Ευτυχώς υπάρχει η φαντασία για να μας βάζει στον κόσμο της τρυφερής αθωότητας που τόσο πολύ ταιριάζει με τα Χριστούγεννα. Σε αυτόν τον μαγικό κόσμο των παραμυθιών που με συμβολισμούς λένε μεγάλες αλήθειες.

Στον  παιδικό μου ονειρόκοσμο, λοιπόν, είμαι ακόμα τόση δα, μια Τοσοδούλα. Σήμερα, αυτή τη μαγική νύχτα, που κανείς δεν κοιμάται, σηκώνομαι από το κρεβάτι στις μύτες των ποδιών μου και κοιτάζω έξω από το στολισμένο παράθυρο του δωματίου. Μικρές τουφίτσες μπαμπακιού καλύπτουν το τζάμι μπροστά από το φωτισμένο με λαμπιόνια, στολισμένο δέντρο . Ψάχνω, για να δω με τα ίδια μου τα μάτια, το μαγικό αστέρι. Αυτό που μου έχουν πει ότι σήμερα λάμπει περισσότερο από τ’ άλλα και οδηγεί τους τρεις μάγους κοντά στη Φάτνη.

Κολλάω το μικροσκοπικό πρόσωπο μου στο διάφανο γυαλί και, πράγματι, το βλέπω. Κυριαρχεί στον ξάστερο ουρανό σαν προβολέας. Είναι αλήθεια, λοιπόν, αυτό που μας λένε τα παραμύθια και οι μεγάλοι. Υπάρχει! Όντως, υπάρχει! Αποφασίζω να το πλησιάσω, να το δω από κοντά.

Αφήνω το στολισμένο ζεστό δωμάτιο με τα λαμπιόνια, το δέντρο, τις κούκλες μου και το καρουζέλ που σκορπίζει ολόγυρα Χριστουγεννιάτικες μελωδίες και βγαίνω έξω από το σπίτι. Φοράω το μακρύ, ροζ, παιδικό νυχτικάκι μου και δύο παιδικές πλεκτές παντοφλίτσες. Τα λεπτά ποδαράκια μου είναι γυμνά χωρίς κάλτσες. Κλείνω σιγά-σιγά την πόρτα και… φεύγω!

Ο καθαρός παγωμένος αέρας του Δεκέμβρη με υποδέχεται. Τώρα, είμαι εντελώς μόνη μπροστά σ’ αυτόν τον μακρύ δρόμο που βλέπω ν’ ανηφορίζει μπροστά μου και που αποφάσισα να περπατήσω. Ακολουθώ το αστέρι για να φτάσω στη Φάτνη. Εκεί όπου γεννήθηκε η σωτηρία, εκεί όπου κυριαρχεί το πνεύμα του καλού, εκεί όπου εξανθρωπίστηκε η Θέωση.

Περπατώ, περπατώ και ο χρόνος κυλάει σαν νερό. Τα χρόνια περνούν.

Η Τοσοδούλα δεν υπάρχει πια, μεγάλωσε. Μεγάλωσε πολύ, αλλά ακόμα περπατάει για να βρει τη φάτνη. Το αστέρι φωτίζει τον ορίζοντα, αλλά η φάτνη είναι κρυμμένη. Όπως συμβαίνει με τα διαμάντια, όπως συμβαίνει με τους στόχους της ζωής που απαιτούν κόπο για να κατακτηθούν. Στο διάβα βρήκε έναν γλυκό συνοδοιπόρο και μαζί μύησαν και δύο νεαρούς σε αυτόν τον σκοπό. Όμως, ο κόπος, η εσωτερική προσπάθεια, η καταβολή δυνάμεων είναι ατομική υπόθεση και αφορά μόνον εκείνη.

Συναντά εμπόδια, πέτρες, βράχια, αλλά και ισάδες και κοιλάδες. Πότε βρέχει, πότε χιονίζει και πότε-πότε έχει λιακάδες. Πότε νυχτώνει, πότε ξημερώνει. Το αστέρι σταθερός φάρος και οδηγός. Η φάτνη αθέατη!

Πολλές φορές χάνει τον φωτεινό δρόμο και μπαίνει σε δαιδαλώδεις παράδρομους  όπου δεν υπάρχει καθόλου φως. Πελαγώνει στα σκοτάδια και στις δυσκολίες που συναντά. Εκνευρίζεται. Πολλές φορές νοιώθει ότι θέλει να τα παρατήσει. Τότε κοιτάζει ψηλά και στο βάθος αχνοφαίνεται ένας φωτεινός ουρανός. Τραβάει προς τα εκεί. Είναι σίγουρη ότι το αστέρι την καθοδηγεί σωστά. Περπατάει συνεχώς. Τώρα πια, με ακόμα μεγαλύτερη κούραση, καταβάλλοντας επί πλέον προσπάθεια για τον τελικό στόχο που απέχει πολλά χρόνια μακριά από τον παιδικό της ασφαλή ονειρόκοσμο. Πιστεύει ότι κάποτε σίγουρα θα φθάσει.

Εμπρός πάμε! Στην αφετηρία ή στο τέρμα. Στο σημείο Α ή στο σημείο Ω. Εκεί όπου υπάρχουν Άγγελοι και ψέλνουν: «Ωσαννά!»