Ήταν μια υπαίθρια στιγμή ευδαιμονίας. Στο ανοιξιάτικο μεσημεριανό φως, σε αυτό το ιδιαίτερο εστιατόριο με θέα τον φοβερό βράχο της Ακρόπολης, ενώ υψώναμε και οι τέσσερις τα ποτήρια μας… Καλή τύχη ! Το προϊόν είναι επαναστατικό ! Βέβαιη επιτυχία!
Την πρόποση έκανε ο Ζεράρ Μπουσόν, Διευθύνων Σύμβουλος μεγάλης γαλλικής εταιρείας καλλυντικών. Την εδώ έρευνα αγοράς για το νέο δυναμικό προϊόν είχε αναλάβει η Εταιρεία μας, βασικά ο Εμπορικός Διευθυντής μας και η Μάρκετινγκ Μάνατζερ εγώ. Τα αποτελέσματα άριστα, γι αυτό ήρθε και ο ίδιος με τη σύζυγο του στην Αθήνα, να γιορτάσουμε το γεγονός.
Το γεύμα παραδοσιακά γκουρμέ, άριστο. Το κρασί εξαιρετικό και ατελείωτο όταν πίνεις με Γάλλους. Πιο πολύ μιλούσαν οι δύο Διευθυντές μεταξύ τους, ενώ εγώ προσπαθούσα να εξάψω το ενδιαφέρον της κυρίας Μπουσόν εξηγώντας τη σημασία αυτών που έλεγαν. Δεν έδειχνε όμως να την αφορούν.
Γαλλίδα πολύ σικ, διακριτικά σνομπ, αφιερωμένη όπως μού έλεγε στα δύο παιδιά της και στο φιλανθρωπικό κλαμπ «Μέριμνα»… Είχε βρει επιτέλους κι εκείνη ένα κενό στη συζήτηση για να μιλήσει, αλλά δεν σταματούσε… Ευτυχώς ήρθε ο καφές. Οι τρεις είχαμε παραγγείλει εσπρέσο, η κυρία Μπουσόν, απρόοπτα, «ελληνικό». Της άρεσε να δοκιμάζει.
Μετά κοίταζε αμήχανα μπροστά της το παράξενο φλιτζάνι, το φουσκωτό καϊμάκι του… Την προειδοποίησα. Δεν πίνεται όπως οι άλλοι. Γουλιά, γουλιά και όχι άσπρο πάτο. Να μείνει το κατακάθι… Ακολούθησε τις οδηγίες μου, καθόλου δεν απόλαυσε την εμπειρία κι εγώ για να διασκεδάσω την ατμόσφαιρα, πήρα το φλιτζάνι και το γύρισα ανάποδα στο πιατάκι.
Να αλλάξει το κλίμα. Είχα πιεί και κάτι παραπάνω κι άρχισα να της μιλάω για τις μυστικιστικές ιδιότητες αυτού του καφέ. Πόσοι πολλοί το πιστεύουν! Ότι φανερώνει παρόντα και μέλλοντα σε αυτόν που τον ήπιε…. Πως αυτοί οι σχηματισμοί μέσα στο φλιτζάνι έχουν τη σημασία τους… Σα να άκουγα την εξαδέλφη της γιαγιάς όταν ερχόταν σπίτι και μας διάβαζε τα φλιτζάνια.
Να! Αυτή η ευθεία καθαρή γραμμή δείχνει ταξίδι… Συνέχισα με τις μικρές φουσκάλες που δείχνουν λόγια, για το αχνό περίγραμμα που δείχνει άγγελο με φτερά, για την αψίδα παρακάτω… Τον οίστρο μου διέκοψε ο λογαριασμός. Τέλος! Χαιρετιστήκαμε με πολλά χαμόγελα. Μετά, και τι δεν άκουσα από τον Διευθυντή μου… Τι θα πουν οι άνθρωποι!…
Αρχές Οκτωβρίου, ξαναπήγαμε στο Παρίσι, στα γραφεία του κυρίου Μπουσόν. Είχε αρχίσει το διαφημιστικό πρόγραμμα του προϊόντος, είχαμε τις πρώτες μετρήσεις και πολλά χαμόγελα, το μεσημέρι όμως δεν θα τρώγαμε όπως πάντα οι τρεις μας στο ίδιο πάντα ακριβό εστιατόριο. Μας καλούσε η σύζυγος του στο σπίτι, σε ανταπόδοση της φιλοξενίας μας.
Βρεθήκαμε πάλι οι τέσσερις στο τραπέζι, τα παιδιά έλειπαν σχολείο, το φαγητό εξαιρετικό, η ατμόσφαιρα ιδιαίτερα φιλική. Όταν έφυγαν οι άνθρωποι του κέτερινγκ, περάσαμε στο σαλόνι, οπότε η συζήτηση πάλι για τη δουλειά. Η κυρία Μπουσόν, πάλι απομονωμένη, σηκώνεται σε κάποιο κενό και μου λέει: Έρχεστε μια στιγμή… Την ακολούθησα ξαφνιασμένη.
Παραδόξως , πήγαμε στην κουζίνα. Άνοιξε βιαστικά ένα ντουλάπι, έβγαλε ένα κλειστό πακέτο ελληνικό καφέ, ένα ολοκαίνουργο μπρίκι και το ανάλογο φλιτζάνι. Σας παρακαλώ πολύ, φτιάξετε ένα καφέ, να τον πιω τώρα και μετά να μου πείτε τι δείχνει… Αυτά που έδειξε εκείνο το μεσημέρι στην Αθήνα… Θεέ μου… Όπως μου τα είπατε, έγιναν! Σας παρακαλώ!…
Μοιραία τραγική στιγμή. Πώς σώζεται τώρα η συνεργασία! Άρχισα ήρεμα να εξηγώ πως ήταν μια ιδιαίτερη συγκυρία… Δεν συνηθίζω να διαβάζω τον καφέ… Δεν ξέρω!… Μού κάνει εντύπωση που συνέβησαν όσα είχα πει… Και χαίρομαι! Αλλά να τώρα, δεν μού έρχεται… Θα το ήθελα πολύ…. Αλλά δεν μού έρχεται… Επέμενε, επέμενε, αλλά δεν μου ερχόταν…
Μάζεψε φανερά εκνευρισμένη τα σύνεργα και τα έβαλε στη θέση
τους. Επιστρέψαμε στο σαλόνι, σαν να μην έγινε κάτι. Οι δυο άνδρες συζητούσαν ακόμα, μπήκα κι εγώ σε κάποια στιγμή της κουβέντας για να σπάσει η αμηχανία, γνωρίσαμε και τα παιδιά που γύρισαν από το σχολείο και τέλος αποχαιρετιστήκαμε τυπικά εγκάρδια.
Πήγαμε και ξαναπήγαμε στo Παρίσι στις συναντήσεις μας με τον κύριο Μπουσόν, αλλά δεν ξαναφάγαμε στο σπίτι. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν ανέφερα στον Διευθυντή μου το επεισόδιο εκείνο της κουζίνας… Όχι βέβαια! Ούτε κι όταν μπήκε εκείνη την ημέρα απρόβλεπτα στο γραφείο μου να μου αναγγείλει κατάπληκτος ότι η κυρία Μπουσόν το έσκασε μ’ έναν Αμερικάνο για Νέα Υόρκη…
……………………………………………………………………………………………………………
