Είναι φυτό εσωτερικού χώρου. Ένας κάκτος χωρίς αγκάθια. Με φύλλα παχουλά και τρυφερό βλαστό χαίρεται τον ήλιο που περνάει από το παράθυρο, δεν αντέχει τους καύσωνες και την παγωνιά. Κατά τα άλλα, δεν έχει απαιτήσεις, δεν ζητάει πολλά. Λίγο νεράκι πότε πότε και όλους τους ανθρώπους κοντά, παρέα. Να μπουμπουκιάζει και να ανθίζει.
Μπαίνει η μάνα στο δωμάτιο, με βρίσκει ξάπλα στο χαλί με τα ακουστικά στ’ αυτιά.
– Δεν διαβάζεις;
– Διάλειμμα, λέω. Ουφ… Δεν τον αντέχω αυτό το μάθημα… Βαρέθηκα!
– Άλλο το αντέχω, άλλο το βαριέμαι! Έλα, κοριτσάκι μου… Έλα, στρώσου… Αύριο γράφεις…
– Δεν το αντέχω, καταλαβαίνεις!… Δεν το μπορώ!…
– Εσύ!… Όλα τα μπορείς! Με υπομονή…
Αυτή η υπομονή είναι άλλου είδους! Της μανούλας μου. «Η υπομονή της πέτρας». Έχει να το λέει όλο το σόι. Χάρισμα! Και την θαυμάζουν και την επαινούν, μα όταν έρχονται τα σκούρα πάντα την ξεχνούν. Ο πατέρας μου από την άλλη, το αντίθετο. « Ο σίφουνας της επιμονής». Άπιαστος! Κι εγώ μοναχοπαίδι μοιρασμένο στα δύο, πότε από ‘δω, πότε από κει… Προσπαθώ. Κάνω υπομονή. Σφίγγεται το στομάχι, χτυπάνε τα μηνίγγια, αρχίζω την άσκηση, εισπνοή από τη μύτη, να φρεσκάρει ο αέρας τα μέσα μου, εκπνοή… Τι βγαίνει; Ένας αναστεναγμός ατελείωτος. Δεν ξανακάνω υπομονή! Το ορκίζομαι! Ορκίζομαι! Μού βγαίνει από τη μύτη…
Η υπομονή είναι αρετή, δύναμη, ικανότητα, τέχνη. Πολλά τα αποφθέγματα. Πιο πολλά όμως κι από τα γνωστά, ήταν αυτά που άκουγα από τη μάνα μου σαν επωδό στις στροφές και αντιστροφές της νεαρής ζωής μου. Τελείωσα το λύκειο, πέρασα πανεπιστήμιο φιλολογία, το όνειρο μου, με τη μητρική επιβεβαίωση «η υπομονή φέρνει τα ρόδα»! Ο πατέρας μου αλίμονο, δεν ξέρω αν από τη πολλή βιασύνη του, αλλά έφυγε πολύ νωρίς μια μέρα από ανακοπή. Έχασα το αντίβαρο μου, το μισό εαυτό μου και τις σπουδές μου.
– Θα μπούμε οι δυο μας να συνεχίσουμε τη δουλειά, δεν υπάρχει άλλος!
– Και πώς θα τα βγάλουμε πέρα, βρε μάνα, εμείς οι ανίδεες;
– Θα τα βγάλουμε! «Η Ρώμη δεν έγινε σε μια μέρα»….
Αποδείχτηκε ότι και στη δουλειά τα ψιλοκατάφεραμε. Εγώ τέλειωσα με υπομονετικό ζόρι μια σχολή Λογιστικά που μισούσα, αλλά και τι να γίνει; «Αν χάσεις την υπομονή, χάνεις τη μάχη»… Γνώρισα ψύχραιμα και τον Τάσο, τραπεζικό υπάλληλο, σώγαμπρο όταν παντρευτήκαμε, χαζομπαμπά όταν ήρθαν τα δίδυμα, κι εγώ από εδώ κι εκεί και παρακεί χαμένη, ν’ αναρωτιέμαι αν πράγματι «της Φύσης μέγα μυστικό είναι η υπομονή». Τα δίδυμα μεγάλωσαν, έφυγαν για σπουδές στο εξωτερικό, έφυγε κι ο Τάσος Διευθυντής Τραπέζης με τη νεαρή γραμματέα του, η μάνα γέρναγε, κι εγώ παρέμενα με μιαν αγνώριστη μου στον καθρέφτη να με ρωτάει κάθε τόσο «κι εσύ τι περιμένεις, να χιονίσει για να δεις μιαν άσπρη μέρα;»
Τι περίμενα; Τα είχα μπερδέψει. Αναμονή με υπομονή και πού να γίνει κάτι… Ούτε άσπρη μέρα αλλά ούτε μαύρη για να πω την αλήθεια. Μια πλαδαρή γκρίζα θολούρα που όλο πυκνώνει και σε πλακώνει… Ένα βράδυ, όπως καθόμασταν οι δυο μας, μάνα κόρη, στο τότε παιδικό μου δωμάτιο, στο ίδιο πάντα σπίτι άδειο πια… Και όπως ξαναλέγαμε τα ίδια και τα ίδια, είχε κι εκείνη αρχίσει λίγο να μπερδεύεται με τα περασμένα, την ρώτησα.
– Θυμάσαι την παροιμία που μού έλεγες, «όποιος έχει υπομονή έχει ό,τι επιθυμεί»; Τώρα ποιά θα μου πεις;
– Ααα…. Τώρα μού ήρθε ένα τραγουδάκι να σου πω. Αστείο κάπως… Στάσου να βρω λίγο το σκοπό. Σα λαϊκό μοιάζει. Μμμ… ου… μμμ…. Α, ναι!
Υπομονή κι υπομονή
κι αχ, πόσο να υπομένω
Για δέστε κι η υπομονή
Πώς μ΄έχει καμωμένο… πώς μ΄έχει καμωμένο…
Πώς μ΄έχει καμωμένοοο… ωωωχ!…
– Και γιατί, μάνα μου καλή, δεν μού το έλεγες αυτό το τραγουδάκι πιο νωρίς;
