Μεγαλειώδες συναπάντημα
Λευκαίνει ο καιρός για μια ακόμη φορά.
Σφίγγει ο βρόχος του xειμώνα.
Μικρό, άχρωμο λουλούδι σαλεύει μπρος μου.
Σκύβω να φωτογραφίσω στη μνήμη,
τις πρωινές δροσοσταλιές που αργοκυλούν
στη λεπτεπίλεπτη ύπαρξη.
Σκλαβώνει το βλέμμα, γιγαντώνεται.
Η δύναμή του με οδηγεί ξανά σιμά Σου.
Σ’ ένα τετραγωνικό εκατοστό άνοιξης,
Σε συναντώ κι αναθαρρεύω.
Κόβω τη θηλιά με ικανοποίηση.
Αρχίζω να γεύομαι πάλι τη διάθλαση του φωτός.