεί σιγή και περισυλλογή… Είχα δει κάτι όνειρα μπερδεμένα όπως πάντα, τίποτα το εντυπωσιακό… Δεν μιλάει όμως κανείς, δεν μου αρέσουν τα κενά και… Έ, ας πω το δικό μου.
– Δεν είναι κάτι ιδιαίτερο, εξηγούμαι. Μάλλον ασήμαντο, τουλάχιστον σύντομο, έτσι για αρχή…
Η ομάδα χαλαρώνει. Ο Σύμβουλος με κοιτάζει σιωπηλός σε στάση αναμονής.
– Ήμουν στο σπίτι μας αλλά ο Λουκάς, ο άντρας μου, σα να μην υπήρχε. Χαμένος… Φευγάτος… Δεν ξέρω. Οι καλές μου φίλες στο φλου, χωρίς πρόσωπα, ήθελαν να μου βρουν ένα σύντροφο για να μην είμαι μόνη… Και να! Μου φέρνουν έναν ανθρωπάκο σιωπηλό γκριζομάλλη, τον αφήνουν εκεί μες στη μέση και φεύγουν… Δεν ήξερα τι να τον κάνω… Τον κοίταζα από μακριά σα χαζή, ακίνητος εκείνος βουβός… Βουβή κι εγώ… Και να, ξαφνικά μπαίνει ο Λουκάς φουριόζος όπως πάντα κι ασταμάτητος, εγώ τα χάνω… Και ξυπνάω! Αυτό είν’ όλο…
Ακολουθεί κάποιων λεπτών σιγή.
– Πώς ένιωθες όταν ξύπνησες, με ρωτάει ο Σύμβουλος.
– Δεν ένιωθα και κάτι… Μάλλον μπερδεμένη… Ούτε που δίνω σημασία στα όνειρα…
– Πώς θα το ερμήνευες σαν όνειρο, με ξαναρωτάει.
– Πώς; Μάλλον… Μήπως… Εε… Πέθανε πρόσφατα ένας παιδικός φίλος του Λουκά. Μπορεί να ένιωσα ανασφάλεια… Η γυναίκα του έκλαιγε στην κηδεία να την λυπάσαι… Έχω καλές φίλες! Σίγουρα θα με νοιαστούν σε μια δύσκολη στιγμή. Αλλά να μου βρουν και γαμπρό… Μπα! Κι ο Λουκάς γιατί να ξαναγυρίσει… Μπα… Τι άλλο να πω… Δεν ξέρω….
– Μπορείς να περιγράψεις τον γαμπρό, μου ζητάει ήρεμος εκείνος.
Αν μπορώ να περιγράψω τον γαμπρό…
– Μέσης ηλικίας… Δεν κουνήθηκε από τη θέση εκεί που τον ακούμπησαν… Δεν… Τίποτα… Αυτά…
– Σου θυμίζει κάποιον από το περιβάλλον σου, ρωτάει.
– Μμ… Ίσως… Ένα μακρινό μου ξάδελφο που ζει ολομόναχος, ποτέ δεν ενοχλεί κανένα… Σα να μην υπάρχει… Δεν κολλάει όμως για γαμπρός! Καθόλου!…
– Μήπως σου θυμίζει κάτι από τον εαυτό σου, είναι η επόμενη ερώτηση του Συμβούλου.
Κι εγώ ξαφνικά, αυτόματα, συγκλονιστικά, βιώνω μέσα μου την Αποκάλυψη! Ωχ, πονάει… Καταπίνω ένα κόμπο στον λαιμό… Αλίμονο…
– Ναι… Μου θυμίζει… Εμένα!… Αυτός ο μοναχικός, ο αμίλητος άνθρωπος είμαι εγώ! Καταπιεσμένος… Χαμένος… Τώρα το βλέπω, τον βλέπω! Μέσα μου… Ξεκάθαρα… Πώς να βγει ο έρημος στην επιφάνεια…
Βυθίζομαι στις σκέψεις και στον καημό…
– Γιατί δεν βγαίνει, ρωτάει γαλήνια ο Σύμβουλος.
Ξαφνιάζομαι, θυμώνω.
– Τι γιατί; Γιατί μια ζωή τρέχω γι αυτά που θέλουν οι αγαπημένοι μου άλλοι… Και χάνομαι… Χάνομαι! Κι ο Λουκάς τόσα χρόνια μαζί, καθόλου δεν βοηθάει! Το αντίθετο! Επίμονος, αεικίνητος, τα δικά του!… Πιάνει όλο τον χώρο! Αλίμονο…
Ο Σύμβουλος δεν μιλάει. Με κοιτάζει μόνο. Εγώ κοιτάζω το πάτωμα… Τι να πω… Εγκαταλείπομαι στην αυτολύπηση…
– Ο Λουκάς… Μήπως σου θυμίζει κάπως κάτι από τον εαυτό σου, ρωτάει με όλη την πραότητα του πάλι ο Σύμβουλος.
Πώς να το περιγράψω τώρα… Αναπάντεχο! Αυτόματα αρχίζουν μέσα μου να κατρακυλούν κουδουνίζοντας όλα τα μεταλλικά σκεύη της κουζίνας! Εκκωφαντικά!… Ευτυχώς μόνο μέσα μου. Γύρω μου οι άλλοι σιωπή διαρκείας. Δεν μού ‘χει ξανατύχει… Τι είναι αυτό… Δεν καταλαβαίνω… Τι μου συμβαίνει… Σιγά σιγά… Πολύ αργά, σαν κάτι μάλλον να καταλαβαίνω… Ή μάλλον νιώθω… Και τότε να, τα κλαπατσίμπαλα σταματούν να ηχούν. Δηλαδή; Υπάρχει μέσα μου κι ένας τύπος Λουκά!!!
Έντρομη καθοριστική διάγνωση.
Όχι, όχι! Μη μπερδεύεστε! Δεν πρόκειται για διχασμό προσωπικότητας. Και πώς να είναι; Αφού μόλις πριν λίγο, συναντηθήκαμε στον ίδιο εαυτό ήδη τρεις. Ο γαμπρός, ο Λουκάς κι εγώ… Θεέ μου!…
Τι γίνεται τώρα; Άντε να βρεις και τους υπόλοιπους… Σε πόσα εντατικά εξάμηνα…
_____________________________________
