Πόσο ζηλεύω το ανέμελο χαμόγελό σου. 

Καθησυχάζει τις καθημερινές μου περιπολίες, στους στενούς διαδρόμους της αέναης καταστροφής.
Η πόλη αναθαρρεύει για λίγο από τις δολοφονίες.

Μέσα από το ανέμελο χαμόγελό σου αναθαρρεύει η πόλη.
Ή έστω αυτό που  ερμηνεύω ως πόλη, εκεί στη στάση του λεωφορείου,  ένα κουλούρι Θεσσαλονίκης,  βιαστική μεγαλώνεις, και εγώ ερμητικά  αφοσιωμένη  στην ατέρμονη αγωνία μου, για το αν η επόμενη μέρα στη πόλη θα με βρει άστεγη συναισθημάτων, να κρατώ το ειδώλιο μιας νέας κοπέλας,  χιλιάδες χρόνια πριν, αδιάφορης για το Χρόνο, με ένα ανέμελο χαμόγελο να  χαράζει στο δίχως μάτια, πρόσωπό της.
Κι όμως υπήρξε κι αυτή κι εσύ κι εγώ.
 Άτρωτη σε συνεχείς δολοφονίες υπήρξε. Μου δίνει μια ελπίδα αυτή η σκέψη.

Ένα μικρό σουσάμι, από το κουλούρι,   απαλά απομακρύνω   από τη  αρχαία  μορφή.
Κρύβω με αυτήν το πρόσωπό μου.
Λίγο να νιώσω την  ησυχία  της ζωής, που όσα δεν ορίζει, δε τα βλέπει.
Κάθομαι δίπλα σου στο λεωφορείο. Χαμογελάμε η μία στην άλλη. Εσύ χωρίς να ξέρεις και εγώ υποδυόμενη  ότι δεν γνωρίζω.
Έστω για  λίγο.

Η Μαρία Γεωργαλά είναι Επικοινωνιολόγος, Σύμβουλος ανάπτυξης ανθρώπινου δυναμικού.