Πριν δυο χρόνια ο  κύριος  Γιώργος, ο πεθερός της φίλης μου της Ζωής, γιόρτασε τα 100 του χρόνια, έγινε ένας αιωνόβιος. Την ημέρα των γενεθλίων του, μετά τη γιορτή  που του ετοίμασε όλη η οικογένεια με τούρτες και γλυκά, ζητά από τον γιο του να δει την ταυτότητά  του για να υπολογίσει την ηλικία του, να κάνει μόνος του τους μαθηματικούς υπολογισμούς. Ίσως  μέσα του να μην πίστευε ότι είχε γίνει 100 χρονών!   Κάνει την απαραίτητη αφαίρεση, όμως προέκυψε νέος, 45 ετών!! Έκανε σωστά την αριθμητική πράξη (δάσκαλος ήταν), όμως το λάθος του ήταν ότι δεν επέλεξε  τον σωστό αφαιρετέο, δηλαδή την χρονολογία γέννησης του, αλλά τη χρονολογία έκδοσης της ταυτότητας!  Και έτσι προέκυψε νέος,  45 ετών, κερδίζοντας  55  χρόνια ζωής.  Ήταν  όμως λάθος ή η ενδόμυχη επιθυμία να βγει νέος, γεγονός που υπάγεται στο βασίλειο της ψυχολογίας και  των “λαθών της γλώσσας”  ή του μυαλού;  Ή,   ίσως, στη βαθιά επιθυμία όλων μας να μείνουμε νέοι;

Γιατί είναι πράγματι περίεργο να ξέρει την τρέχουσα χρονιά (αφαιρέτη) και να μη  βρίσκει τη χρονιά της γέννησής  του, μια χρονιά που είναι βαθιά τυπωμένη στο μυαλό μας και στην… ταυτότητά μας. Το μυαλό του κυρίου  Γιώργου ήταν σε εξαιρετική κατάσταση. Έτσι τείνω να πιστεύω στο lapsus, στο αθέλητο χαριτωμένο λάθος, στο παιχνίδισμα. Αυτό που του έκανε δώρο ο αιών ως παις πεσσεύων.

Ο κύριος  Γιώργος έπαιξε αθώα με τα νούμερα, έγινε νέος 45 ετών και όχι 100, είχε όλη τη ζωή μπροστά του. Έφυγε μετά δύο χρόνια, φέτος(2019) στις 29 Ιουλίου, 102 ετών. ΄Αφησε πίσω του μια έλλειψη, ένα κενό, σαν αυτά που αφήνουν οι καλοί άνθρωποι όταν φεύγουν, όσο μεγάλοι και αν είναι. Άφησε και ένα μυστικό, το μυστικό της μακροζωίας.

Έτυχε να είμαι στο πάρτι των γενεθλίων του και τον ρώτησα.

«Κύριε  Γιώργο, πες μου ποιο είναι το μυστικό της μακροζωίας σου;»

«Α, δεν γίνεται, αυτό είναι μυστικό. Εσείς πρέπει να βρείτε το δικό σας μυστικό» , μου λέει. Και συνεχίζει  «Πάντως ήμουν καλός άνθρωπος και οι άνθρωποι με αγαπούσαν».