• Ύπνος μες στο δάσος

Ένιωσα πως η γη με θυμήθηκε,

Με δέχτηκε ξανά τόσο τρυφερά,

Τακτοποιώντας τα σκοτεινά της ρούχα, τις τσέπες της

που ‘ναι γεμάτες βρύα και σπόρους.

Κοιμήθηκα όπως ποτέ, μια πέτρα στου ποταμού την κοίτη,

τίποτα ανάμεσα σε μένα και στη λευκή φωτιά των αστεριών

εξόν από τις σκέψεις μου, που νυχτοπεταλούδες ανάλαφρες πετάριζαν

 στα κλαδιά δέντρων θαυμαστών ανάμεσα.

Ολονυχτίς μικρά βασίλεια αφουγκραζόμουν

γύρω μου ν’ ανασαίνουν, τα έντομα,

και τα πουλιά που στο σκοτάδι εργάζονται.

Ολονυχτίς σηκωνόμουν κι έπεφτα, μες στο νερό θαρρείς,

μοχθώντας με μια μοίρα φωτερή. Ως το πρωί

δώδεκα φορές τουλάχιστον είχα χαθεί 

μέσα σε κάτι καλύτερο.

Sleeping in the Forest, 1978

Felice Casorati. dreaming of pomegranades

• Μυστήρια, Ναι

Αλήθεια, μες σε μυστήρια ζούμε τόσο θαυμαστά

που να κατανοήσουμε δεν μπορούμε.

Πώς το χορτάρι είναι τροφή  

στο στόμα μέσα των αμνών.

Πώς τα ποτάμια και οι πέτρες αέναα

με τη βαρύτητα υποτάσσονται

‘κει που εμείς ν’ ανυψωθούμε ονειρευόμαστε.

Πώς δύο χέρια αγγίζουνε κι ύστερα οι δεσμοί

ποτέ τους να μην σπάζουν.

Πώς οι άνθρωποι, απ’ τη χαρά,

από του πλήγματος το τραύμα,

στου ποιήματος την ανακούφιση θα ‘ρθουν.

Άσε με πάντα την απόστασή μου να ’χω από εκείνους

που απαντήσεις θαρρούνε πως τις έχουν.

Άσε με για πάντα συντροφιά με ‘κείνους που

«Κοίτα!»  λένε γελώντας ξαφνιασμένοι,

και το κεφάλι χαμηλώνουν.

 New and Selected Poems (2005)

Walton Ford, ‘Last Freedom Fighter,’ 2003

• Τι πράγμα θαυμαστό 

• Δεν ξέρω τι είναι αυτό το θαυμαστό

που λέει διαρκώς το γαλαζοπούλι,

με τη φωνή αβίαστα απ’ το λαρύγγι να ξεχύνεται

ράμφος, κορμί στο ρόδινο μέσα αέρα

της αυγής. Ό,τι και να’ ναι

μου αρέσει.

Κάποιες φορές

μοναδικό στον κόσμο αυτό μοιάζει να είναι

δίχως μαύρες σκέψεις.

Κάποιες φορές μοναδικό μοιάζει δίχως

ερωτήματα που ν’ απαντηθούνε δεν μπορούν, κι ίσως

απάντηση ποτέ τους να μην βρουνε. Το μόνο ευτυχισμένο

μοιάζει να’ ναι

μέσα στο ρόδινο και καθάριο ύστερα και λευκό

πρωινό και, με τόση ευγνωμοσύνη, να το λέει.

Η Μαίρη Όλιβερ (10 Σεπτεμβρίου, 1935 – 17 Ιανουαρίου, 2019)είναι Αμερικανίδα ποιήτρια που κέρδισε το  National Book Award και το Pulitzer Prize. Το 2007 οι  New York Times έγραψαν ότι είναι «μακράν η δημοφιλέστερη ποιήτρια της χώρας».

Η γλώσσα της είναι απλή, χωρίς φτιασίδια, τα θέματά της συνδέουν τον άνθρωπο με τη φύση. Επιρροές: Whitman και Thoreau καθώς επίσης Rumi, Hafez, Ralph Waldo Emerson, Percy Bysshe Shelley and John Keats. O εσωτερικός μονόλογος, η μοναξιά συνδέει την ποίησή της με αυτή της Έμιλυ Ντίκινσον.