Στον κήπο
Είμαι πολλών ετών αλλά δεν είμαι γέρος, όπως δηλώνει κι ο συνομήλικος φίλος μου Κλεάνθης. Απόδειξη. Στα 86 μου, χωρίς σοβαρές υποκείμενες απειλές, περπατάω κάθε μέρα, το πρωί ή το απόγεμα. Με το πάσο μου… Στον Εθνικό μας Κήπο πάντα. Στα αρχαία χρόνια, ήταν ο κήπος του Θεόφιλου. Φιλόσοφος της Περιπατητικής Σχολής και πατέρας της Βοτανικής. Τυχαίο; Μπαίνω από την κύρια είσοδο στη λεωφόρο Αμαλίας, βασίλισσα του κήπου κι αυτή. Με υποδέχεται το παλιό ηλιακό ρολόι, πάντα στην ώρα του. Συνεχίζω το περπάτημα κι όπου με βγάλουν τα μονοπάτια τριγύρω.
Από μικρός αγαπούσα την Ιστορία. Πολύ αργότερα κατάλαβα το γιατί. “Γνώρισε τον εαυτό σου”, έλεγαν οι πρόγονοι μας. Πώς όμως να τον γνωρίσω; Από το ιστορικό σου, με συμβούλεψαν. Βοηθούν όμως και τα γονίδια μας. Κουβαλούν μέσα μας πληροφορίες αιώνων. Μνήμες ιστορικές από αρχαίες ανθρώπινες εμπειρίες… Μνήμες που ξυπνούν όταν περπατάς πλάι σε αρχαίους κίονες, ρωμαϊκά μωσαϊκά, τον Καποδίστρια, τον Σολωμό, τον Βαλαωρίτη, τον Ζαν Μορεάς ανάμεσα σε λιμνούλες, παιδικές χαρές, αιωνόβια δέντρα, θάμνους και λουλούδια, στον πανάρχαιο αυτόν κήπο του σήμερα. Και λες… Μέσα κι εγώ!
Όχι! Δεν είμαι κολλημένος στο παρελθόν. Κυνηγάω το παρόν, επίμονα. Με υπολογιστή, κινητό, μέιλ… πιο αραιά πια… φεύγουν οι φίλοι… Ας είναι. Κάθε μέρα βλεπόμαστε με τον γιό μου στο βάιμπερ και μιλάμε. Δυο λόγια έστω. Δεν προφταίνει. Δουλεύει σκληρά… Έχω και τον εγγονό μου. Καμάρι μου! Αστέρι στα μηνύματα τύπου «χάι φίλε πάω μπάσκετ και σε θυμήθηκα». Αυτό είναι το σημερινό. Καμιά σχέση εγώ με το μπάσκετ, αλλά καμαρώνω. Φιλαράκι μου! Φορτωμένο κι αυτό, δεν προφταίνει… Θα βρεθούμε στις γιορτές. Δεν παραπονιέμαι. Αλλάζουν τα πράγματα. Πάντα άλλαζαν. Τώρα ιλιγγιωδώς.
Ο ήλιος ρίχνει τη σκιά του γνώμονα στη μαρμάρινη πλάκα με το διάγραμμα των ωρών, σκάλισμα της. Ο κήπος θα κλείσει σε λίγο με τη δύση του. Βλέπω δυο μικρά αγόρια να έρχονται προς το μέρος μου βιαστικά. «Πώς δείχνει την ώρα αυτό το ρολόι… Ξέρετε… Μπορείτε…», ρωτούν απανωτά. Και ξέρω και μπορώ. Λαχείο τυχερό μου. Αρχίζω να εξηγώ… Δεν τους ξεφεύγει το παραμικρό. Μόλις τελειώνω, τσεκάρουν αυτόματα κι οι δυο το κινητό τους. «Σωστό!».«Ακριβώς!». Απορούν… Με κοιτάζουν σαν εξωγήινο. «Μεγάλε μπράβο, το ‘χεις…», λέει ο ψηλότερος φεύγοντας. «Κάθε μέρα εδώ είμαι», λέω.
Βγαίνω στη λεωφόρο Αμαλίας, σταματώ το πρώτο ταξί. Με περιμένει ο Κλεάνθης για τάβλι με ουζάκι. Θα του πω και τα νέα. Για τα παιδιά. «Μεγάλε μπράβο, το ’χεις»!!!… Θα το τονίσω κάπως θεατρικά. Με στόμφο! Χαμογελάω. Σα να τον βλέπω κιόλας να ξεκαρδίζεται… Θα νιώσει και κάποια ζήλεια, όσο να ’ναι….
…………………………………………………………………………………………………
